Na de eerste overweldige indrukken van het veldwerk van het Hospice-team, zal het vervolg van de 'mee het veld in dag' helemaal apart worden. Ook voor Rinty, die toch wel wat gewend is.
 |
| Sarah |
We reizen langst velden en weggen op weg naar Sarah. Bij Sarah is ook gepland dat een nieuwe patient naar het dorp komt voor hulp van het hospice. Om niet het verhaal van Sarah onder te laten sneeuwen, bij 30 graden in de schaduw een leuk gezegde, door alles wat in haar dorp gebeurd eerst haar verhaal. Natuurlijk is het verhaal van de eerste twee bezochte patiënten indrukwekkend, maar Sarah is anders. Nog geen 35 jaar oud, 5 kinderen (leeftijd tussen ongeveer 4 en 14 jaar) en een man die meer dronken dan nuchtig is. En dan weten dat je nog een jaar of 3-4 te leven hebt. Als het meezit. Maar Sarah is geen zielige zwakke vrouw. Nee, al wil het lichaam niet meer alles wat ze wil, uit haar ogen komt nog een kracht waar ik even van moet slikken.
 |
| Sarah en haar kinderen horen het goede nieuws! |
Behalve dat Rinty vandaag nieuwe medicijnen brengt is er ook nog goed nieuws. Denis, de sociaal werker van het hospice heeft het voor elkaar gekregen dat sponsorgeld vrijgekomen is van de organisatie 'Road of Hope' om de twee oudste zonen naar school te kunnen laten gaan. De regering biedt wel gratis onderwijs aan maar het verplichte uniform, boeken en schriften moeten zelf betaald worden. Zo gratis is het onderwijs dus niet. Rinty verteld dit nieuws aan Sarah waar de kinderen bij zijn. Ik heb nog nooit twee jongens van rond de elf jaar gezien die zo blij zijn dat ze naar school toe kunnen. En dat dankzij het goede werk van het hospiceteam. Niet alleen zorgen voor de zieke moeder maar ook voor de kinderen die straks waarschijnlijk alleen achterblijven. Tenzij Pa eindelijk eens zijn verantwoording oppakt als man van het gezin. Het oudste kind is een dochter die nu veel taken van moeder overneemt. Enige teleurstelling is er wel bij haar maar ook het besef dat zij als oudste meisje de taken van moeder zal moeten overnemen.
 |
| Blij om naar school te mogen. |
Als gebaar van dankbaarheid voor het werk van het hospice heeft Sarah een kleine voorstelling georganiseerd, opgevoerd door een paar van haar kinderen en andere kinderen uit het dorp. Dit gebeurt net voordat we terugreizen naar Tororo. Een klein mannetje van nog geen 5 neemt plaats achter een trom en slaat vol overtuiging en perfect de maat. 6 Kinderen zingen religieuze liedjes en dansen daarbij. Moeder Sarah straalt, Pa die een keer niet dronken is lijkt het allemaal geen steek te interesseren. Je zou hem een schop onder z'n kont willen verkopen. Geweldig om te zien dat de mensen het werk van het hospice erg waarderen en dat door een kleine voorstelling ook willen laten zien.
 |
| De voorstelling |
Met Sarah nog in het achterhoofd zit ik beduusd op de Boba naar Tororo. Ik heb slechts even kort mee mogen kijken in het leven van Sarah en haar gezin. Deze blog geeft slechts een bescheiden afspiegeling van het leed wat Sarah en haar gezin is overkomen. Respect voor het team van het hospice om daar met pillen maar zeker ook met het regelen van hulp voor de kinderen enige verlichting in kan brengen.
 |
| De oudste dochter die geen kind meer kan zijn. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten