Dit wil ik met jullie delen: Veilig?!

Laat ik deze blog beginnen met te melden dat ik mee in de veertien dagen in Oeganda geen moment onveilig heb gevoeld. Al was de eerste keer op de markt in Jinja wel even confronterend. Heel druk, mensen die allemaal onduidelijke dingen naar je roepen, dat was even minder prettig. Maar toen ik een week later op dezelfde markt rondliep had al een zekere gewenning plaatsgevonden. En de keer dat we over straat liepen en een jongen in het luganda (lokale taal) riep dat hij wel wat uit onze tas kon pikken. Hij had er even geen rekening mee gehouden dat Rinty de taal verstaat. Dat was voor hem even schrikken.

Waarom dan toch een blog over veiligheid? Omdat beveiliging een grote werkgever is in Oeganda. Overal kom je bewakers tegen. Op stategische punten in het land, zoals bruggen, staan soldaten en politieagenten. De hele dag hangen ze een beetje rond en houden af en toe een auto aan. Dat hierbij volstrekt willekeurig bekeuringen worden uitgeschreven is algemeen bekend. En de boete wel even direct afrekenen. Verdienen de mannen nog wat bij. Is blijkbaar nodig want de lonen van de agenten ligt behoorlijk laag. En dan worden ze ook nog gehuisvest in hete ijzeren huisjes. Dat zal best warm zijn.

Langst de weg zie je regelmatig agenten in witte pakken, de verkeerspolitie. Ook die verdienen bij door het aanhouden van auto's. Wij zijn in de twee weken slechts 1 keer aangehouden, zonder de portemonnee te hoeven trekken. Dat viel weer mee. In de stad moet je bij iedere supermarkt langst een bewapende, vaak piepjonge (althans zo zien ze er uit) man. Om een geweer, in veel soorten beschikbaar, te mogen dragen hebben ze wel een opleiding van zes maanden gevolgd. Dus ze zullen wel iets kunnen, ze stralen het alleen niet uit. Bij banken kom je alleen binnen als je gecontroleerd bent met een handscanner. Wordt een beetje om je heen gezwaaid en dan kun je doorlopen.

Bij grote hotels of restaurants, waar de middenklas Oegandees en Bzungu komen is het terrein afgesloten met een poort. Daar kom je niet zomaar binnen. Vriendelijk wordt je beoordeeld op je terroristische gehalte. Er is ons zelf een paar keer gevraagd of we een bom bij ons hadden. We lachen vriendelijk en kunnen ook op een glimlach van de bewaker rekenen. Na de aanslagen in Kenia is beveiliging een serieuze business. Een hoop mensen kunnen er een boterham of bord pap mee verdienen. Als kom je deze mensen overal tegen, beklemmend wordt het nooit.

Ook Alex en Rinty hebben een bewaker, Fred genaamd bij hun huis in Jinja rondlopen. Niet omdat er veel te halen is, meer om mensen met mogelijk slechte ideeën af te schrikken. Fred slaapt veel overdag om 's avonds en 's nachts met de drie honden, Jade, Megan en Drop de wacht te houden. Komt Rinty of Alex 's avonds thuis dan opent hij de poort zodat ze niet de auto uit hoeven. Best wel een veilig gevoel.

Dat het werk van Fred niet zonder risico is bleek helaas toen we al weer een week thuis waren. In de laatste week van ons bezoek zijn Rinty en Alex verhuisd. Van een huis aan de Nijl naar een huis aan de andere kant van de Nijl. Omdat het oude huis naast een weg en brug in aanleg ligt, zou Fred een aantal dagen nog achter blijven. Zo kan hij er voor zorgen dat het huis niet helemaal leeg gesloopt wordt. De huiseigenaar wil de bruikbare spullen er zelf nog uit halen. De drie honden gaan alvast als bewakers mee naar het nieuwe huis. Zonder honden is Fred 's nachts bij het huis overvallen, in elkaar geslagen en voor dood achtergelaten in een kuil, afgedekt met bouwafval. Gelukkig is hij snel gevonden en bleken de verwondingen achteraf mee te vallen, een hersenschudding en wat hoofdwonden. Of hij hierna nog zijn werk in het nieuwe huis, gesteund door de lieve honden die echt wel aanvallen bij ongenode gasten, kan doen zal de tijd moeten leren. Gelukkig heeft hij de daders herkend hij die vrijwel meteen opgepakt zijn. Triest is dat het hoge pieten zijn die het bouwterrein naast het oude huis bewaken. Ze hebben dus geweten dat de honden er niet waren en hebben daarom toegeslagen. Laf!!!