Terug

Volgens mij heb ik het al meer gezegd. Voor mij is het leuke aan reizen dat, hoe leuk het allemaal ook is, je op een gegeven moment ook weer naar huis gaat. Zo ook nu. De klant is op gang geholpen. We hebben nog een beetje Canada kunnen bekijken en nu weer terug naar huis. Hetgeen uiteindelijk nog 18 uur in beslag neemt.

The Rocky Mountains

 

Allereerst gaan we van Kelowna naar Vancouver. Het is de verkeerde kant op maar tijdtechnisch voordeliger dan via Calgary terug. We vliegen met een Bombardier, een vliegtuig met echte propellors. Het weer is nog prachtig en zo dus ook het uitzicht naar buiten. We vliegen over de Rocky Mountains en kunnen de bergtoppen bijna aanraken. Prachtig gezicht. Na veertig minuten landen we in Vancouver.

Vancouver International Airport

Alhoewel het een mooi vliegveld is, is vier uur wachten best wel lang. Het begin inmiddels buiten te schemeren als we uiteindelijk weer in de blauwe zwaan van de KLM huiswaarts keren. Het is een lange vlucht, zeker door de griep die vrijdag al bij mij begon op te spelen. Warm, koud, warm maar vooral koud wisselen elkaar tijdens de vlucht veelvuldig af. Van slapen komt niet veel. Maandagochtend half elf zetten we weer voet in eigen land. Nog even met de trein en dan weer lekker thuis. Griep in combinatie met de jetlag zorgen ervoor dat ik sinds jaren een paar dagen ziek thuis blijf.

Vancouver

 

Het was een week van vooral groot en intensief. Groot het land en de indrukken. Intensief met de klant bezig zijn. Prachtig om dit allemaal een keer mee te kunnen maken. Het was niet voor ons alleen een succes, ook de klant (inmiddels al weer menig keer aan de lijn gehad, we zijn nog niet klaar met ontwikkelen voor ze) heeft het als zeer nuttig en positief ervaren. Iedereen blij dus. En ik ben weer een ervaring rijker. Wie vijftien jaar geleden (liep ik nog met kisten vaste plantjes te slepen) tegen mij gezegd zou hebben dat ik voor mijn werk nog eens in Canada zou komen, had ik voor gek verklaard. Nu is het meer van kijken of we nog meer klanten daar binnen kunnen halen, dan kunnen we nog een keer!

 

Hiermee sluit ik mijn serie blogs over Canada af. Maar niet getreurd, of juist wel, binnenkort ben ik er weer. Dan ga ik acht uur vliegen naar het Zuiden, op familiebezoek in Uganda. Wie weet tot dan.

Naar huis

 

Sprakeloos

Gebruikte ik in mijn vorige blog nog superlatieven als prachtig en geweldig, voor het middagprogramma van onze laatste zaterdag in Canada heb ik geen woorden. Maar om nu een blog zonder woorden te publiceren lijkt me niet helemaal de bedoeling. Ik zal een poging wagen om toch onder woorden te brengen wat we vanmiddag gedaan hebben.

Zo ziet een bos na 10 jaar er weer uit.

Net buiten Kelowna ligt de Myra Canyon. Door deze vallei liep de Kettle River Railroad. Geopend in 1915 heeft deze spoorbaan dienst gedaan tot ongeveer 1989. Vanuit de mijnen worden de producten per spoor richting Vancouver vervoert. Toen de mijnen niet meer genoeg opbrachten verviel de functie van het spoor. Maar gelukkig is de route van het spoor niet in verval geraakt. Want het is niet zomaar een spoortje door de bergen. Op het stuk route, de spoorrails is verwijderd, net buiten Kelowna liggen op een route van 12 kilometer, 18 Trestles en 2 tunnels. Een trestle is een houten spoorbrug.

