We verlaten even Italië voor een bezoek aan een ander land: de staat Vaticaanstad, de kleinste onafhankelijke staat ter wereld.
Maar na deze valse start beginnen we dus aan onze excursie met gids door Vaticaanstad. Zendertje om de nek, oortje in en we krijgen een bak informatie over ons heen waar bij mij niet veel van is blijven hangen. De volgende weetjes heb ik dan ook van internet geplukt.
De staat Vaticaanstad bestaat sinds 1929 toen Paus Pius XI het Verdrag van Lateranen sloot met Mussolini. Op 0,44 km2 wonen 842 mensen waarvan Paus Franciscus het staatshoofd is. De officiële residentie van de Paus is het Apostolische paleis. In dit paleis is ook het Vaticaanmuseum gevestigd. En omdat we dit museum bezoeken zijn we dus eigenlijk een beetje bij hem thuis op visite geweest. Dat doen we echter niet alleen. Iedere dag bezoeken zo'n 20.000 toeristen de stad. Per jaar lopen 5,5 miljoen de route die wij ook gelopen hebben, á € 15,00 pp. Dan komt er op jaarbasis een slordige 82,5 miljoen eurootjes in de portemonnee van de vriendelijk zwaaiende Franciscus terecht. Dat is best veel, maar toegegeven: het ziet er allemaal spik en span uit.
Nadat we door de goed Engelssprekende Italiaanse gids soepel en vlot langst de entree zijn geleidt lopen we door het eerste deel van het gigantische complex. In een van de tuinen legt hij uitvoerig uit wat we straks als hoogtepunt van de toer in de Sixtijnse kapel te zien krijg. Vervolgens gaan we door het museum op weg naar deze kapel. Maar het duurt nog wel een uurtje of twee voordat we daar uiteindelijk aankomen.
Kijk en vergelijk: sprekend, behalve dan het haar |
Het Vaticaan museum is een aaneenschakeling van museums: museo Chiaraminti, Galleria dei Candelabri, Galleria degli Arazzi, Galleria delle Carte Geografiche. In totaal 26 verschillende museums die ieder zijn eigen collectie heeft. We wandelen rustig achter de gids aan, hij toont ons bepaalde pronkstukken en legt uit wat (volgens de kunst) het perfecte lichaam is. Toch knap dat ze zoveel eeuw geleden al een evenbeeld van mij in mijn betere jaren wisten te maken. Is de ruimte waar de beelden tentoongesteld staan nog redelijk rustig, als we eenmaal bij de galerijen aankomen is de ruimte zelf vaak overweldigender dan de kunst die getoond worden. We lopen bijna een nekverkramping op om de plafonds te kunnen bewonderen. Maar dat is dan wel meteen een goede opwarming voor wat er nog gaat komen.
Een smal trappetje af en een bordje wijst ons de weg naar wat een van de hoogtepunt van deze trip moet worden.
|
|
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten