Nu we toch in de beurt zijn

Afstanden hebben in Amerika en Canada een andere dimensie als bij ons in Nederland. Rij je in Nederland in 2 uur tijd dwars door het hele land (oke, lukt je alleen op zondagochtend voor 8 uur), hier ben je dan net een stad verder. We passen ons makkelijk aan dus de anderhalf uur die we vanuit Niagara moeten rijden om bij onze volgende bestemming te komen is eigenlijk gewoon 'om de hoek'.

CN-Tower

We gaan op bezoek in de stad die vaak als een van de meest leefbare (milieuvriendelijkheid, hoge welvaart en relatief weinig misdaad) ter wereld wordt gezien. De grootste stad van Canada en de hoofdstad van de provincie Ontario. We zijn een dag (en een nachtje slapen) te gast in Toronto.

Je zou Toronto een beetje kunnen vergelijken met Chicago. Veel hoge gebouwen van glimmend glas met als hoogste punt de CN-Tower van 553,3 meter.  Maar er zijn zeker wel verschillen.

Was Downtown Chicago vooral kantoren, in Toronto lijkt het een mix te zijn van kantoren en woningen. Niet alle torens zijn kantoren, afgaande op de balkons en huiselijke taferelen achter de ramen wordt er in de stad ook gewoond. Dat geeft de stad, zelfs op de zondag, iets levenders. Daarnaast is

De stad is fietsvriendelijk

de stad niet helemaal volgebouwd. De wandeling die ik van het internet afgeplukt heb heet niet voor niets City-Park Walk. Het loopt langs kleine en grotere parken welke een oase van rust en groen zijn. Naast alle hoogbouw komen we ook regelmatig nog oudere pandjes tegen. Het geeft de stad een vriendelijk gezicht, ik kan me goed voorstellen dat het prettig is om hier te wonen.

midden in de stad een treinmuseum

Het is natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ook hier bestaat de andere kant van de medaille. En deze andere kant ligt letterlijk op straat. Met enige regelmaat liggen aan de kant van de stoep of op een bankje mensen. Naast hun vaak een bord met hierop de vraag om hulp. In een tunnel kwamen we een hele rij met kartonnen borden tegen met allerlei paranoïde teksten van een dakloze die in het midden van de tunnel zijn 'huisje' had gecreëerd. De mooiste tekst, alhoewel de situatie van de man verre van mooi is, die we op een karton tegen kwamen was "I'm homeless but not hopeless. Please help me".  Het is vreemd dat in een stad waar alles zo goed geregeld lijkt, deze mensen toch blijkbaar op straat moeten leven. Als onwetende voorbij lopende toerist is dit lastig te begrijpen en geeft soms een ietwat onprettig gevoel.  

Begrijpen doen we niet

Het kan zonder maar...

Van der Valk appelmoes zonder kers, een Harley motor zonder geluid, een huwelijk zonder seks. Natuurlijk kan het allemaal maar het is het voor mij dan net niet. Zo is het ook een beetje met de Niagara watervallen. Je kunt ze vanaf de kant bekijken maar het wordt net iets meer als je het vanaf een boot doet. Als het ware een hoogtepunt binnen een hoogtepunt. En aangezien ik voor deze gelegenheid speciaal een onderwater camera heb aangeschaft willen we natuurlijk ook dit hoogtepunt.

De steiger van de boot ligt 60 meter onder ons. We moeten dus omlaag maar dat hebben de Canadezen met een lift prima geregeld. We staan redelijk snel in de rij om aan boord te gaan. We krijgen een rode regencape (blauwe capejes zijn de Amerikanen) en moeten nog even wachten. Met dertig graden in de schaduw begint het aan de verkeerde kant van de cape toch ook al snel vochtig te worden. Terwijl het plastiek ons juist droog zou moeten houden. Echt modieus is het niet maar we staan met 700 anderen voor schut. Gedeelde smart is halve smart.

Was het boven nog zo goed als windstil hier aan boord van de Hornblower is dat zeker niet. Hoe dichterbij we bij een van de watervallen komen hoe harder het gaat waaien. Jullie kunnen je er wel een voorstelling bij maken dat de regencape hier geen overbodige luxe is. Wat een spektakel. 

De boot vaart eerst het hoefijzer bij de Horseshoe falls in waar hij ongeveer 5 minuten blijft ronddobberen terwijl we ons aan de reling moeten vast houden om niet weg te waaien. Op goed geluk maak ik mijn foto's, het resultaat is nog niet eens zo erg beroerd. 

Na deze boottocht die uiteindelijk een minuut of twintig heeft geduurd, sloffen we (boven is het warm) door het toeristische maar zeer vriendelijke plaatsje. We zoeken een restaurant op waar we nagenieten van de dag, prima eten en de knappe serveersters. Ja, Olaf heeft zijn ogen ook niet in z'n broekzak zitten. De dag wordt om 10 uur afgesloten met een mini vuurwerkshow en wat gekleurde lichtjes bij de Amerikaanse waterval.

Tevreden kruipen we in bed en tegen elkaar. Morgen weer een dag.

