Nederland uitkomen ging
niet vanzelf maar Canada inkomen is ook een grote oefening van geduld hebben. En het was zo goed begonnen. Thuis heb ik via
een website al voor $7,50 een Eta gekocht. Een soort elektronische goedkeuring
dat het best wel eens mogelijk zou kunnen zijn dat ik het land in mag. Die
eerste goedkeuring had ik binnen 5 minuten in huis. Blijkbaar is mijn herkomst
voldoende reden om daar niet al te moeilijk over te doen. Vervolgens in het
vliegtuig een immigratieformulier ingevuld, niets bijzonders dus wie houdt me
tegen.
 |
| Wachten, wachten, wachten |
In ieder geval niet de
eerste meneer die mijn paspoort controleerde, wat onduidelijke krabbels op het
formulier zet en me verder een prettig dag wenst. Zo, dat ging makkelijk.
Koffer ophalen en naar buiten wandelen. Nee, dat was te simpel gedacht. Na een
half uurtje wachten op de koffer kom ik weer bij een meneer die me links of
rechtsaf kan sturen. Hij stuurt me dus links af waardoor ik niet in de
aankomsthal Kevin kan begroeten maar in een grote wachtruimte kom met 20
onbemande loketten. Ik moet het formulier en mijn paspoort inleveren en die
verdwijnen in een enveloppe. Het grote wachten begint, ruim anderhalf uur.
Terwijl het een komen en gaan is van Border Services personeel blijft het
merendeel van de loketten onbemand. Eindelijk wordt mijn naam geroepen. “Kom je
doen?”, “Waar ga je heen?”, “Kun je dat bewijzen?”. De beste man achter het
loket wil alles van me weten. Sta hem vriendelijk te woord maar bedenk wel dat
ik al die vragen al een keer op internet heb beantwoord dus als hij dat even
bekeken had dan had het allemaal niet zo lang geduurd. Maar goed, ruim 2 uur na
het landen kan ik dan toch Kevin de hand schudden. Ook hij heeft dus al die
tijd, op slechts een paar meter van mij vandaan, zitten wachten.
Eindelijk staan we
buiten, maar echt vrolijk wordt ik daar niet van. Het is grijs, miezerig, koud
weer. Gauw de auto in op weg naar het eerste bezoek. We zijn al snel uit de
bebouwing en dan komen we op het platteland, de Prairie terecht. En om eerlijk
te zijn: dit is niet het meest interessante deel van Canada. Tenzij je van
wijd, (heel wijd) en ver- (heel ver) gezichten houdt. Na 9 uur in een vliegtuig
is het bijzonder lastig om hier niet acuut bij in slaap te vallen. Is voor mij
niet zo’n punt maar niet echt gezellig (oei, gebruik ik dit woord?) voor Kevin.
En door die saaiheid lijkt de afstand die volgens Google maps maar een uur was
opeens veel langer. Dat was het ook wel, we deden er anderhalf uur over, maar
het leken er wel twee.
 |
| En zo ziet de Prairie er van boven uit. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten