Nu we toch in de beurt zijn

Afstanden hebben in Amerika en Canada een andere dimensie als bij ons in Nederland. Rij je in Nederland in 2 uur tijd dwars door het hele land (oke, lukt je alleen op zondagochtend voor 8 uur), hier ben je dan net een stad verder. We passen ons makkelijk aan dus de anderhalf uur die we vanuit Niagara moeten rijden om bij onze volgende bestemming te komen is eigenlijk gewoon 'om de hoek'.

CN-Tower

We gaan op bezoek in de stad die vaak als een van de meest leefbare (milieuvriendelijkheid, hoge welvaart en relatief weinig misdaad) ter wereld wordt gezien. De grootste stad van Canada en de hoofdstad van de provincie Ontario. We zijn een dag (en een nachtje slapen) te gast in Toronto.

Je zou Toronto een beetje kunnen vergelijken met Chicago. Veel hoge gebouwen van glimmend glas met als hoogste punt de CN-Tower van 553,3 meter.  Maar er zijn zeker wel verschillen.

Was Downtown Chicago vooral kantoren, in Toronto lijkt het een mix te zijn van kantoren en woningen. Niet alle torens zijn kantoren, afgaande op de balkons en huiselijke taferelen achter de ramen wordt er in de stad ook gewoond. Dat geeft de stad, zelfs op de zondag, iets levenders. Daarnaast is

De stad is fietsvriendelijk

de stad niet helemaal volgebouwd. De wandeling die ik van het internet afgeplukt heb heet niet voor niets City-Park Walk. Het loopt langs kleine en grotere parken welke een oase van rust en groen zijn. Naast alle hoogbouw komen we ook regelmatig nog oudere pandjes tegen. Het geeft de stad een vriendelijk gezicht, ik kan me goed voorstellen dat het prettig is om hier te wonen.

midden in de stad een treinmuseum

Het is natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ook hier bestaat de andere kant van de medaille. En deze andere kant ligt letterlijk op straat. Met enige regelmaat liggen aan de kant van de stoep of op een bankje mensen. Naast hun vaak een bord met hierop de vraag om hulp. In een tunnel kwamen we een hele rij met kartonnen borden tegen met allerlei paranoïde teksten van een dakloze die in het midden van de tunnel zijn 'huisje' had gecreëerd. De mooiste tekst, alhoewel de situatie van de man verre van mooi is, die we op een karton tegen kwamen was "I'm homeless but not hopeless. Please help me".  Het is vreemd dat in een stad waar alles zo goed geregeld lijkt, deze mensen toch blijkbaar op straat moeten leven. Als onwetende voorbij lopende toerist is dit lastig te begrijpen en geeft soms een ietwat onprettig gevoel.  

Begrijpen doen we niet