Lodewijk versus Poseidon I

Wie kent Lodewijk van Heiden? Eerlijk zeggen zonder eerst te googelen. Waarschijnlijk niemand, maar geen zorgen, ik tot vandaag ook niet. Wie waarschijnlijk wel bij mijn blog publiek bekend is, is Berend Botje. Dat mannetje dat uit varen ging, met zijn scheepje naar Zuidlaren. De weg was recht, de weg was krom, blablablabla. Nu niet meteen denken dat Frank zich ontzettend te pletter verveelt in de Griekse zon dat ik een beetje in het wilde weg aan het internetten ben. Nee, dit triviaaltje werd ons vandaag voorgeschoteld door Willem, onze gids. Deze Lodewijk is bij ons bekend als Berend Botje en speelt een belangrijke rol in de moderne geschiedenis van Griekenland. Na ruim 400 jaar onderdrukking door de Turken, als onderdeel van het groot Ottomaanse Rijk, komen de Grieken in 1821 eindelijk een keer succesvol in opstand. Geholpen door Great Brittain, Frankrijk en Rusland herovert het Griekse volk haar land terug. Bij de Russen is Lodewijk een commandant van een regiment mariniers die helpen Griekenland onafhankelijk te maken.

Leuk die moderne geschiedenis maar vandaag gaan we voor echt oud. 15000 jaar oud om preciezer te zijn. Toen vond moeder aarde dat de druk in haar buik wat te groot werd en besloot ze het een en ander naar buiten te werken. Door deze vulkanische activiteit is het eiland Nisyros ontstaan. Om op dit eiland te komen hebben we een excursie geboekt via onze reisbegeleidster van Sunweb. Om half 8 staan we aan het einde van de straat klaar. Zowaar slechts vijf minuten te laat arriveert de bus die ons samen met vele anderen naar het havenplaatsje Kardamena brengt. Daar gaan we aan boord van een veerboot die ons in een uurtje naar het stadje Mandraki op het eiland Nisyros brengt.

In Mandraki beginnen we met een stadswandelingetje waarbij onze gids Willem het verhaal van Berend Botje vertelt. Willem weet ook te vertellen waarom zoveel huizen wit met blauwe accenten geschilderd zijn. In de tijd dat op de Middellandse en Egeïsche zee piraten (de echte en niet een stel verkleedde toeristen) huis hielden probeerde vissers hun schepen “onzichtbaar” te maken door ze de kleur van de zee (blauw met wit, de kleur van de schuimkoppen van de golven) te geven. Tijdens de bezetting door de Turken probeerde het koppige en trotse Griekse volk nog enigszins hun eigen ikke te behouden en zo verschenen overal in het land de witte huizen met blauwe accenten.

We wandelen door de straatjes waarbij de bevolking geen enkele moeite heeft met de hordes toeristen die de drie veerboten in hun stadje hebben gedropt. Want de toerist heeft centjes op zak En die centjes willen ze je graag afhandig maken waarbij ze echter niet heel opdringerig te werk gaan. Ondanks de warmte, 34 graden en nagenoeg geen wind, hebben we wel trek in een Griekse lunch die we nuttigen in een kleine taverna. De eigenaar-kok heeft een buffertje gemaakt waarbij hij graag voor ons een bordje vol schept. Na de lunch hebben de anderhalf uur eigen invulbare tijd en hobbelen we wat in het rond waarbij we zoveel mogelijk in de schaduw blijven.

Oudheid buiten de stad

Het Asklepieion is een van de mooist gelegen opgravingen in het hele Egeïsche gebied. In de oudheid was dit een van de drukst bezochte kuuroorden in het oostelijke Middellandse Zeegebied en tegelijkertijd ook de zetel van een beroemde medische universiteit, waar de studenten les kregen volgens de geneeskundige principes van de op Kos geboren arts Hippocrates. 

Tot zover een korte inleidende tekst uit de ANWB Extra- gids “Kos” over deze archeologische plaats net buiten Kos-stad. Vanuit de stad rijden we vier kilometer berg op, met 33 graden valt dat niet mee. Hebben we wel meteen de workout van de dag erop zitten. Bij de kassa tellen we voor ons drieën €24,00 neer om binnen te komen. 

Ik zal jullie verder niet vermoeien met allerlei details over de restanten van gebouwen en tempels die we hier zien. Het dateert in ieder geval allemaal van ruim voor Christus. Alles wat we zien is oud, heel oud. Wandel gewoon even mee en bewonder waar een mens ruim 2500 jaar geleden al toe in staat was te bouwen.

Badhuis		Even lezen wat we zien
		Tempel van Apollo

Na anderhalf uur hebben we het gezien. We stappen op de fiets en dalen zonder een keer te trappen weer af naar Kos-stad. Strand en zee liggen gelukkig nog op dezelfde plaats op ons te wachten.

Aan de overkant van de Egeïsche zee Turkije

Goedemorgen, meneer!

     Kos-stad wordt wakker

Deze blogserie is geen van-dag-op-dag beschrijving van hetgeen we in Griekenland allemaal gedaan hebben. Het zijn verhalen over hetgeen we gedurende vakantie op Kos allemaal beleefd hebben. Keurig netjes opgeschreven in een willekeurige volgorde.

We zijn al een aantallen dagen hier en ik moet bekennen dat het vele niets hoeven doen mij, tegen mijn eigen verwachtingen in, best wel bevalt. Soms onderweg in bus of op de fiets om wat te bekijken maar ik bekijk ook veel zeer passief vanaf een strandbedje. Dan loopt er ook allerlei bezienswaardigs voorbij hetgeen ik om privacy redenen maar niet met jullie deel. Maar het vele niets hoeven doen heeft ook wel een beetje een bijeffect: ik raak in een totaal uitgerust modus. Heerlijk maar ondanks dat we, voor ons doen, laat naar bed gaan, ben ik hierdoor ‘s ochtends best vroeg wakker. En dan helpt het vrolijke Griekse gekakel van de buren die ontbijten op hun veranda niet echt om lang uit te slapen.

Ieder nadeel heeft zo ook zijn voordeel. ‘s Ochtends vroeg als de kerkklokken luiden om de mensen voor de mis van zeven uur uit te nodigen, is het zonlicht nog niet zo hard als overdag. Mooi licht om foto’s te maken. Daarom ben ik op een ochtend vroeg op pad gegaan. Ik heb Annemiek even een ‘Goedemorgen, lieverd, ik ben even weg’-kus gegeven en cruise heerlijk slom op de leenfietsen richting de boulevard.

   

En het licht is inderdaad nog mooi fluweelzacht en het is niet druk op straat. Wat vroege joggers, Grieken die na hun werk gaan of al druk bezig zijn de terrassen voor een nieuwe zomerdag klaar te zetten. Sporadisch rolt er al een koffer met een slaperig persoon voorbij of lalt een dronken jongeling dolenthousiast “ Goedemorgen, meneer!” naar mij. Ik ga dit rustmoment verder niet verstoren door allerlei teksten. Hang even achterover, kopje koffie of iets anders erbij en fiets mee door een stad die  aan het wakker worden is.

     Het hoofdbureau van politie

    Verser kan vis haast niet zijn.

     Griekse autochtonen ontmoeten elkaar bij de haven

     De restanten van de moskee die tijdens de aardbeving precies een jaar geleden volledig 

     Is verwoest.

     De boulevard

IJsschotsen, piraten en hoppa ofwel varen deel 2

   Nog even een foto van het "zwemmen" in de baai

Kun je met een boot achteruit in parkeren? Eigenlijk een vraag die ik mijzelf nooit heb gesteld maar daar vandaag wel een heel duidelijke Ja op heb gekregen. Dat kun je en ook in een ruimte waar maar net het schip tussen past. Maar onze kapitein draait zijn hand er in het stadje Pothia niet voor om. Aan de kade liggen bijna alle schepen die ook in Kos-stad naast elkaar liggen. We kunnen van boord, even vaste grond onder de voeten. Of we wel na vijftig minuten terug willen zijn, dan varen we weer verder.

Pothia ligt in een baai, beschut tussen hoge heuvels waardoor het nagenoeg windstil is. Gevolg dat het hier best wel ernstig warm is. We laten ons niet verleiden door alle restauranthouders om vooral maar bij hun even te komen zitten om te eten of drinken. Nee doen we niet, we zijn blij dat we de benen even kunnen strekken. We dwalen wat door de straatjes achter de haven maar komen er al snel achter dat Pothia heel erg warm is en heel erg weinig te bieden heeft. Het Italiaanse ijsje (schappelijk geprijsd) is wel een klein hoogtepuntje. Iedereen is op tijd weer aan boord en dan snel het open water op, lekker vol in de wind.

Opeens schalt de herkenningsmelodie van de Titanic over het schip. Verschrikt kijken we rond of we ergens ijsschotsen zien. Stom natuurlijk, bij 30 graden is de enige ijsschots het klontje ijs in de cocktail. Annemiek en ik beleven samen even een Leonardo DiCaprio en Kate Winslet moment. Al moet Annemiek wel even geholpen worden en zolang ze niet naar beneden kijkt gaat het allemaal prima. Iedereen die het wil, al is de kapitein wel erg aanhoudend als je niet wilt, kan zo hun moment pakken.

Ondertussen steekt het schip de Egeïsche zee weer over naar het volgende eiland, Pserimos. Ook hier parkeer de kapitein behendig achteruit in en kunnen we een drie kwartier van boord. We staan in een piepklein plaatsje Pserimos waar niet meer te doen is dan te kiezen uit twee restaurants en honderd souveniers winkeltjes cq. stalletjes. 

Gelukkig is hier ook een strandje waar je een meter of 50 de baai in kunt zonder te zwemmen. Al staat er wind op zee, we beginnen stilletjes aan toch wel het stadium “Well done” te bereiken. En dan is weer even kopje onder best lekker.

Al heeft zout water wel het nadeel dat je er zo van gaat plakken. Dat in combinatie met de liters zonnebrand crème die we onszelf opspuiten geeft je niet een heel fris gevoel. Maar dit is dan ook het enige min-puntje wat ik zo voor deze dag zou kunnen bedenken.

Eenmaal weer op volle zee wordt onze kapitein opeens ontzettend druk. Uit tassen en dozen komen allerlei piraten spullen te voorschijn. Er is geen ontkomen aan: iedereen in een piraten outfit en op de foto. Zelfs Olaf moet eraan geloven, vluchten of verstoppen kan niet.

    Voor de rest gaat het wel goed met ons.

En jullie kunnen je wel raden welke muziek hierbij over het dek en de zee schalt. Daarna nog een verloting waarbij Olaf een klein flesje Griekse witte wijn wint welke hij geheel vrijwillig aan zijn moeder geeft.

We sluiten de dag  in Griekse stijl af. Hoppa, pak de persoon naast je bij de schouder, in mijn geval links Olaf die ook nu niet kan ontsnappen en rechts een Finse schone. Dan de beentjes naar links en de beentjes naar rechts en dat steeds sneller. Terwijl we nog volle stranden met badgasten passeren staan we als een stel malloten de sirtaki te dansen. Ik druk m’n niet Griekse snor om wat foto’s te maken. En zo dansend varen we de haven van Kos-stad in. Na 8 uur varen, zwemmen, zonnen, genieten staan we weer op de kade. Iedereen krijgt een hand en een groet van de kapitein. 

    De man met het groene t-shirt en spijkerbroek is de kapitein

Als je ooit op vakantie in Kos-stad belandt dan adviseer ik je een dagtocht op de Katherina te boeken. Een absolute aanrader en zeker voor mij een van de hoogtepunten van deze vakantie!

Ruim sop

Voor Annemiek is deze vakantie een herbeleving van een heerlijke vakantie in 2014. Een van de hoogtepunten toen gaan we vandaag ook beleven: we kiezen het ruime sop op een van de vele “cruise”-schepen. De keuze valt weer op de Katherina, een wat kleiner schip waar maximaal 50 gasten op mee kunnen. En in 2014 was het zo leuk, hopelijk is er niet veel veranderd.

Vanuit de haven van Kos-stad varen we om 10 uur in file, alle  “cruise”-schepen vertrekken ongeveer op hetzelfde moment, de haven uit. Maar na het passeren van het havenhoofd ligt de Egeïsche zee als een glinsterende blauwe massa water voor ons. De overige boten, die veelal dezelfde route varen, zijn snel stipjes aan de horizon. De zon staat hoog aan de hemel, de temperatuur is zo’n 30 graden en een beetje met een stevige wind tegen. Doordat de wind zo hard waait spettert het boegwater regelmatig over het dek. Soms is het geen spetteren meer maar zijn het hele emmers die over het dek gaan. Wel heerlijk verfrissend maar de zonnebrand is bijna niet aan te slepen.

Na ruim een uur varen komen we bij het eiland Kalimnos. Op de kaart gezien ligt dit eiland links boven Kos. We varen parallel aan de kust tot we bij een kleine, nagenoeg windstille baai komen. Daar wordt het anker uitgegooid en kan iedereen die dat wil van boord. Voorwaarde is dan wel dat je kunt zwemmen. Het kristalheldere water is heerlijk, ondanks dat ik niet zo’n zwemmer ben (mijn motto “Water hebt je om te douchen en te drinken” gooi ik deze vakantie maar overboord) geniet ik ervan. Camera mee en foto’s maken. Geeft vanuit het water een hele andere kijk op een boot, of schip geen idee wat het verschil nu precies is. 

Nadat er wat stukken oud brood in het water wordt gegooid krioelt het opeens van de vissen. Lukt zelf de visjes onder water te fotograferen.

Als iedereen weer aan boord is staat er een lunchbuffet klaar. Is inclusief in de prijs die slechts vijfentwintig euro per persoon is, alleen drinken moet je betalen maar daar vragen ze geen hoofdprijzen voor. Flesje koud water voor 50 cent is niet echt een horecaprijs. Een stuk geroosterd vlees, salade met tomaat, komkommer en feta, koolsalade, rijst en tzatziki: allemaal heerlijk. Terwijl we varen genieten we volop van de zee, de zon en het eten. Iets minder van het gezelschap want twee gezinnen uit het westen van Nederland zijn erg nadrukkelijk aanwezig. Zij profiteren vooral van de goedkope cocktails en bier.

We varen nu een grotere baai in en de kapitein van het schip gaat op de boeg staan en speurt het water af, terwijl de stuurman regelmatig de misthoorn blaast. Ze zijn op zoek naar dolfijnen die blijkbaar reageren op geluid. Het lijkt een druppel zoeken in de grote zee maar tussen al de golven ontwaart de kapitein al snel iets grijs: een dolfijn. Opwinding alom aan boord, dat willen we allemaal zien. Stoot, boem, knal, au! In mijn enthousiasme ben ik even het obstakel op het dek vergeten. Een ei op mijn scheenbeen en een pijnlijke knie aan de andere kant. Gelukkig verder geen schade (beetje stijf been de andere dag) maar ook ik zie de dolfijnen. En het lukt me om deze snelle dieren op de foto te krijgen zodat jullie een beetje mee kunnen genieten. We draaien nog een extra rondje maar maken dan plaats voor wat andere schepen die in hun folder ook dolfijnen spotten hebben opgenomen. 

We varen verder, op weg naar Pothia, de hoofdstad van het eiland.