Ho, ho, ho, het is zweten

Buiten is het bijna veertig graden Celsius en binnen klinkt Jingle Bells. Wat klopt hier niet? Alles als je een Europeaan bent, niets als je een Australiër bent. Aangezien wij nog steeds in Europa wonen klopt dit dus voor ons niet.

Deze bijzonder verwarrende ervaring hebben we, overigens geheel vrijwillig, opgedaan in Frankenmuth, Michigan. Hier zijn we beland in 's werelds grootste Kerstwinkel. Begonnen door Wally Bronner, geboren met Beiers bloed, die niet tevreden was met het aanbod kerstspullen in zijn woonplaats. Deze ontevredenheid is nu uitgegroeid tot een 28000 m2 grote winkel waar jaarlijks meer dan een miljoen mensen zich vergapen aan 50000 items. Dan is de plattegrond die we bij de ingang krijgen wel handig.

Wat kun je hier zoal kopen? Noem iets wat met kerst te maken heeft en ze hebben het. Het is te veel. Leuke kerstballen, foeilelijke kerstballen, kunstbomen met en zonder lichtjes, epilepsie
veroorzakende knipperverlichting. Het is echt veel te veel. Gelukkig weet Annemiek zich in te houden en gaan we slechts met een bescheiden gevulde boodschappentas naar buiten. 

Buiten is het nog steeds veertig graden en het klopt dus nog steeds niet. Als niet al te groot liefhebber van het Kerstgebeuren was dit voor de mannen wel een beetje afzien. Maar de dames hebben genoten, dat is ook wat waard. Nog geen idee wat maar mogelijk kom ik daar nog wel eens achter.

Amerika, een tweede analyse

Om jullie niet te vermoeien met een blog waar je uren voor nodig hebt om door te komen heb ik mijn analyse van de Amerikaan maar even in een paar blogs opgedeeld. Hier nog een paar opmerkelijkheden van het volk wat ongelofelijk trots is.

- De heilige koe

Volgens mij is de Amerikaan *) allereerst trots op het feit dat hij/zij in Amerika woont. Ik nuchtere

Alsof een Ford F-150 niet groot genoeg is

Nederlander heb zoiets van 'Tja, ben in Nederland geboren, prima maar ook niet meer dan dat'. Daar denkt de Amerikaan heel anders over. Hij/zij leeft immers in het land van de onbeperkte (mits je geld hebt!) mogelijkheden en vindt dat hij/zij daar ook recht op heeft. Ik zal in een latere blog, zo hou ik jullie in ieder geval nieuwsgierig, ook de keerzijde van dit alles laten zien. Naast die koopbare mogelijkheden is er de vrijheid en een duidelijk teken van deze vrijheid is de auto. We zijn in de autostad van Amerika maar ook daar buiten is alles auto. Boodschappen doen: pak de auto. Uit eten: pak de auto. Naar sport of werk: pak de auto. Gevolg is dat de hele samenleving gebaseerd is op het gebruik van de auto. Voor ieder huis, hoe klein ook, staat wel een auto. Waarbij ik het natuurlijk even niet heb over de mensen die in de dichtbevolkte binnensteden van bijvoorbeeld Detroit of Chicago wonen. Als je vierentwintig hoog woont dan is een auto voor je deur niet echt een optie. Voor deze ontelbare berg auto's heeft men brede weggen en volop parkeergelegenheden. Dit alles maakt het gebruik van de auto wel erg aantrekkelijk en eenvoudig. Neem daar dan ook nog de relatief goedkope benzineprijs bij en je motiveert de mensen niet echt om de mens meer in beweging te krijgen. De gevolgen hebben jullie in de vorige blog kunnen bewonderen.

