Hospice Tororo: RESPECT!

Noot: alle foto's van patienten en hun leefomgeving in mijn blogs zijn met toestemming van deze mensen gemaakt. Ook voor de foto's gemaakt in het ziekenhuis is toestemming gegeven. Er zijn zelfs mensen die vragen of je een foto van ze wil maken.

De eerste dag Hospice Tororo. Ik kan mee het veld in, op huisbezoek. Op de planning staan 12 bezoeken. Dat is veel voor één dag. Dus in plaats van met twee mensen samen te reizen worden de bezoeken in tweeën gedeeld. Rian en ik gaan ieder met een van de verpleegkundigen mee, om niet te veel het idee te geven van twee blanken die "aapjes" komen kijken. Het woord verpleegkundige wil ik direct even nuanceren. Het werk wat deze mensen doen ontstijgt heel erg hetgeen ik bij een verpleegkundige voor ogen heb. Mogelijk een heel verkeerd beeld maar deze mensen zijn volgens mij halve als het geen hele dokters zijn. De palliatieve zorg ("het verbeteren van de kwaliteit van leven voor mensen die een levensverkortende ziekte hebben") wat de hoofdtaak van het Hospice Tororo is, gaat veel verder dan pijn bestrijden of wondverzorging. De mensen helpen ook bij diagnose van ziekten en adviseren van doktoren. En er is een sociaal plan waarover in een later blog meer.

Op de Boba-Boba

Ik ga met Rinty mee terwijl Rian Faith op de Boba-Boba volgt. Ik weet niet hoe Rian de dag ervaren heeft, daar zal ze mogelijk zelf wel over bloggen, maar voor mij geldt dat ik na vandaag heel veel RESPECT heb voor het werk van Rinty en het team. Respect is het woord wat past bij een week Hospice Tororo. Ik zal proberen in de komende blogs duidelijk te maken waar dit respect vandaan komt. Ik heb inmiddels wel gemerkt dat het schrijven van deze blogserie wel even even andere koek dan een zakenreis naar Canada.
Zoals gezegd worden de twaalf patiënt verdeeld in twee routes. Op de agenda staat een nieuwe patiënt die door Rinty gezien moet worden. Deze meneer komt naar een andere patiënt toe, de andere vier patiënten op de route worden hier omheen gepland. Dit gebeurd niet met een kaart maar gewoon uit het hoofd door de hospice verpleegkundige Pauline. Al een aantal jaar maakt het hospice gebruik van een vaste Boba-man, Amos. Amos is een grote vriendelijke Oegandees die een kei is in het veilig vinden van de patiënten. Behalve rijder is Amos voor Rinty ook de vertaler. Amos regelt ook dat eventueel andere Boba's ingehuurd worden. Hij is dus een beetje Hoofd Transport en zeker lid van het team.

.

Amos bepaald op basis van zijn ervaring ook de route. Omdat er regen wordt verwacht heeft hij bepaald dat we eerst een natter deel van de route rijden. Als het dan gaat regenen dan hebben we dat alvast gehad. Blijkbaar beschikt hij over voorspellende gave. Bij het tweede bezoek giet het een uur lang. Gelukkig kunnen we daar binnen in een goed huis schuilen. Voor een lange route zoals vandaag krijgt een Boba-man UGX 30000,=, zo'n € 8,75. Geen wereldbedrag maar het is wel zeker geld. Als een Boba-man, ik heb nergens vrouwen als berijdster gezien, een dag afhankelijk is van losse ritten kan hij meer verdienen maar ook makkelijk veel minder

Ik zit achterop bij Sunday, we beginnen aan een ogenschijnlijk gewone hospice dag in het veld. Maar niets is in Oeganda wat het lijkt, ook deze dag niet.