Hospice Tororo: RESPECT!, Community sensitysation

Mijn eerste dag mee in het veld heeft zoveel indrukken bij mij achtergelaten dat ik nog een blog hieraan wil wijden. Zoals ik in de blog over Sarah al heb verteld is het de bedoeling dat bij Sarah nog één nieuwe patient langst kom.

Kinderen zien we overal

Verrassing, de plaatselijke zelfbenoemde pastoor heeft het nieuws verspreid dat er een dokter, Rinty dus, langst komt die zieke mensen kan helpen. Nou, daar is masaal gehoor aan gegeven. Meer dan honderd mensen uit het dorp en de omgeving hebben zich op hun paasbest aangekleed en verzameld op de bescheiden compound van Sarah. We zijn door de regen verlaat, de pastoor heeft al een paar keer gebeld om te vragen waar we blijven. De massa begint ongeduldig te worden.

Ongeduldig wachten op dokter Rinty

Oeps, slik, hellup, Rinty krapt eens achter haar oor. Dat wordt even schakelen. Allereerst wordt iedereen van de compound gestuurd zodat eerst Sarah de nodige aandacht krijgt. Als Rinty daarmee klaar is en ook de nieuwe patient heeft gezien kan de hele berg mensen er bijkomen. Van overal en nergens komen bankjes en kleedjes te voorschijn. Het lijkt wel of de groep tijdens het wachten nog groter is geworden. Iedereen gaat zitten en kijkt vol verwachting naar de dokter. Het is een mooi kleurrijk gezicht waar ik probeer onopvallend tussendoor te bewegen. Hetgeen overigens als mzungu totaal mislukt.

Rinty spreekt, Amos vertaald ( en is bobyguard?)

Rinty slikt nog eens een keer en begint dan een algemeen verhaal over wat het hospice doet en op welke wijze ze zieke mensen kunnen hulpen. Ze vertelt ook duidelijk in het Engels wat de mensen niet van het hospice moeten verwachten. Ze probeert de verwachtingen van de menigte op het juiste niveau te krijgen. Pastoor vertaalt. Hetgeen Rinty aan het doen is noemen ze hier Community sensitysation. Een gemeenschap bewust cq bekend maken met een bepaald onderwerp. Hiervoor ligt bij het hospice al een programma klaar. Het programma bevat bijeenkomsten in het veld over pallitative zorg in het algemeen maar ook over veel voorkomende ziektes zoals kanker. Het ontbreekt nog aan menskracht om dit uit te gaan rollen, maar Rinty heeft vandaag dus een onofficiële aftrap van het programma gedaan.

De mensen keken al niet echt blij, maar na mate Rinty verder in haar verhaal komt, hoe nog minder blij er wordt gekeken. Duidelijk een te rooskleurig beeld door de pastoor voorgeschoteld gekregen wat nu door Rinty wordt bijgesteld. Als laatste vraag Rinty aan de mensen wie, na het aanhoren van dit verhaal, denkt hulp nodig te hebben van het hospice. Zeker honderd handen gaan de lucht in. Op zich natuurlijk vervelend voor de mensen die denken hulp te krijgen maar het is ook wel een grappig gezicht.

Medisch dossier

Tja, toch even denken hoe nu verder. Rinty besluit dat de mensen één voor één met hun medisch dossier bij haar kunnen komen. Iedereen die in Oeganda met een dokter of zo te maken krijgt, krijgt een eigen medisch dossier. Gewoon een schoolschriftje waarin de medici de gegevens noteren. Op die manier kan Rinty een snelle screening doen wie hulp van het hospice nodig heeft en wie bij de reguliere zorg moet zijn. De verhalen zijn soms aangrijpend maar ook wel de nodige niemandalletjes. Rinty nodigt een aantal mensen uit om voor een gesprek naar het kantoor van het hospice te komen. Van 3 mensen worden de adresgegevens opgeschreven zodat die bij een volgende ronde thuis bezocht kunnen worden. Om half vijf zitten nog steeds mensen te wachten maar Rinty besluit om te stoppen. Het is mooi geweest, we willen voor donker thuis zijn. Die overgebleven mensen moeten maar langst komen op kantoor voor de screening.
Voordat we vertrekken word ik door de pastoor nog hartelijk bedankt voor mijn komst. Ik ben 'Brother send by God'. Dus ik zou wel voor een kliniek in het dorp gaan zorgen. Ik laat hem maar even in de waan. Zal nog wel eens tegen gaan vallen voor hem.

Op weg naar huis