- Slechte wegen

Wat eigenlijk in schril contrast staat met het voetstuk waarop, misschien alleen door mij, de auto is geplaatst is de staat van het wegennet. Natuurlijk is het niet eenvoudig om je wegen goed op orde te houden als je iedere winter verzekerd bent van bakken sneeuw en veel vorst. Daar knapt een weg nooit van op. Maar ondanks dat is de staat van het wegen  redelijk slecht tot zeer beroerd te noemen. Neem daar bij het gebruik van beton in plaats van asfalt en je wordt niet echt gelukkig als je hele eindes moet reizen. Beton, beton, betonplaten, zo karakteristiek als je vroeg op vakantie naar Duitsland ging. Het is een behoorlijke aanslag op de autovering. Je zou verwachten dat als je auto zo heilig is je van de overheid ook wel een beter wegenbeleid zou verwachten. Maar daar ligt blijkbaar niet echt een prioriteit. Ook best vreemd in deze is dat je in de zomer, als er toch wat reparaties plaats vinden je meer wegenbelasting betaald dan 's winters. Lijkt erop dat de overheid hier pas geld uitgeeft als ze het van de burgers ontvangen heeft. Als dat zo is, zou dat best bijzonder zijn.

Vierbaans wegen als toegangsweg naar woonwijken is geen uitzondering	4 banen breed de stad in
Zoveel parkeerplaatsen toch moet je zoeken naar een lege plek	Als dit mijn straat zou zijn werd ik niet blij

- Milieu

De grote kartonnen doos verdwijnt gewoon bij het algemene vuil

Wat ook weer direct te maken heeft met de heilige koe is het milieu. Het is natuurlijk te kort door de bocht om te stellen dat deze koe de enige groot vervuiler is, maar in het kader van 'alle kleine beetjes helpen' zou het ook wel wat minder groot en zuiniger kunnen. Maar daar moet je hier niet mee aankomen.  De Amerikaan heeft blijkbaar een 'compensatie bak' nodig. Je zou ook denken dat er in dit land voldoende ruimte is voor windmolenparken maar ik heb in deze hele vakantie geen enkele windmolen op Amerikaanse bodem zien staan. Zonnepanelen op particuliere huizen? Geen één terwijl het hier zonnig genoeg kan zijn. Afval scheiden? Ja, maar dan gooien we ons groen afval wel bij het overige afval. Papier, plastiek, blik en klein metaal houden ze wel weer apart. Hier is best nog wel wat winst te behalen, maar dan zal er meer regelgeving moeten komen. En volgens mij is de Amerikaan daar nu juist een beetje allergisch voor.

Deze helm is van een 'allergische' Amerikaanse

Volgende keer nog meer over de Amerikaan en zijn, in mijn ogen, eigenaardigheden.

*) Waar ik het over de Amerikaan heb, geldt dat 999 van de 1000 keer ook voor de Amerikaanse dames.

Het valt niet altijd mee

Het valt als vakantieganger niet altijd mee. Je ziet veel maar daardoor is het haast niet te vermijden dat je ook lelijke dingen ziet. Soms kan lelijk in al zijn lelijkheid wel iets moois hebben maar soms ook helemaal niet. Dan is lelijk ook gewoon heel lelijk.

      De ruimte tussen man en gitaar is geheel gevuld met buik

Een vorm van die lelijke lelijkheid is de Amerikaan. Let wel, ik generaliseer er weer lekker op los! Kijk je naar de gezichten van de mensen dan gaat het over het algemeen wel. Ik als liefhebber van het vrouwelijk schoon ben best kritisch, maar gelukkig was het niet alleen kommer en kwel. Door de grote hoeveelheid  immigranten, met name Japanse dames, was er soms best wat te genieten. 

Zoals gezegd, de gezichten vielen best wel mee. Maar zodra je dan de blik naar beneden laat gaan. Slik!

    

Iedereen kent het gevoel wel als je in de badkamer staat en je zelf eens kritisch in de spiegel bekijkt. En vertelt de weegschaal je niet altijd datgene wat je van haar wilt horen. Nou, na wat ik in Detroit heb voorbij zien komen valt het bij mij allemaal reuze mee. Het buikje en dat rolletje vallen geheel in het niet bij wat hier vrij rond loopt. Hoe kun je het zover laten komen? Van alleen lucht wordt je niet dik *) en er is niet voor niets een spreekwoord 'Ieder pondje gaat door het mondje'. 

Als je een maatje meer hebt, waarom moet dat dan in heel veel maatjes te weinig verpakt worden? De toekomst  van Amerika ziet er wat dit betreft niet god uit. Naast ieder te veel vader of moeder loopt wel minstens één kind wat, hoe jong ook, al te veel kind is.

*) het is natuurlijk goed mogelijk dat door een bepaalde ziekte je overgewicht kan krijgen, maar niemand kan mij wijs maken dat hetgeen ik hier gezien heb allemaal hele zieke mensen zijn.

Van T naar F

Behalve een bezoek aan het Ford museum, biedt Ford je ook een Rouge Factory Tour aan. Kun je binnen in de fabriek kijken waar auto's worden gemaakt. Dat leek ons wel leuk en dat bleek dus ook heel leuk te zijn!

Excuses voor het beperkt aantal foto's bij deze blog. Het is verboden om in de fabriek te fotograferen. En hoe zit het dan met de opstandige Frank die overal waar niet gefotografeerd mag worden, het toch doet? Op een of andere manier dwingt een verbod hier in Amerika toch net iets meer respect af dan elders dat zelfs ik de camera maar even ongebruikt laat.

Vanaf het museum worden we in een bus naar het fabrieksterrein van Ford gebracht, The River Rouge Plant. Vernoemd naar de rivier waaraan het 1,5 vierkante kilometer grootte terrein ligt. Hier is de oude Henry ooit begonnen met zijn productielijn van de T-Ford. Werkte er toen 10.000 mensen in deze enorme fabriek, nu komen iedere dag 6000 mensen hier naar hun werk. Heb je een Ford auto dan mag je dichterbij de hoofdingang parkeren als wanneer je een ander merk auto hebt. Werd vroeger alles voor de auto's op het terrein zelf gemaakt, nu worden alleen nog van allemaal losse onderdelen, komende uit allerlei andere fabrieken, auto's in elkaar gezet.

           Het dak van de assemblagehal is bedekt met vetplanten, Sedum soorten.

Had de oude Ford nog 2,5 uur per auto nodig, nu wordt er een F-150 pick up truck in 1,2 minuut in elkaar gezet, 1200 van deze stoere auto's per dag als de lijn op volle sterkte draait. Zijn er tijdelijk geen bestellingen dan ligt de lijn gewoon stil. Maar als je ziet hoeveel van dit type auto je op de weg tegen komt, is het wel een populair modelletje.

In de hal, bedekt met een groen Sedumdak en veel lichtkoepels om het werkklimaat zo optimaal mogelijk te maken, zigzagt de lopende band langst het personeel. We kunnen het vanaf de zijkant op een balustrade allemaal goed bekijken. Mannetje voor een beschermkap links achter, mannetje voor de kap rechts achter, mannetje wat op een stoel zit die in zijn geheel de auto, nog zonder deuren, in verdwijnt om na een minuut of zo er weer uit te komen. Mannetje voor dit, mannetje voor dat. Overigens zijn de mannetjes ook wel vrouwtjes, grof ingeschat is het redelijk evenredig verdeeld. Men moet wel doorwerken maar er is ook wel tijd om wat te drinken, even de telefoon checken of wat praten met de collega. Ziet er allemaal redelijk relax uit. Maar even weglopen voor een sanitaire pauze is er natuurlijk niet bij, want dan loopt het proces in het honderd. Is je onderdeel niet in op tijd in de auto dan gaat het alarm en stopt de hele band. En dat is natuurlijk niet goed voor je beoordeling aan het einde van het jaar.

