Guarda lo mejor para el final

Of in goed Nederlands: bewaar het beste voor het laatst. En daarom sluit ik deze blogserie over Tenerife af met de rit die we gemaakt hebben door het hart van het eiland. Het was het mooiste van onze reis wat te fotograferen is, hoe heerlijk en fijn het is om een weekje met mijn lieverd op vakantie te zijn is niet in pixels te vangen.

We beginnen onze rit door eerst even wat kilometers te maken over de rijksweg langs de zuidkant van het eiland naar Güímar (bij jullie nu ook bekend van de trappiramides).

Daar gaan we linksaf, het binnenland in waarbij we meteen de bergen in rijden. Het is zondag als we deze rit maken, het is rustig op de weg.  Af en toe worden we voorbijgereden door locals op motoren die lekker aan het scheuren zijn. Ik stuur relaxt over de TF-523 omhoog, samen genieten van de mooie weg en het landschap. Aan het einde van deze weg, we rijden inmiddels op zo’n 2100 meter hoogte, slaan we linksaf de TF-24 op. We rijden rustig verder, tussen de bomen door zien we af en toe een glimp van El Teide. Op verschillende plaatsen zijn parkeerplaatsen gemaakt waar minder bomen staan.

Observar las estrellas en Tenerife

Op de parkeerplaats Mirador de Chimague staan we boven de wolken, El Teide torent met 3718 meter in de verte hoog boven de rest van het eiland uit. We hebben ook prachtig zicht op Observar las estrellas en Tenerife, de sterrenwacht van het eiland.

We rijden inmiddels op 2200 meter hoogte. Hoger komen we niet want we laten een beklimming van de El Teide aan ons voorbijgaan. Het is een landschap wat we nog niet eerder gezien hebben. Zo anders dan de vulkaan die we vorig jaar in Griekenland gezien hebben. Eigenlijk moet ik hier gewoon stoppen met schrijven. Plaatjes zeggen nu meer dan woorden. Met nog één laatste opmerking dat alles wat op de foto’s op zwarte omgeploegde grond lijkt is gestold lava stop ik met schrijven.

Hiermee sluit ik deze blogserie over Tenerife af. Bedankt voor jullie belangstelling en wie weet tot een volgende blog. Adios of misschien wel Zài jiàn.

Rollator village

Toen we met de bus in Zwolle onderweg waren naar de trein waren spraken we een mevrouw die al meerdere keren op Tenerife geweest is. Ze vertelde dat het leuk wandelen is langs de boulevard tussen Costa Adeje en Playa de las Américas. Het is heerlijk weer voor een wandeling, we besluiten de wandelschoenen aan te trekken en het advies van deze onbekende mevrouw te volgen. Eerst moeten we natuurlijk weer de drie kilometer berg af om op zeeniveau in Costa Adeje terecht te komen. De kuiten protesteren maar het idee dat het straks vlak is sleept ons er doorheen.

Op de boulevard gaan we zuidwaarts richting de haven. We worden door allerlei verkopers uitgenodigd mee de zee op te gaan om walvissen en dolfijnen te spotten. We kijken naar de deining op zee en dan na elkaar. Nee, bedankt we denken niet dat de walvissen en dolfijnen vandaag op ons gezelschap zitten te wachten.

Is de bebouwing in Costa Adeje nog redelijk laag, na de haven gaan de gebouwen al behoorlijk de hoogte in. Vanuit diverse hotels knalt de muziek van Zumba lessen over de wandelpromenade. Het bankje met prachtig uitzicht op de zee zit prima maar de bonkende beats besluit ons weer snel door te lopen.

Hoe dichter we bij Playa de las Américas komen, hoe hoger de hotels worden. De leeftijd van de medewandelaars op de promenade schiet ook omhoog. We voelen ons jong tussen de rollators en de scootmobielen (hier gewoon te huur). De kust van het eiland is behoorlijk rotsachtig met kleine baaien waar je dan de zee in kan. Omdat je hier geen langgerekte stranden hebt is het op deze kleine stukken kust dan ook meteen een mierenhoop.

We bekijken het onder het genot van een smoothie allemaal. Heerlijk: mensen kijken en commentaar geven op wat er voorbij schuifelt of per scootmobiel de promenade onveilig maken.
Net voorbij Playa de las Américas duikt op een langer strand de gemiddelde leeftijd opeens ontzettend omlaag. Hier is de zee het domein van de surfers. Bruinverbrande jonge kerels en meiden halen mooie kapriolen uit op hun surfplanken. Net achter de branding wachten op die ene juiste golf. Hup, op de plank en surfend op de golven terug naar het strand. Vanaf het strand en de promenade hebben ze veel bekijks van de oudere generatie.

We draaien om, terug richting Costa Adeje. Goed opletten dat we niet op de hakken gereden worden door de bejaarde wegpiraten. Eenmaal terug in Costa Adeje wacht ons de beklimming richting het hotel nog. De kuiten protesteren weer heftig: “Nee, we willen niet weer!”. Maar boven wacht het zwembad en de sangria; het leven is goed.

Onderstaande foto is een mooie samenvatting van ons verblijf op Tenerife: zee, strand, zon, het hotel
(midden op de foto het beige kleurig gebouw) en boven de bergen met El Teide.

San Blas, een ecologisch verantwoord uitje

Opuntia humifusa, beter bekend als de duivelstong, Oosterse stekelige peer of Indiase vijg, 
afkomstig uit delen van Oost-Noord-Amerika. Veel voorkomend op het eiland maar dus niet inheems.

In onze ANWB reisgids komen we een verhaaltje tegen over een bijzonder stukje natuur vlak naast het vliegveld. We bellen om een plaatsje in een begeleide wandeling te reserveren en geven mevrouw van onze navigatie opdracht waar we heen willen. Zonder gemopper of gezeur wijst ze ons weer netjes de weg naar het beginpunt van de toer, een luxueus eco-resort waar je kunt overnachten voor 225 eurootjes per persoon. Dat is dan wel ecologisch verantwoord, all inclusive, ronddobberen in één van de 10 zwembaden. Kost wat maar dan heb je ook wat.

De toer begint met een multimedia ‘spektakel’ waarbij we in een donkere tunnel de aarde tijdens een vulkaanuitbarsting voelen schudden en meedeinen op de golven op weg naar een betere toekomst. In een klein museum wordt de ontstaansgeschiedenis van de San Blas kloof uitgelegd en hoe deze kloof in de loop der jaren door de mens gebruikt is om te overleven. Na dit informatieve programma gaan we met de vriendelijke Engelssprekende gids naar buiten, de kloof in.

Vanuit de kloof zicht op El Teide

Ruim 150-duizend jaar geleden was er op het eiland weer eens een vulkaanuitbarsting. De El Teide braakte het binnenste van de aarde naar buiten. Grote lavastromen stroomde de zee in waarbij het magma op de zeebodem stolde. Door klimaatveranderingen zakte de zeespiegel en kwam het gebied waar we doorheen wandelen boven water. Het terugtrekkende water, de zon maar zeker ook de altijd aanwezige wind creëerde het landschap wat we vandaag tijdens de wandeling zien.

Toen de Spanjaarden eenmaal het eiland verder gingen koloniseren moest er natuurlijk ook gegeten worden. De zee zit vol met vis maar er is ook behoefte aan groenten en fruit. De vulkanische bodem is vruchtbaar genoeg maar om er iets op te laten groeien is wel zoet water nodig. Nu regent het in deze San Blas kloof gemiddeld vier dagen per jaar, gelukkig hebben we niet een van deze vier regendagen te pakken, dus moest men iets bedenken. Een dam was de oplossing en via allerlei in steen uitgehakte goten kwam het water bij de groenten terecht. Vroeger waren dat veelal tomaten maar tegenwoordig staat het eiland vol met bananenbomen. Die overigens heerlijke, korte maar dikke bananen opleveren.

Tijdens de wandeling duikt opeens een boze Spaanse vrouw uit het niets op die iets met tomaten aan het doen is. Even verderop komen we een boze man tegen die vindt dat hij te hard moet werken om de goten uit stenen te hakken. Het was hier vroeger blijkbaar niet al te gezellig.


Aan het einde van de kloof zien we een oorspronkelijke eilandbewoner een offer (in de vorm van water) brengen om de goden gunstig te stemmen. Deze toneelstukjes zijn grappig maar niet echt noodzakelijk om de wandeling, die één uur duurt, interessanter te maken.

Via een uitgehouwen trap lopen we naar de bovenrand van de kloof. Van daaruit gaan we terug richting het resort. De gids wijst ons op de noodzaak om het gebied te behouden. Goed omgaan met het milieu en zo, het bekende verhaal. Wat wel een beetje tegenstrijdig is met de vliegtuigen die met veel kabaal rakelings over vliegen om op het nabij gelegen vliegveld te landen, een nieuwe lading toeristen af leverend die ook weer aan een toer mee kunnen doen. Het zal altijd wel een spanningsveld blijven tussen natuurbehoud en het ophalen van gelden voor dit behoud. Een toerist is hier belangrijk voor, die brengt immers de nodige Euro’s met zich mee. We hebben dus met onze vakantie op het eiland en het meedoen aan deze toer dus een beetje bijgedragen aan het behoud van de natuur op dit mooie eiland.



Met een tevreden gevoel strekken we ons ‘s middags weer languit uit op een stretcher bij het zwembad. De hoop op de komst van Greenpeace hebben we maar laten varen.

Los Abrigos, dorpje naast de kloof

Santa Cruz de Tenerife

Bij een bezoek aan Tenerife mag een bezoek aan de hoofdstad, althans dat dachten wij, niet ontbreken.

Op internet hebben we een op papier leuke stadswandeling gevonden. Parkeergarage is ook al gevonden en aan mevrouw vertelt. Maar op internet kwamen we ook een soort van tram tegen, we vroegen ons af of we niet beter buiten de stad zouden kunnen parkeren en dan met de tram door naar de binnenstad. Navraag bij de hotelreceptie levert echter een mooi alternatief op: gratis parkeren bij een groot winkelcentrum en slechts op 10 minuten lopen van de wandelroute. We vertellen dat mevrouw en ze stuurt ons soepel over de rijksweg, langs de zuidkant van het eiland, er na toe. We hebben geluk, we komen precies tot de parkeergarage. De rest van de binnenstad is voor het verkeer nagenoeg afgesloten in verband met een marathon. Met piepende banden, nooit geweten dat autobanden op glad beton zo kunnen piepen, zetten we de auto op een van de weinig vrije plaatsjes en zoeken de uitgang op. Het winkelcentrum is ernstig groot dus dat valt nog niet mee.

Eenmaal buiten slaat de schrik ons om het hart, het regent. Geen pijpenstelen maar genoeg om de fotocamera in de tas op te bergen. Het eerste kwartier is het een beetje komen en gaan van buien, gelukkig blijft het daarna droog. De plek waar nu de stad ligt is al ongeveer 2000 jaar geleden bewoond door de Guanchen.  In 1493 zetten de Spanjaarden een groot hout kruis op het strand bij de stad om zo het eiland op te eisen. Ze waren hiermee de Portugezen net voor. Men bouwden de eerste huizen met een stenen verdedigingsmuur er om heen. De stad werd pas echt als havenstad belangrijk toen in de zeventiende eeuw Garachio onder een lavastroom verdween.

Oud en Nieuw komen samen
Apart, grijze palmen
Herken ik hier een hotelgast?

De route van de wandeling leidt ons langs wat plaatselijke hoogtepunten: een overdekte marktplein, een fontein, kleine straatjes en een park. In het park komen we weer een zwembad walrus tegen, dit keer in de vorm van een stenen beeld.

In de plaatselijke haven vergapen we ons aan een groot aantal cruiseschepen. Acht verdiepingen hoog toren ze boven de kade uit, hordes Amerikaanse toeristen over het stadje uit storten. 

We houden het snel voor gezien hier. De wandeling was op papier inderdaad leuk, viel in de praktijk wat tegen. Maar het waren een paar cultureel verantwoorde uurtjes. Terug naar Adeje, tijd voor onze zonaanbiedingsrituelen.

O zon, wij aanbidden je

De zon, bron van energie en leven. Ook wij genieten hier dagelijks (op wat losse buitjes na) van hem. Al eeuwen wordt de zon overal in de wereld verheerlijkt. En ik neem jullie dit keer mee naar een plaats waarvan men vermoedt dat de oorspronkelijke eilanders, de Guanches, hier de zon aanbeden. In Güímar, een klein uurtje rijden van het hotel, zijn eeuwen geleden zes trappiramides gebouwd. In de negentiger jaren van de vorige eeuw, zijn deze trappiramides pas ontdekt.. De beroemde antropoloog Thor Heyerdahl (hij bewees dat je met een traditioneel gebouwde rieten boot de oceaan van Zuid-Amerika kan oversteken naar de Canarische eilanden) stelde vast dat er verbluffende gelijkenissen zijn met oude trappiramides in onder andere Mesopotamië, Mexico en Peru.

Er zijn echter geen onweerlegbare bewijzen van de exacte leeftijd van de piramides in Güímar. Maar in de heuvels zijn wel voorwerpen gevonden daterend uit de zevende tot elfde eeuw. Wat wel vaststaat is dat de piramides precies zijn uitgelijnd met de zonnewende van zomer en winter.

Een offer om de zon gunstig te stemmen

Een klein museum toont voorwerpen die bij opgravingen gevonden zijn waarbij parallellen met de eerder genoemde landen duidelijk zichtbaar gemaakt worden.

Naast de piramides en het museum heeft men in een tuin ter lering ende vermaak van de bezoekers planten en bomen van het eiland bij elkaar verzameld hetgeen een mooi overzicht geeft van alles wat hier groeit en bloeit. Al valt het bloeien wel wat tegen, zal wel te laat in het jaar zijn. Maar het is toch zeker de moeite waard om hier doorheen te lopen.


Na zoveel cul- en natuur wordt het voor ons weer tijd om de zon te gaan aanbidden. Onze tempel is een stretcher aan de rand van het hotel-zwembad.
Greenpeace, help! Er is een nieuwe golf walrussen aangespoeld.