Maar voordat we aan de wandeling langst een aantal van deze bruggen kunnen gaan maken moeten we eerst over een 8 kilometer lange gravelweg. De eerste 3 kilometer is prima te berijden maar daarna wordt het toch een beetje spannend. Het heeft de afgelopen week een paar keer gesneeuwd en deze sneeuw is platgereden. Het is hierdoor behoorlijk glibberig geworden. Er is wel gestrooid met grind maar het is best wel een beetje slip sliding away. Gelukkig geen grote afgronden langst de weg. Eenmaal boven zetten we onze schoenen in ruim 10 centimeter sneeuw. Dat is een mooi extraatje.

We wandelen langst de route. In 2003 brandde het gehele gebied inclusief de bruggen helemaal af. In 2010 is de restauratie van alle bruggen afgerond. De bomen zullen nog wel even nodig hebben om volgroeid te zijn. Sprakeloos staan we constant stil om van de geweldige uitzichten te genieten. We lopen de route in tegenovergestelde richting met als voordeel dat we in slechts 3 kilometer, best lang als je grieperig bent en je moet door een paar centimeter sneeuw ploegen, 8 trestles en 2 tunnels tegenkomen. Bekijk de foto's maar, die zeggen meer dan 1000 woorden.

Oude telegraafpaal

De week Canada zit er bijna op. Morgen de reis terug naar ons platte Nederland.

 

De enige ijzeren brug in de route

 

 

We gaan nog niet naar huis, nog lange niet...

We hebben ons bezoek naar Canada behoorlijk voorbereid en gepland. Dankzij deze twee stappen hebben we zaterdag ook daadwerkelijk een vrije dag. We hadden deze dag ook bij calamiteiten nog kunnen gebruiken voor redwerkzaamheden maar dit is niet nodig. Dus gebruiken we de gehele dag om richting Kelowna te reizen. Vandaaruit zondag weer terug naar huis.

We beginnen de dag op tijd om zoveel mogelijk daglicht te benutten. De route van de heenreis gaf zulke mooie plaatjes dat we besloten hebben om deze route in omgekeerde volgorde te rijden. Met de opkomende zon in onze rug rijden we over highway 3 richting het Oosten. Het heeft weer gevroren en dat is aan de rijp op de bomen goed te zien. Het eerste toeristische hoogtepunt rijden bijna ongemerkt voorbij. De kleinste 'village of Canada' Greenwood zijn we door voordat we het door. Inderdaad klein maar vooral niets zeggend.

Osoyoos onder de wolken

We rijden door de bergen waar nog steeds wel wat sneeuw te zien is. De weg is breed met weinig verkeer. Het is heerlijk toeren door een prachtig land. Eenmaal het hoogste punt van de route gepasseerd zakken we af richting het begin van de Okaganan-vallei. Vanaf een uitkijkpunt hebben we schitterend uitzicht over de vallei het wolkenpak wat de vallei vult. Op zich ook mooi maar van de heenweg kunnen we ons nog een mooier uitzicht herinneren. We zakken de wolken in en komen in het plaatsje Osoyoos. Nu vooral in de zomer een badplaats maar vroeger had het iets met indianen te maken. Op verschillende plaatsen langst de weg zien we standbeelden hier naar verwijzen. Het is koffietijd dus we parkeren de auto bij de prima cafetent van Tim Hortens. In het motel in Grand Forks dronken we in bij het ontbijt ook koffie van deze cafetentketen. Advies als je ooit in Canada koffie besteld: vraag niet om regular coffee want dan krijg je meteen een golf koude melk en een kwak suiker erin. Black coffee is het advies. Kun je de rest zelf regelen.

Villa de Vino

Na de gaarden komen de meren. Eerst het klein White Lake, dan het iets grotere Shaka Lake. En als laatste Okaganan Lake. De zon brandt zich een weg door de bewolking, het plaatje is kompleet. Geniet, geniet, geniet! Iedere bocht in de weg levert weer een andere kijk op de omgeving op. Schitterend, schitterend, schitterend. In de verte komt Kelowna in zicht. Prachtig, prachtig, prachtig. En dan zijn we pas op de helft van ons dagprogramma. Geweldig, geweldig, geweldig.

White Lake

Okaganan Lake

 

Skyline van Kelowna

 

Wat algemeenheden.

Ons hotel

Zoals ik in mijn vorige blog heb gemeld hebben we deze week vooral veel en hard gewerkt. Vaak stoppen we op het moment dat de zon aan het ondergaan is. En beginnen we als de zon opkomt. Dan hou je weinig daglicht over. En 's nachts is het hier echt donker

Maar toch hebben we deze week wel een paar spaarzame momenten gepakt om in de directe omgeving van Grand Forks even rond te kijken. De leukste en 'spannendste' was wel het illegaal oversteken van de grens met de USA. De kwekerij grenst aan de grens en een klein stukje verder staat een grenspaal. In het kader van een l...ige foto heb ik mijzelf voor de verandering een keer op de foto laten zetten.

Een illegale grensoverschreider

 

De grensovergang

We zijn ook nog naar de officiele grensovergang gereden. We hebben de auto aan de Canadese kant neergezet en lopen even rond te kijken. Vrijwel direkt komen drie Border Patrol Officers vragen wat we aan het doen zijn. Na een korte uitleg is het verder geen probleem dat we even kijken, zolang we maar niet over de grens heen lopen. Dat vinden de Amerikanen niet leuk. We hebben maar niet verteld dat we dat eerder deze week al gedaan hebben.

 

Beetje vaag maar dit is een hert midden in het dorp

Overal langst de weg kom je borden tegen om je te waarschuwen voor overstekende herten. Op dinsdag hebben we ons beklaag gedaan bij de klant dat we nog geen herten gezien hebben. Terwijl iedereen roept dat er hele kuddes rondlopen. Het klagen heeft geholpen want op woensdagavond komen we op weg naar huis behoorlijk wat herten tegen. Zelf 1 in het centrum van het dorp. Leuke schattige beestjes die je een beetje raar staan aan te kijken omdat je voor ze langst de kant van de weg stopt. De hertjes kijken overigens niet alleen verbaasd, ook de locals kijken ons ietswat verbaasd aan. Stoppen voor een hert langst de weg doen zij allang niet meer.

Op vrijdag zijn we ook behoorlijk op tijd klaar, in hoeverre we bij deze klant ooit klaar zullen zijn, dus zijn we het dorp in het licht in gereden. Qua site seeing zijn we snel klaar. Vooral veel eetgelegenheden, benzine stations en winkels. Verder niet echt cultuur.

Christiana Lake

We zijn daarom een stukje doorgereden en komen 11 kilometer verder in Christiana Lake terecht. Het begint al te schemeren maar toch nog wat foto's kunnen maken.

Zo is een week Canada omgevlogen. Klant blij, WinTree doet wat het moet doen en we nemen een berg ervaring, nieuwe wensen, grote en kleine aanpassingen mee naar huis. Morgen, zaterdag, hebben we een dag voor onszelf om iets meer van het land te zien. En dan zondag weer naar huis. Is ook wel weer erg fijn.

 

Een huis in Grand Forks

 

Huis net buiten Grand Forks

 

De Creek die door Grand Forks stroomt. Aan het einde van de week bijna helemaal dichtgevroren.

 

Gewoon hard werken

Door alle nieuwe indrukken die Canada mij geeft zou je bijna vergeten dat er ook gewerkt moet worden. Daar ben ik tenslotte voor hier gekomen. En daar wil de klant, terecht ik kost een paar centen, optimaal gebruik van maken. Iedere dag beginnen we net als de rest van het personeel om 7 uur om dan rond een uur of 4-5, het is dan meestal net of net niet donker, er mee op te houden. Je hoort mij niet klagen maar een hele week intensief met één klant bezig zijn is best vermoeiend. En dan ook nog eens in het Engels. Aan het einde van de week was het wel zo'n beetje op bij me. En dan ook nog goed verkouden zijn. Volgende week weer gewoon werken.

Het kantoor

 

Bergen als achtergrond

Overleggen over nieuwe ontwikkelingen, gebruikers begeleiden, direct problemen (gelukkig niet al te veel) oplossen. Kortom de hele dag druk bezig met van hot naar her vliegen. Gelukkig kan collega Gert ook goed helpen. Is het dan anders dan bij een doorsnee Nederlandse, Engelse of Belgische boomkwekerij. Ja, natuurlijk. Alleen al het uitzicht vanuit kantoor. In Boskoop of Zundert maar ook in Engeland zie je nooit bergen met sneeuw. Wat ook erg opviel was de netheid van de kwekerij. We hebben een rondje, met de auto want het is niet te belopen, gemaakt en alles ligt er goed verzorgd bij. En het is ook duidelijk te zien dat dat niet alleen voor de overwintering is gedaan. Er wordt volop tijd besteed om te voldoen aan een Canadees keurmerk Clean Plants. We zijn niet bij andere kwekerijen geweest dus hebben we geen vergelijking met andere Canadese bedrijven. Maar tenopzichte van de bedrijven die ik ken staat deze qua netheid ruim bovenaan.

In de winterperiode werken er maar een beperkt aantal (stuk of 10-20) mensen buiten. In het voorjaar als de handel begint en ook gepot (er wordt uitsluitend in pot gekweekt) moet worden wordt een blik Mexicanen open getrokken en springen er ruim 100 mannen en vrouwen in het rond. Dat is een behoorlijke organisatie omdat allemaal in goede banen te leiden. En dat met slechts 9 mensen op kantoor. En daar gaat WinTree een grote rol in spelen, dat is best wel gaaf.

 

De oppotmachine

Qua arbeidsomstandigheden buiten kan er nog wel wat verbeterd worden. De machines, echt oud!, waarmee gepot wordt staan buiten. Wel eens waar onder een plastieke tunnel maar de wind heeft vrij spel. Er wordt op dit moment (in het kader van arbeidsspreiding) potten gevuld met alleen potgrond. De potten worden direct op de bedden gezet. En in het voorjaar gaat een ploeg vooroverbukkende mensen het plantgoed erin drukken. Niet echt lekker werk. Maar zolang je voldoende personeel kan vinden om al het werk te doen zal daar niet snel geld in geïnvesteerd worden.

Wat ook erg opvallend is, is de grote hoeveelheid orders die nu al voor voorjaar 2014 en zelfs later worden geboekt. Dat zien we in Nederland nog maar zeer zelden. Het is hier meestal vandaag besteld en gisteren leveren. Maar in Canada is het heel gewoon dat op basis van bestellingen (gedeeltelijk) geproduceerd wordt. In Nederland is het meer van 'Ik maak het in de hoop dat ik het kan verkopen'. Moet er in Europa vaak gediscusseerd worden over de transportkosten, hier krijgt de klant altijd een factuur voor de transportkosten. En ook daar heeft TSD iets moois voor in WinTree gemaakt. Alle leveringen gaan in grote 51,50 feet (zo'n 15 meter) trailers. Hiervoor heeft de klant 8 trucks beschikbaar waar in de drukke tijd gepensioneerde mensen de bestellingen mee wegbrengen. De rest gaat met ingehuurde transporteurs. De bestellingen gaan behoorlijk ver weg. Van Calgary en Edminton tot Alaska maar ook naar beneden de USA in.

Overwinteringstunnels

Een paar van de in totaal 8 eigen trailer-trucks

Als ik Canada in drie woorden moet samenvatten kom ik bij Groot - Groter - Grootst. En daar past deze klant prima bij.

 

Het plein wat ook meteen werkruimte is. Er gebeurd bijna niets binnen.

 

(Bijna) nergens zo goed als thuis.

Als je op reis bent dan moet je er rekening mee houden dat je ander voedsel te verwerken krijgt. Je aanpassen aan het land is daarbij noodzakelijk maar niet altijd even smakkelijk. Zo ook in Canada. Ik denk niet dat er culinaire reisen naar dit land te boeken zijn, tenzij je een junkfood freak bent.

Maar laat ik deze blog positief beginnen met het eten wat we in het vliegtuig krijgen. Op onderstaande foto zie je de lunch. Een gewone warme maaltijd met kipworstjes, een soort stampotachtig iets, aardappelpuree en salada. Niet al te vet, goed op smaak en niet te veel. Zelf voor de sla zou een konijn zijn neus niet ophalen. Het witte spul met de bruine balletjes is dikke yoghurt met soesjes met choclade

Later krijgen we nog een keer een stuk pizza met koude macaronni salade. Dat is wel erg lekker. Maar goed in het vliegtuig zijn we nog een beetje in Nederland. De eerste avond dat we nog wat eten krijgen we direct te maken met de hoeveelheden die hier geserveerd worden. Vraag je een kleine Cola krijg je nog binna een halve liter (burp). Het bord spaghetti is dan weer opvallend bescheiden en ook nog lekker ook. Voor de rest heb ik hier niet echt bijzonder gegeten. Je eet, het stilt de trek en je doet er weer nieuwe energie mee op. Op het kantoor hebben alleen de dames een bakje sla of zo bij zich. De mannen rijden tussen de middag meestal naar een burgertent, er zijn er genoeg in het stadje van ongeveer 5400 inwoners. Niet zo gek dat er zoveel dikke mensen hier rondlopen, al kan een beetje vet met deze kou geen kwijt.

Al pas ik me makkelijk aan, een beetje opletten wat ik eet vind ik wel prettig. Maar ik ben bang dat er toch wel een paar pondjes extra mee naar huis komen. Maandagavond kan ik beter in deze blog qua eten overslaan. Positief is de vriendelijke bediende die veel over Nederland wil weten. Dinsdag met een van de mensen van de klant in een pub beland op 'Chicken Wing'-avond. Lekker maar veel. Op woendag zijn we uitgenodigd bij de andere persoon waar we veel mee te maken hebben. Zijn vrouw heeft haar best gedaan maar zal geen ster winnen. Geloof dat er ruim drie kilo gegrilde varkensrib voor vier mensen is. Dat is best wel veel. En dan wil je niet onbeleefd zijn om het bij één stukje vlees te laten. Donderdag hebben we zelf kunnen bepalen en komen we in een Russisch restaurant terecht. Er zit in Grand Forks een behoorlijke populatie gevluchte Russen (Tsaartijd). We nemen een combo menu bestaand uit de gerechten ( ik schrijf dit nu over van een afhaalfolder, vraag me niet wat het allemaal is) Borscht, Pryahi, Voreniki en Galoopsti. Gelukkig niet vet en niet te veel. Lekker als je in de buurt ben maar rij er zeker niet voor om. De laatste dag in Grand Forks pakken we even uit. Op donderdag hebben we een lunch aangeboden gekregen van de eigenaren van de kwekerij. Het lunch restaurant is in een oud trein station met bijzonder goed eten. Gelukkig dus nog wel een positieve uitzondering gevonden. Omdat het daar zo goed smaakten zijn we hier ook op vrijdag terecht gekomen. Zalm met rijst, heerlijk maar vrij prijzig.

Tot slot nog een paar wetenswaardigheden over eten en Canada.: de doggy bag bestaat hier echt en wordt volop gebruikt. Je kunt zelf aparte bakjes krijgen om de overgebleven sausen mee te nemen. Constant zie je mensen met bakjes van tafel lopen. Er wordt in ieder geval in het restaurant niet veel weggegooid. De andere wetenswaardigheid heeft ook alles te maken met eten: het toilet. Allereerst staat daar een grote plas water in (natte billen) en als je doortrekt ontstaat er een sterke draaikolk die al de verwerkte culinaire hoogtepunten wegzuigt. Vind ik wel apart.

 

Highway 97

Vanuit Kelowna moeten we ons op maandagochtend in de huurauto met All-season banden zo'n 200 kilometer in Zuidoostenlijke richting begeven. We hebben daarbij de keuze tussen de snelle route door de bergen of de iets langere route langs een aantal meren. We kiezen op basis van de wegconditie de langere route. De kortere route gaat over een paar bergen/heuvels en er ligt sneeuw. Tot wel een paar centimeter. En dat zijn wij jongens uit een vlak, nat land natuurlijk niet gewend.

Het weer is wat somber maar het is droog. Ondanks de ochtendspits kunnen we redelijk opschieten. Zuinig met asfalt zijn ze hier niet. Wat vooral opvalt, en dat merken we later in de week ook, is de rust waarmee men hier door het verkeer stuurt. Niet racen, bumper kleven maar wel weer rechts inhalen. Maar dat doet iedereen want je blijft min of meer of je eigen baan. We cruisen zo relaxed naar het Zuiden. Aan de linkerkant schitterende meren waarbij de bergen tot aan het water komen. Rechts de bergen. Ik rij dus heb hier nog niet veel foto's van.

We rijden door de Okanagan vallei. Te vergelijken met onze Betuwe. Veel boomgaarden langst de weg. Al hangt er natuurlijk niet veel meer aan de bomen. We passeren plaatsjes als Penticton, Summerland en Oliver. Oliver is volgens het bord langst de kant van de weg de wijnhoofdstad van Canada. Maar niet echt volop in bedrijf op maandagmorgen. Aan het einde van de vallei stoppen we voor een kopje koffie en een plas in het plaatsje Osoyoos. Hier is ook een Indianenmuseum gevestigd. Maar daar hebben we nu geen tijd voor, misschien op de terugweg.

Osoyoos

We slaan rechtsaf en rijden parallel aan de grens met Amerika naar het Oosten. Dus eigenlijk richting thuis. De weg klimt snel omhoog en al snel ligt er overal om ons heen, gelukkig niet op de weg, sneeuw. Geen meters maar genoeg om een kerstkaartgevoel te krijg. Ik ben inmiddels van plaats met mijn collega gewisseld, hier heb ik dus een wel een paar foto's, vanuit de rijdende auto genomen, van.

 

 

Na drieeneenhalf uur rijden komen we aan in Grand Forks. Vanuit de bergen zien we de kwekerij met foliekassen al liggen. We komen direct langst ons hotel en weten dus, leven de meegenomen afdrukken van Google Maps, dat we te ver zijn. Stukje terug en we kunnen de kwekerij verder makkelijk vinden. Nu kunnen we gaan afronden waar we ruim een jaar geleden mee begonnen zijn.

 

 

De kwekerij in Grand Forks, BC, Canada

 

Poppetje met indrukhoofd

Als je 8 uur lang met ruim 250 in een Airbus 330-200 (correctie dus op mijn vorige blog) zit dan ben je blij dat de deur een keer open gaat. Helaas neemt niet iedereen het altijd even nauw met de persoonlijke hygiene. Gelukkig ging de deur pas open toen we bij de gate in Calgary stonden. Daar aangekomen moesten we eerst door de douane. Plichtsgetrouw hebbenen we de immigration card ingevuld dat we voor zaken het land in willen. Dat moeten we dus twee keer even uitleggen. Kosten niet al te veel tijd maar echt zinnig was het niet. Twee keer exact dezelfde vragen voor twee precies dezelfde stempels. Maar heb nu wel een mooie stempel van Canada in mijn paspoort. We zijn binnen.

Omdat we doorreizen moeten we de koffer van de band halen en weer een stukje verder op een ander band neerleggen. Als dat maar goed gaat is even een verontrustende gedachte, die vier uur later onterecht blijkt te zijn. Voordat we nu weer in kunnen stappen in het volgende vliegtuig moeten we natuurlijk weer door een veiligheidscontrole. Daar moet ik meteen denken aan een pop die mijn zusje ( ik heb er meer maar alhoewel ze allemaal kleiner zijn dan mij heb ik maar één echt zusje) had. Dat was een Eskimo lookalike waarbij je het hoofd leuk kon indrukken en dan ging het zwarte haar rechtovereind staan. En na een tijdje plopte het haar dan weer terug. Erg grappig. Bij de veiligheidscontrole staat een mannetje wat sprekend (met de nodige fantasie) op die pop leek. Ik heb maar niet op zijn hoofd gedrukt, denk niet dat hij dat gewaardeerd zou hebben. Er staat nog meer personeel met Eskimo-achtige trekken waaronder een aantal bijzonder mooie. Is wel prettig naar al die dikke, stinkende mensen in het vliegtuig.

Midtown Calgary

Na drie uur vertrekken we met de volgende inlandse vlucht. Van Calgary (foto) vliegen we naar Kelowna, BC. Het is een non-smoking flight maar voor de echte verslaafden is er een mogelijkheid om buiten te roken. De linker vleugel is daarvoor beschikbaar. Wel opletten op de wind. Leuk, een purser met humor. In Kelowna komen we na een uur om 17:00 lokale tijd aan. Even voor de beeldvorming. Het is dan in Nederland een uurtje of 2 in de morgen van maandag 18 november. Auto afhalen en een kwartier later staan we in de lobby van ons eerste hotel.

 

Het interieur van het gehele hotel zou je vintage of retro kunnen noemen. Of gewoon vreselijk uit de tijd. Maar het bed is goed en de douche is schoon. En na 18 uur reisen kijk je niet zo krap meer. Even nog wat gegeten en dan naar bed. Morgen, dat is maandag dus, op weg naar de klant. Dan begint het echte werken.

 

Business or Pleasure?

Ik hoop dat als ik vandaag aankom dat met bovenstaande vraag gesteld wordt. Dan kan ik vol overtuiging antwoorden: "It's a pleasure to be here for business." Want dat is het zeker. Alhoewel de meeste mensen die mijn blog lezen waarschijnlijk wel weten waarover mijn komende blogs gaan toch maar even een verduidelijking voor degene die iets minder op de hoogte zijn.

Ruim een jaar geleden kwam TSD in contact, via een Boskoopse exporteur en klant van ons, met een boomkwekerij in Canada. Na een aantal gespreken (uiteraard via de telefoon) had dit bedrijf wel idee om met onze WinTree software aan het werk te gaan. Nadat de software voor proef bij de klant geïnstalleerd is volgt een jaar van on line trainingen, bespreken welke aanpassingen gemaakt moeten worden, testen, bijstellen, overleggen, bijstellen, uitleggen, aanpassen. We kunnen rustig stellen dat we er ruim een jaar behoorlijk druk mee zijn geweest. Afgelopen zomer heeft de klant aangegeven dat ze voldoende vertrouwen in de mogelijkheden van de software en TSD hebben om daadwerkelijk WinTree te gaan gebruiken. En dat is dan ook de reden waarom ik op 10000 meter hoogte nu de eerste regels van deze blog schrijf. Samen met een collega zijn we op weg naar de klant. Morgen, maandag 18 november gaat de klant "live" werken met WinTree en dat gaan we mee in goede banen leiden.

Nu kom ik voor mijn werk wel vaker over de grens. Soms België en een paar keer per jaar ook wel in Engeland. Maar de oceaan ben ik nog niet overgestoken. En dat zijn we nu toch echt wel aan het doen. Met een snelheid van ruim 900 kilometer vliegen we door een schitterend zonnige hemel. Is bedriegelijk want het is buiten min 55 graden Celsius. In een Airbus 323-200 zijn we op weg naar Calgary. Daar hebben we drie uur de tijd om ons volgende vliegtuig richting Kelowna in Britisch Colombia te vinden. Dan is het nog 62 minuten vliegen om uiteindelijk rond 2 uur Nederlandse tijd 's nachts daar aan te komen. In Kelowna is het dan 6 uur 's middags. Hebben we nog een hele avond voor ons. Alleen of dat als extra tijd gaat voelen is nog te bezien.

Eerst maar eens kijken of we de komende 8 uur een beetje door kunnen komen. De stoelen zitten redelijk, kan mijn benen ook nog een soort van uitstrekken in het gangpad. Wel uitkijken dat ik geen purser pootje haak. Die komen regelmatig langs met amandels, water, thee, koffie, een ansichtkaart en weet ik niet wat nog meer. Vervelend hoef je niet. Kan ook een film kijken en ik heb natuurlijk de nodige boeken op mijn Ipad staan. Voorlopig zitten we nog wel even.

 

 

Vrijdag 26 juli, lege flessen in de gang

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan.

 

Het is een clich maar o zo waar. Ook deze vakantie is eindig. Maar dat is ook wel weer een van de leuke dingen van vakantievieren: het naar huis gaan. Alhoewel we het ontzettend naar ons zin hebben gehad is het toch ook wel fijn om naar huis te gaan. Maar voordat het zover is willen we natuurlijk alles netjes achter laten. We sjouwen de lege flessen naar de glasbak. Sorry Rian als jullie imagoschade hebben opgelopen door onze aanwezigheid in jullie dorp. We kloppen, vegen en zuigen. Soppen, boenen en zemen.

 

Na het opruimen eten we nog wat. We hebben de buurvrouw, inmiddels met een nieuwe spiegel op de auto, nog een keer kunnen strikken om ons bij de trein in Roosendaal neer te zetten. Een paar uurtjes treinen en we zijn weer thuis.

 

En daarmee komt een einde aan de serie van blogs over onze zomervakantie van 2013. Volgend jaar weer een nieuwe serie, dan over onze belevenissen in Zwitserland. We hebben daar al een appartement geboekt. Jullie hoeven niet zo lang te wachten op een nieuwe serie belevenissen, in november reis ik waarschijnlijk af naar Canada. Vooral voor werk maar toch wel speciaal. En natuurlijk in januari de reis naar nichtje Rinty in Uganda. Kortom, genoeg om met jullie te delen.

 

 

Woensdag 24 juli, Mille periculis supersum

Het blad Toeractief, nr 6 dec. 2005 is vandaag onze leidraad. Dit tijdschrift brengt ons naar de binnenstad van Bergen op Zoom. Na het parkeren lopen we de binnenstad in. Wauw, wat een ruime straten, zonder auto's en hoe netjes is alles. Niet alleen de straten maar ook de gebouwen zijn bijna allemaal keurig onderhouden. Bouwvallen of lege dichtgetimmerde panden zijn we niet tegengekomen. Echt een aanrader voor als je in de beurt bent. We gaan vandaag een stadswandeling maken. Dit keer geen bijzonder thema, gewoon rondwandelen langst de toeristische hoogtepunten van deze stad aan de rand van Brabant.

Oudste herberg (1433) van Nederland

Gevangenispoort

 

Ravelijn, oud bolwerk aan de rand van de oude binnenstad

Ik zal jullie dit keer niet lastig vallen met allerlei historische wetenswaardigheden. Foto's zeggen soms meer dan duizend woorden.

 

Markiezenhof

Tijdens de wandeling komen we ook langst het Markiezenhof, dit woonpalies uit 1500 is nu het museum voor Stad en Regio, het Spotprentenmuseum en het Kermismuseum. Drie voor de prijs van één. En dan te bedenken dat we helemaal niet betalen, we hebben een museumjaarkaart.

Merlijn, de kapgier

In de Franse tuin van het Markiezenhof wordt vandaag een roofvogelshow gehouden. Ook al hebben we dit soort shows vaker gezien, onder het genot van de meegebrachte boterhammen is het een leuk rustmoment tijdens onze wandeling. Grappig hoe ogenschijnlijk de vogels gedresseerd zijn om allerlei trucjes te doen. Alles voor eten!

 

Fee, een kerkuil

O ja, voor degene die zich afvragen waar de titel van deze blog op slaat: 'Duizend gevaren kom ik te boven'. Dit is de spreuk op het stadhuis op de Grote markt en refereert aan de vele rampen, oorlogen en weet niet wat meer voor ellende die de stad in de loop der eeuwen heeft moeten doorstaan. Maar, en daar hebben we vandaag van mogen genieten, de stad is hier nooit aan ten onder gegaan.

 

Ziggy, een Europese Oehoe

Merlijn, de kapgier