Boven in de lucht komen deuren en andere grotere onderdelen aanvliegen wat dan allemaal precies op tijd op de juiste plaats terecht komt. Kleinere onderdelen liggen in bakken naast de band klaar en worden door aparte mensen aangevuld. Best knap geregeld dat een set groene deuren ook bij een groene carrosserie terecht komt. Want er worden allerlei kleuren en ook modellen van de F-150 door elkaar heen in elkaar gezet. Na 1,2 minuut is de auto klaar en wordt deze nog mechanisch, electronisch en door mensen handen en ogen gecontroleerd en kan dan naar de showroom. In Amerika moet je zo'n, omgerekend, 33500 euro's neertellen. Moet dezelfde auto de grote plas over ben je ruim 20000 euro's duurder uit. 

    Klaar om naar een nieuwe eigenaar, het zijn veelal mannen die in dit type auto rijden, te gaan.

De F-150 pick up wordt veel gebruikt voor het werk waar hij voor bedoeld is: vervoer van zwaarder materiaal en trekken van een aanhanger. Maar daarnaast, heb het van horen zeggen, hebben ook heel wat Amerikanen de auto er voor 'erbij'. Om lekker stoer te kunnen doen in het weekend, blijkbaar heeft de Amerikaan daar een grote, lompe auto voor nodig.

                                                       Stoer karretje

T-Ford

Zeg je Detroit dan zeg je auto. In deze stad werd de betaalbare auto geboren. En aan de wieg van de moderne hedendaagse auto stond Henry Ford. Ben je een keer in Detroit dan ligt een bezoek aan het Ford museum zeker voor de hand. Minder voor de hand maar zeker de moeite meer dan waard is een bezoek aan de huidige Ford fabriek.

                    Natuurlijk is ook hier alles groot

Maar laten we bij het begin beginnen, dat is wel zo overzichtelijk. In 1903 richt Henry voor de derde keer in 3 jaar een bedrijf op, de Ford Motor Company. Met geld van investeerders  worden met 10 man personeel een paar Ford model A auto's gebouwd. Behalve dat de auto, redelijk, betaalbaar is biedt Ford ook extra opties zoals een lederen dak aan.  In 1908 komt Ford met het beroemde T-model, wat tot 1927 met ruim 15 miljoen examplaren in productie blijft. En het is niet alleen dit model wat Ford zo beroemd heeft gemaakt. Om aan de grote vraag te voldoen moest de productie omhoog. Dat kun je doen door met meer mensen te gaan werken of gewoon sneller. Ford had bij andere fabrieken het idee van lopende banden al gezien maar Ford past het voor de gehele assemblagelijn toe. De bouwtijd werd van 12 uur terug gebracht naar 2,5 uur. Dat het nog veel sneller kan leg ik later in een volgende blog nog wel uit.

                 

                                                     Presidentiële autootjes    

Om deze hoge productie vol te kunnen houden zorgt Ford ervoor dat alle onderdelen op het eigen fabrieksterrein in Detroit, The River Rouge Plant, gemaakt worden. Van ijzererst wordt staal gemaakt voor het chassis. Een eigen zagerij maakt de houten onderdelen. Alles in eigen beheer om niet afhankelijk van anderen te zijn. Maar dat was niet het enige wat de fabriek bIjzonder maakt, het is ook de zorg voor het personeel. Om een hogere productiviteit te krijgen, en nog belangrijker, te houden, verdubbelt Ford de lonen, verminderd de werkdag met een uuur en voert de 40-urige werkweek in. Allemaal vooruitstrevend en nobel maar de wereldwijde crisis in de jaren dertig gaat ook Ford niet ongemerkt voorbij.

  

De klad komt in de verkoop van auto's. Daar na kwam de Tweede Wereldoorlog waar Ford zich volledig toelegt op de bouw van militaire voertuigen. Niet alleen rijdend maar ook vliegend. Het principe van de assemblageband wordt ook toegepast om bommenwerpers te bouwen.

In 1947 overlijdt Henry en wordt het roer overgenomen door zijn zoon. Tot op heden is de voorzitter van de raad van bestuur nog steeds een Ford-telg. Vanaf dat moment vergaat het Ford net als alle andere merken met ups en downs. Vandaag de dag is Ford, waar ook het merk Lincoln onder valt, met 6,3 miljoen auto's per jaar het vierde automerk ter wereld. Een van de top modellen in Amerika is de F -150, waarover in de volgende blog meer.

                    

 

    Naast veel auto's, niet alleen Ford, ook oude machines en voertuigen

Amerika, een eerste analyse

Reizend door een ander land probeer ik altijd vergelijkingen te maken met ons Nederlanders. En dan kom je soms tot leuke of verrassende inzichten. Nu is het niet de eerste keer dat ik de Amerikaan, ja ik generaliseer er lekker op los, tegen deze vergelijkingslat leg. Eerder heb ik de Amerikaan in Chicago genadeloos geanalyseerd, dit keer is de Amerikaan in de staat Michagan de klos.

Op voorhand mijn excuses als er overlappingen in deze analyse met de Chicago-analyse zijn. En een waarschuwing dat deze analyse in het geheel niet wetenschappelijk is onderbouw. Maar ik vind het leuk om te doen!

In willekeurige volgorde:

- De Michigan turn left

Stel je een gelijkwaardige kruising van vier weg voor. Dan is het heel gebruikelijk als je links af wilt slaan dan je dan links voorsorteert. Staat het stoplicht op groen dan ga je linksaf en vervolg je je weg. Dat is in Michagan niet anders behalve op sommige kruispunten. Als je direct linksaf mag dan gaat je stoplicht rood knipperen als je door mag rijden. Maar rood knipperen betekent wel dat het tegemoetkomend verkeer rechtdoor wel eerst voorrang heeft. Kortom, je mag doorrijden als het kan. Is je stoplicht groen dan heb je geen tegemoetkomend verkeer en kun je veilig linksaf slaan. 

Er zijn echter ook kruispunten waarbij je, om voor mij volslagen onduidelijke redenen, je niet zomaar linksaf maar. En dan krijg je te maken met een Michagan turn left, kompleet met officieel verkeersbord. 

Het principe is dat, om links af te gaan, je eerst rechtsaf gaat. 100 meter na de kruising is in de middenberm een doorsteek naar de andere weghelft gemaakt waar je dan gebruik van maakt. Natuurlijk wel even opletten op het tegemoetkomend verkeer maar als je kunt rij je verder en ga je bij de kruising rechtdoor. Via een omweggetje ben je dus eigenlijk linksaf geslagen. Deze manier van linksaf gaan kom je soms ook tegen dat je eerst rechtdoor moet rijden  en dan van een doorsteek op de andere weghelft terechtkomt om dan rechtsaf te kunnen slaan. Als niet-inwoner van Michagan valt het niet altijd mee om op het gewenste moment naar links te kunnen gaan.

- Geen mensen buiten

Dat klinkt best wel vreemd, alsof we geen enkele Amerikaan (of de vrouwelijke vorm) in deze  veertien dagen gezien hebben. Dat is natuurlijk niet het geval, bij bezienswaardigheden en de winkels zie je genoeg mensen rondlopen. Maar waar je geen mensen ziet is in de gewone woonwijken. We logeren in een lommerrijke omgeving. 

Allemaal vrijstaande (lelijk poepbruin geverfde) huizen. Grote auto's op de oprit, licht binnen aan maar daar blijft het dan ook bij. Je ziet geen mens op straat. Een wandeling door de wijk waarbij we in de achtertuinen kunnen kijken levert hetzelfde beeld op. Zitten wij de hele avond, dik in de deet tegen de muggen, buiten de Amerikaan sluit ramen en deuren en die zie je niet. Ook de buren naast ons zien we nooit, terwijl die er wel wonen en ook aanwezig zijn. Vreemd, terwijl het na een onweersbui best wel iets wat opgefrist is. Men is zeker allergisch voor te veel  buitenlucht.

-XXL winkels

Het is onbegrijpelijk hoe alle winkels die we tegenkomen kunnen bestaan. Er wonen natuurlijk veel mensen in Amerika maar je krijgt soms het idee dat er voor iedere inwoner een apart winkel is. Zoveel winkelcentra, overdekt of gewoon in buiten, kom je de hele dag tegen. Ik denk dat de binnen een straal van 10 kilometer gedurende deze vakantie iedere dag wel in een andere supermarkt, als we dat zouden willen, boodschappen kunnen doen. En dan heb ik het niet over een buurtsuper, nee daar doet de Amerikaan niet aan. Bescheidenheid is een woord wat ze niet kennen. Nee, dan heb je het over een supergrote XXL AH keer twee. Plak daar ook het Kruitvat bij in en een halve Blokker en je hebt een supermarkt. Wel handig alles onder een dak.

Kom je bij de kassa dan worden je boodschappen allemaal in kleine plastic tasjes voor je ingepakt. Dat is dan wel weer mooi dat de Amerikaan die wel 'alle zeven heeft, maar niet helemaal op een rij' ook een baan heeft. O ja, bij zo'n winkel ligt altijd een parkeerterrein waar een Kuip of Arena jaloers op zouden zijn. Die ruimte is ook wel nodig want iedereen komt met z'n grote auto naar de winkel. De maat parkeervakken is er op aangepast. Ben bang dat ze iemand die op een fiets met fietstassen komt direct oppakken en in een inrichting zetten. 

                      

Maar niet alleen de supermarkten zijn groot. Ook een hobbyspullen- en een schoenenwinkel zijn gigantisch. Eigenlijk is hier alles gewoon groot!

Tot zover deze eerste analyse van de Michagan-Amerikaan. Later nog meer want het is een apart volk.

Intercontinental

Ik durf wel te beweren dat ik enige ervaring met reizen heb. Mij is een vliegveld of vliegtuig niet helemaal vreemd. Klink decadent maar mijn werk brengt me gewoon verder dan met een auto te bereizen is.En dan krijg je vanzelf ervaring, daar hoef je niet al te veel moeite voor te doen. Maar de eerlijk  gebiedt ook te zeggen dat mijn vliegervaring eigenlijk vooral ligt binnen twee uur vleigen. Veel verder kom ik voor mijn werk slechts zelden.

Een groot aantal van mijn bloglezers zal niet al te veel ervaring hebben met 2 uur+ vliegen. Dat is toch echt wel even andere koek dan met een budget vliegmaatschappij de Noordzee over. Het begint al voordat we in de lucht zijn. Het heeft nogal wat voetjes in de aarde voordat we met de voetjes van de aarde zijn. Het inchecken kan gewoon on line, de koffer zet je in een machine en die verdwijnt vanzelf.  Er maar op vertrouwend dat we hem aan de overkant van de oceaan weer terug zien.  Voordat we naar de gate gaan moeten we langst een centraal punt waar ons het hemd van het lijf wordt gevraagd. 'Heb je je koffer zelf in gepakt?'. Heb je dit, heb je dat. Het stelt eigenlijk helemaal niets voor als je maar op het goede moment ja en nee zegt. Als dit een gevoel van veiligheid moet geven is de opzet mislukt.

Bij de gate zelf, net voordat we in kunnen stappen, wordt ons de zelfde vragen nogmaals gesteld. Weer op het goede moment ja en nee zeggen en we kunnen aan boord. Aan boord valt meteen de grootte van het toestel op. Zit je bij vliegen binnen Europa meestal met twee of drie personen naast elkaar met een gangpad in het midden, nu is het twee, vier, twee.  Wij zitten bijna achterin waar het toestel wat smaller wordt, we zitten in het midden op drie stoelen naast elkaar. Geen grote dikke Amerikaan naast ons die een deel van onze stoel in pikt. In de rugleuning van de stoel voor je zit een mooi touch screen waar je films en series op kunt selecteren. Of bekijken waar we op een bepaald moment vliegen.

De catering aan boord is ook wel anders dan bij  budget vliegen. Geen gehannes met geld, ze komen regelmatig langst met drinken en eten (geen sterrrenvoedsel, maar het vult). Je roept wat je wilt en je krijgt het. Wat wel hetzelfde is de vriendelijkheid van het bedienend personeel. Dat is de ene keer prima en de andere keer niet. Laten wij nu net de pech hebben dat we een mindere, iets wat charegijnige lichting mannetjes en vrouwtjes hebben getroffen. Ach, gewoon blijven lachen, filmpje kijken, beetje slapen, blogje schrijven. We komen de 8 1/2 uur wel door om uiteindelijk te landen in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Of dat daadwerkelijk zo is hoop ik jullie later te kunnen bloggen.

 

Daar zijn we weer!

🛫Ja, beste bloglezers en lezeressen, de gelegenheid doet zich weer voor om jullie in een blogserie mee te nemen in mijn, eigenlijk moet ik zeggen onze, Annemiek en Olaf zijn ook dit keer weer van de partij, rondzwervingen over onze mooie aardkloot. Ik ga weer een poging wagen om met woord en beeld jullie een klein beetje met te laten delen in hetgeen wij in ruim veertien dagen vakantie meemaken.

Ieder keer dat we op reis gaan is er voor het vertrek toch wel een beetje stress. Nee dat klinkt te erg, gezonde spanning is beter. Dit jaar dreigde deze gezonde spanning toch enigszins meer naar stress te gaan neigen door enerzijds perikelen met het spoor en anderzijds de verscherpte beveiliging op en rond Schiphol.  En we moeten onze reis op woensdag daar in de Haarlemermeerpolder beginnen. Stress is niet goed, dus op zoek naar een oplossing. En die was simpel, gewoon op dinsdagmiddag op ons gemak met de trein, via een kleine omweg, naar Schiphol, pendelbus naar een nabijgelegen hotel. Eten, kopje koffie, slapen en dan op woensdagochtend vroeg met de pendel weer naar Schiphol. Geen gestress of de trein wel rijdt, gewoon relax. En tot nu toe bevalt dat prima.

Voor degenen die niet helemaal op de hoogte zijn waar de familie Rommens uit Zwolle nu weer naar toe gaat: we gaan gewoon op visite bij mijn zus Astrid, meer niet. Nou, het (prettige) addertje onder het gras is dat zus in Detroit, Michagan in de Verenigde Staten van Amerika woont. Maakt een familiebezoekje toch net weer even iets anders. Was het twee jaar geleden nog een appartement in Chicago, nu een klein ranch house in Farmington Hills, zo'n drie kwartier ten Noord-Oosten van Detroit. Daar is het vast wel veertien dagen uit te houden.

Wat staat er zoal op het programma, behalve gewoon genieten van lekker rustig aan doen en niets moeten? Natuurlijk een bezoek aan Detroit zelf en ook nog op zoek naar de verpauperde kant van deze ooit florerende automobielstad. En zeg je Detroit dan zeg je ook vanzelf Ford. Het museum en  ook de fabriek staan op de wensenlijst.  Omdat we toch redelijk in de buurt zijn, het is slechts vijf uur rijden, gaan we ook naar de Niagara watervallen en knopen daar meteen maar een dagje Toronto, Canada aan vast. Verder proberen we ons vooral onder te dompelen in de America way of live inclusief een American Football game.

Kortom genoeg om een paar blogjes  te vullen met mijn ongezouten, totaal niet wetenschappelijk onderbouwde mening en bespiegelingen over een klein stukje Amerika en haar bevolking. Binnenkort dus meer in dit theater! En dan ook, beloofd, met foto's.