Of was het andersom? Hoe dan ook, we maken momenteel deel uit van een Zwitserse historische gebeurtenis: het is een van de natste zomers sinds decennia. Hebben wij even geluk?!
Wat is dan het voordeel van al dit nadeel? Allereerst houdt de regen ons een paar dagen binnen. Komen we goed tot rust. En we vliegen elkaar niets eens in de haren, ook al zitten we de hele dag bovenop elkaars lip. Ons huwelijk is dus ook nog prima. Niet dat ik daar aan twijfel maar af en toe een bevestiging van buitenaf is wel eens prettig. Maar het mooiste van al dat water is dat het afgevoerd moet worden. Niet grappig als het niet goed gaat, maar overal ontstaan spontaan beekjes en watervalletjes. En de gebruikelijke watervallen zijn ruiger en groter dan in een droge zomer. En dat is mooi om te zien. Eindigde ik mijn vorige blog met de melding dat we het hoger op gingen zoeken, het regenachtige weer bepaald anders. We gaan niet veel geld (echt, de Zwitsers vragen ontzettend hoge prijzen voor kabelbanen en treinritjes!) uitgeven om een berg op te gaan en dan door de regen boven niets van het weidse berglandschap zien. Na een ochtend waarbij de regen weer met liters te gelijk naar beneden komt, wordt het met de middag droog. Zelfs de zon doet pogingen door de bewolking heen te piepen. Hup, de auto in richting
Lauterbrunnen-Tal.
 |
| Lauterbrunnen-Tal met meer dan 70 watervallen |
Het is maar een half uurtje rijden maar met iedere kilometer wordt het weer beter. Mooie wolkenluchten, de zon en een prachtige omgeving. Het
Lauterbrunnen-tal is een gletsjerdal, geen lieflijke glooiende hellingen zoals we dat in Oostenrijk veel gezien hebben. Steile rotswanden, honderden meters hoog. Terwijl het dal zelf hoogstens een kilometer breed is. Overal langst de wanden klettert in tientallen watervallen water na beneden, om zich beneden in een kolkende bruingrijze massa water richting
Brienzersee te begeven. Deze rivier heet de
Weisse Lütschine maar wit is ze op dit moment zeker niet.
 |
| Staubbachfälle |
 |
| Breithorn |
In
Lauterbrunnen (796 mt.) parkeren we de auto. Direct naast een van de hoogste watervallen van Europa, de
Staubbachfälle. Zo'n 300 meter stort het water zich naar beneden om vervolgens in een redelijk rustig beekje zich met de overige beekjes te verzamelen in de
Weisse Lütschine. Deze waterval is niet het einddoel van vanmiddag. Dat zijn de
Trümmelbachfälle, een kleine drie kilometer verder het dal in. De zon schijnt, de weg is verkeersvrij en nagenoeg vlak. Het is genieten. Aan het einde van het dal zien we de eeuwige sneeuw op de
Breithorn (3782 mt.).
Aan de buitenkant zien we niets van de
Trümmelbachfälle. Dat klopt want de waterval is de enige gletsjerwaterval in Europa die in een berg ligt. En daarbij ook nog toegankelijk is voor publiek. We gaan eerst met een lift 100 meter omhoog. Buiten de lift staan we even buiten maar we volgen de bescheiden stroom mensen de trappen op, de berg in. En wat we daar zien en vooral horen is niet te beschrijven. De foto's geven een redelijk beeld maar het geluid ontbreekt hierbij. Alsof je naast een startende Boeing staat. Wat een geweld. Wat een geluid. Wat een water. Wat schitterend!
Even wat feitjes:
- 10 traps-waterval
- Gevoed door de gletsjers van de Mönch, Eiger en Jungfrau
- 20.000 liter per seconden
- UNESCO wereld erfgoed
Trappen omhoog, trappen naar beneden, water ontwijken wat rijkelijk in straaltjes uit het plafond komt. Diep onder de indruk van het natuurgeweld staan we anderhalve uur later weer bij de uitgang. Dit was spectaculair!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten