maandag 17 februari 2014

Community Outreach

Op de achtergrond de rots van Tororo
Ik denk, laat ik deze blog eens met een moeilijk woord beginnen: Community Outreach. Als je het iets simpel wilt dan zou ik ook Field Center kunnen gebruiken. Is dan wel simpeler maar ik verwacht dat de niet-ingewijde bloglezer hier nog niets mee kan.

Community Outreach is een manier van bezoek aan patiënten thuis, maar dan weer net niet helemaal. Je plant een bezoek bij een patiënt thuis en nodigt een aantal andere patiënten die in de buurt wonen uit om naar het huis van de eerste patiënt te komen. Hierdoor voorkom je reistijd, waardoor je in kortere tijd meer mensen kan helpen. Bijkomend voordeel is dat verschillende patiënten met elkaar in contact komen en ervaringen met elkaar kunnen uitwisselen.

Hier in Oeganda spreken ze inderdaad nog steeds over patiënten en niet zoals in Nederland over cliënten. Hier ook geen modernistisch geneuzel van een dokter die aan de cliënt vraag: 'Wat denk u er zelf van'. Nee, patiënt verteld wat hij/zij voelt en waar hij/zij last van heeft en de dokter bepaald wat er moet gebeuren. Lekker duidelijk.

Faith, ondanks alle misère een gulle lach
Maar goed, terug naar het field center. Ik kan deze manier van zorg verlenen ervaren met Faith. Faith is één van de drie verpleegkundigen die tegen een onkostenvergoeding het hospice helpen bij bezoeken aan huis. Faith maar ook Lucy en Stella zetten zich in voor de patiënten van het hospice terwijl ze ook zelf meer dan drukke banen in het ziekenhuis hebben. Petje af hoor dames!

We ontmoeten de eerste drie patiënten midden op een grote kale vlakte. On der een boom met grote stekels ontmoeten we een meneer en twee dames. In tegenstelling tot de patiënten tijdens de eerste dag in het veld ben ik de namen van deze mensen kwijt. Als we aankomen is de man al aanwezig. Hij woont in een van de huisjes bij de boom. Al snel komen de twee andere patiënten er bij. Een van de dames heeft zichtbaar veel pijn en klokt met gemak een dopje of 4-5 groenkleurige morfine naar binnen. Faith bespreekt de problemen per patiënt maar er wordt ook onderling over de problemen gesproken. De meneer heeft al wat ervaring met de sterkere rode morfine. Hij moet van Faith aan de nadere patiënt tonen hoe groot de dosering per keer moet zijn. Op die manier wordt de onderlinge band tussen de mensen versterkt. Er rust niet een heel groot taboe op zieke mensen maar helemaal volledig geaccepteerd is het nu ook weer niet. Op deze manier weten de mensen zich gesteund door lotgenoten. Ook dat is een deel van het werk van het hospice team.

Nadat de consulten zijn afgerond gaan we naar een 'standalone' patiënt. Midden in een bananenbomenbos staan een paar hutjes en zit een oude verweerde man op een matje. Zijn nog erger verweerde vrouw, duidelijk geen Oil of Olaz gebruikt, komt er iets later bij. Deze man heeft kanker waarvoor hij van het hospice pijnstilling krijgt. Maar deze meneer heeft een bijkomend probleem: hij heeft ook HIV waarvoor hij ook medicijnen nodig heeft. Nu mag het team van het hospice deze medicijnen niet uitgeven. De oudste zoon moet deze medicijnen ophalen in de HIV-kliniek in Tororo. Vorig jaar augustus heeft Faith hem hier  al op gewezen. Tot nu toe heeft hij de pillen niet opgehaald. Faith is op ze zachts gezegd niet blij en laat dat ook weten. Mogelijk komt het door schaamte van de zoon die niet gezien wil worden in een HIV-kliniek, de mensen zouden kunnen denken dat hij de ziekte heeft. Faith probeert uit te leggen dat veel mensen bij de kliniek komen om pillen voor anderen op te halen. Hopelijk stapt de zoon eindelijk over zijn schaamte heen en haalt de pillen voor vader. Met alleen de medicijnen van het hospice heeft deze man zo nog geen menswaardig slot aan zijn leven.

In nog geen anderhalf uur tijd vier patiënten bezocht. Outreach biedt het hospice team de mogelijkheid om heel veel patiënten in korte tijd te zien. Het is een van de manieren van zorg verlenen die in de toekomst door het hospice meer ingezet zal worden. Het dorp van Sarah leent zich daar bijvoorbeeld prima voor.





Plezier is er wel een beetje uit.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten