Het begin van een nieuwe blogserie

Het is al weer drie maanden geleden dat ik jullie heb laten genieten, denk/hoop ik, van onze Chicago-avontuur. Het wordt daarom weer eens tijd om jullie opnieuw mee op reis te nemen. Ja, de Rommensjes nemen het er dit jaar wel van. Maar, in tegenstelling tot de week in Chicago, was deze trip al in november 2013 gepland en geboekt. Chicago was onverwachts extraatje. Dit keer geen lange vliegreis naar een ver land, we blijven dit keer gewoon in Europa.

Het genieten kan beginnen!

Donderdag 17 juli, Annemiek pakt de koffers en ik breng Cleo, de poes, naar het asiel. Op de radio Radio Tour de France. Lekker! Leuke muziek, de tourflits en zo aankomst. Dan een extra nieuwsbericht, vliegtuig neergestort. In de uren die op dit bericht volgen blijkt het om vlucht MH17 / KL 4103 te gaan. Niet zomaar neergestort maar uit de lucht geschoten. 298 mensen, waaronder bijna 200 Nederlanders. De kans dat dit een mens overkomt is maar heel klein maar toch zijn we blij dat we morgen in een auto stappen om na onze eindbestemming te gaan. Natuurlijk kan onderweg van alles gebeuren maar het idee dat we de reis in eigen hand hebben is nu wel even erg prettig.

We stappen dus de auto in op weg naar ons einddoel. Geen zin in hele dag sturen en uitgeblust aankomen gaan we al op vrijdag weg. Terwijl we pas zaterdagmiddag in het onderkomen terecht komen. We gaan het rustig aan doen. Ontbijtje thuis, huurauto (Kia Carens Grande, lekker veel ruimte voor de spullen) ophalen, inladen (het kan allemaal mee), kopje koffie, dag buurvrouw en dan op weg richting het Zuiden. Bij Nijmegen het eerste oponthoud, een kudde wandelaars op een brug naast de rijksweg. Waarom dit voor oponthoud zorgt is ons een raadsel. Het zal niet het laatste raadselachtige oponthoud zijn wat we vandaag tegenkomen. Maar we maken ons niet druk. Relax, no worry, be happy. Het is vakantie.

Bij Venlo dwars door de binnestad, de navigatie kent de rondweg nog niet, Duitsland in. Regelmatig wegwerkzaamheden, toch schiet het aardig op. Linker Rijnoever, de stroom auto's van de rechter kant komen er bij Mainheim bij. Dat geeft iets te veel banden voor het beschikbaar asfalt. Een uurtje later dan gepland verlaten we de autobahn bij Offenburg. Lekker een biertje drinken, eten en slapen in een hotel.

Rechts achter de boom ligt onze eindbestemming.

Zaterdagochtend, stevig ontbijt, nog maar 300 kilometer te gaan. De grens, een douanier wappert ons het land in. Het is rustig. Bord geeft aan dat er over 150 km een file van twee uur staat. Gelukkig hoeven wij die tunnel niet onderdoor. Hoog in de verte zien we sneeuw. We verlaten de rijksweg en gaan op een lokale doorgaande weg verder. Pas van 1006 meter hoog over. Machtig uitzicht, even wennen aan de juiste versnelling in combinatie met deze hellingen. En daar zien we de bestemming liggen. Een aquamarijn (volgens Olaf is dit de juiste benaming voor de kleur) gekleurd oppervlakte met aan weerzijde hoge groene hellingen. Tegen de helling een paar huizen geplakt waarvan er één veertien dagen ons Happy Home is. Hier gaan we het wel uithouden!

Waar we nu uiteindelijk terecht gekomen zijn? Ach, we houden de spanning er een beetje in. Jullie kunnen, zonder enige kans op de hoofdprijs, een gokje wagen. Of gewoon geduld hebben tot de volgende blog.

Welke berg is dit?