Daar ben ik weer

Een mens kan zich op vele manieren van A naar B verplaatsen. En met 54 levensjaren op de teller durf ik mezelf best wel een ervaren A-naar-B-verplaatser te noemen. Met deze ervaring op zak verplaats ik mezelf dit keer samen met vrouw en jongste zoon per vliegtuig naar een zonnig oord. Als we van te voren hadden geweten wat voor weer het momenteel in Nederland is hadden we misschien wel voor een vakantie in eigen land gekozen. Maar je weet, gelukkig, niet alles van te voren dus een reis naar Kos, Griekenland is door Annemiek uitgekozen en geboekt. Ze wil mij graag het eiland laten zien waar zij in 2014 met haar zus is geweest. Zelfs hetzelfde appartement is door haar geboekt. En daarom zet ik nu 12 km hoog de eerste regels van een nieuwe blogserie op een digitaal papiertje.

Wat voor vakantie en daarmee ook wat voor blog het gaat worden kan ik nu nog niet inschatten. Annemiek wil graag zonnen, luieren, lekker uit eten en vooral niets hoeven doen. Tja, dat wordt een beetje een uitdaging voor mij maar voor haar pas ik me graag aan. Natuurlijk probeer ik wel wat van de oude Griekse cultuur en de mensen op te pikken. Een beetje fietsen door het achterland van Kos-stad, onze verblijfplaats, licht misschien een heel klein tipje van de sluier van het echte Griekse leven op. En als er onder die sluier dan iets leuks, bijzonders of noemenswaardigs tevoorschijn komt dan zal ik dat weer met alle plezier met jullie delen.

Maar voor het zover is, eerst nog een uurtje vliegen, koffers opzoeken en dan nog een uurtje met een bus voordat we in ons appartement zijn. En dan kan het grote niets hoeven doen op Kos beginnen. De vlucht eindigde een beetje teleurstellend: mensen die gaan klappen omdat we geland zijn. Waarom?