Kamer met uitzicht

Lake Eire en Lake Ontario zijn met elkaar verbonden door de rivier Niagara. Een niet al te indrukwekkende rivier wat normaal een rit van 5 uur zeker niet waard is. Waarom dan toch de auto gepakt om naar deze rivier te gaan?

Omdat deze rivier op 3/4 van zijn 56 km lengte 60 meter naar beneden valt. Dat is ook nog niet al te bijzonder, het is vooral de breedte en de enorme hoeveelheid (meer dan 2400 kuub per seconde!) water wat deze waterval tot een hoogtepunt van onze Detroit-trip maakt. Eigenlijk best wel sneu voor de Amerikanen dat het hoogtepunt van deze Amerika-reis in Canada ligt.

Met opgespaarde punten heeft Astrid een hotelkamer met spectaculair uitzicht kunnen boeken. Vanuit de kamer (29ste verdieping), en later natuurlijk ook van heel dichtbij, hebben we goed zicht op alle drie de watervallen die samen bekend zijn als de Niagara Falls

Zelden gelogeerd op een adres met zo'n uitzicht

De Niagara Falls, behoren tot de grootste en bekendste watervallen ter wereld. De waterval bestaat uit drie delen: de American Falls, de Bridal Veil Falls en de de Horseshoe Falls. De Horseshoe Falls, ook bekend als Canadian Falls, is het bekendste deel van de Niagarawatervallen. Ongeveer 90% van het water van de rivier de Niagara stroomt over de Horseshoe Falls. Troeven de Canadezen hier toch ook maar weer de Amerikanen af.

Horseshoe Falls

De Horseshoe Falls is 671 meter breed. Bovenaan, in het midden van de Horseshoe Falls is het water ongeveer 3 meter diep en passeert het de rand van de waterval met 32 km/h. De hoogte van de waterval is 53 meter. De diepte van de rivier aan de voet van de watervallen is zelfs meer dan de hoogte van de waterval, naar schatting 56 meter. Tussen Horseshoe Falls en de twee andere watervallen ligt Goat Island.

American Falls

De American Falls is de grootste van de twee Niagara-watervallen die volledig in de Verenigde Staten liggen, maar is een stuk kleiner dan de Horseshoe Falls. De breedte aan de top van American Falls is ongeveer 253 meter in een rechte lijn. De totale lengte van de gebogen rand is ongeveer 290 m. De hoogte van de waterval is 21 meter waarna het water neerslaat op een partij rotsen die door een grote verschuiving daar in 1954 terecht zijn gekomen. De diepte van het water aan de top van American Falls bedraagt slechts 0,6 m.

Meer boot in de volgende blog

In de American Falls ligt een eilandje, Luna Island, zodat deze waterval uit twee delen bestaat: rechts de eigenlijke American Falls en links de kleinste van de drie watervallen, Bridal Veil Falls. Net als de American Falls ligt deze waterval volledig op grondgebied van de Verenigde Staten, tussen Luna Island en Goat Island. De breedte aan de top van de Bridal Veil Falls is slechts 17 meter. Het verval van Bridal Veil Falls is 25 m, gemeten tot aan de rotsblokken onderaan de watervallen. Aan de voet van de watervallen ligt, 31 m onder de top, de Maid of the Mist Pool. Het totale verval bedraagt 55 meter.

Second amendment

"Aangezien een goed geregelde militie nodig is voor de veiligheid van een vrije staat, zal geen inbreuk worden gemaakt op het recht van het volk om wapens te bezitten en te dragen."

De Amerikaan heeft veel heilige huisjes, maar mogelijk is het allerheiligste huisje wel verankerd in bovenstaande zin uit de grondwet van de Verenigde Staten van Amerika: het recht op het dragen van een wapen. En als je dat recht hebt dan moet er natuurlijk ook een nette manier zijn om aan een wapen te komen. Laat dat nou ook niet al te moeilijk zijn. Loop een willekeurige sportzaak binnen en achterin, afdeling Outdoor, vindt je naast de vishengels en kruisbogen (bij oneigenlijk gebruik ook al behoorlijk dodelijk) een vitrinekast met pistolen en jachtgeweren. 

In de uitverkoop: waarschijnlijk oude modellen

Het aanbod is wat beperkt maar wel in de uitverkoop. Voor het betere werk kun je terecht in een gunshop. Omdat we proberen het All American gevoel te krijgen besluiten de mannen van mijn gezelschap zo'n gunshop op te zoeken. Op slechts een paar blokken rijden, gewoon tussen andere winkels en bedrijfspanden, langst een doorgaande weg komen we bij Action Impact

Keurig pand, nette parkeerplaats, vriendelijke uitstraling. Bordje aan de deur vraagt of we onze wapens in de holster of in een tas willen houden. O ja, een graag petten af. Binnen staan we in een ruimte waar meer dan de helft, wel achter toonbanken, gevuld is met pistolen en geweren. Er zijn wat klanten en achter de toonbank personeel. Vriendelijk wordt ons gevraagd wat we komen doen. Komen we oefenen met onze eigen wapens op de schietbaan (is een onderdeel van de winkel)? We kunnen ook een wapen huren? Als we uitleggen dat we terroristen, oeps toeristen zijn uit Nederland en gewoon een wapenwinkel willen zien is er zelfs wat enthousiasme. En is men bereid ( het is duidelijk niet druk en ze hebben tijd voor ons, ondanks dat ze meteen weten dat ze geen dollar aan ons verdienen) ons wat uit te leggen.

Bijvoorbeeld dat het redelijk eenvoudig is een pistool of geweer te kopen. Zorg voor een id, woon in Michigan en zorg ervoor dat de politie niet al te slecht over je denkt en je loopt na wat papierwerk een paar dagen later met vergunning en wapen de winkel uit. Kogels per dozijn te koop en knallen maar.

Ooit heb ik voor het dienen van vorst en vaderland ook wel eens een FAL karabijn in mijn handen gehouden. De moderne uitvoering wordt ook hier in de winkel verkocht. Met alle plezier wordt het geweer (zal voor de kenners wel een foute omschrijving zijn) uit het rek gehaald en kunnen we het van dichtbij bekijken. Voor $ 1500,00 wisselt dit wapen van eigenaar.

Voor ruim $600,00 kunnen we een degelijk pistool van Zwitsers makelij meenemen. Viziertje erop, twintig kogels, je kunt niet missen. Het is wonderlijk om een pistool vast te kunnen houden waarvan je weet dat je hiermee een leven van een mens of dier kunt beëindigen. Richten, afdrukken, klaar.

Het was een aparte ervaring om hier eens rond te kunnen kijken, ons verbazend over de manier waarop hier in Amerika mee wordt omgegaan. Het aantal doden per jaar door vuurwapens per miljoen inwoners ligt in Amerika op 29,7 t.o.v 3,3 in Nederland. Gelukkig wordt in Nederland over het algemeen net iets anders over het bezit van vuurwapens gedacht. 

Met deze ervaring stappen we weer in de auto, we gaan nog even langst bij Olaf's paradijs, een hele grote boekenwinkel. 

Amerika, een derde en laatste analyse

Er is zoveel anders in dit land dat ik met wat moeite misschien wel een boek vol over zou kunnen schrijven. Maar laat ik jullie niet al te veel vermoeien en beperk ik het tot deze laatste analyse met nog wat rare dingetjes van de Amerikaan.

-Imperial meetsysteem

Waar ik als buitenstander erg aan heb moet wennen is het gebruik van een ander meetsysteem. Gebruiken wij het metrisch systeem, hier zijn ze veel jaren geleden blijven hangen bij het imperial meetsysteem en dat is best lastig. De snelheid wordt gemeten in Mph (mijlen per uur). Gelukkig is de auto daar op gemaakt dus dat valt wel mee. Maar wil je enig idee hebben wat de temperatuur is dan wordt het al behoorlijk lastig. Hoe warm of koud is dan 81 graden. Moet je maar weten dat dit in Fahrenheit is en dat 1 graden Fahrenheit -17,22 graden Celsius is. Dan wordt 80 dus 26 graden Celsius. Best lastig rekenen, gelukkig een handige app hiervoor gevonden.

Energiezuinig

Wat voor ons zuinige Nederlanders helemaal lastig is, zeker als je net als ik geen rekenknobbel maar een rekenkuil hebt, is het omrekenen wat de boodschappen kosten. Het begint al met de prijs op het etiket, dat is zonder 6% btw. Dus eerst deze btw erbij en dan keer de koers geeft je de prijs in Euro's. Helemaal leuk wordt het als je wilt weten wat een liter benzine hier kost. Ze doen hier niet aan liters voor benzine, dat is in gallons. Een gallon is 3,785 liter.  De prijs per gallon (met 6% btw) is $ 2,30 (ronden even voor het gemak af). Dan kost een liter 2,30 / 3,785 = $ 0,826. Dat tegen een koers van 0,89 geeft een literprijs in Euro's van 0,735. Dat is een hele rekensom, waarbij ik toch echt wel een zakjapanner nodig heb.

-Veteranen

Als je in Amerika woont en je hebt voor je vaderland ergens gevochten of je bent op missie geweest dan ben je hier een held. Al zorgde je voor het aanvullen van het wc-papier, je hebt je vaderland gediend en daar is het hele land je dankbaar voor. Misschien doen wij hier in Nederland het wel niet helemaal goed maar je kunt het ook overdrijven. Maar goed, ook dat is wel Amerikaans, het is alles of niets. Zwart of wit maar zeker niet grijs. Conservatief of Democraat, zeker niet midden. Het respect voor de veteraan is groot, bijna overal maar hij/zij gratis naar binnen. Hang een badge met Veteran om je nek, pet op met allerlei insignes erop en je loopt overal fluitend de kassa voorbij, inclusief partner die dan ook zo'n badge om haar/zijn nek heeft hangen.

-Weersvoorspelling

Gelukkig is in Amerika ook veel gewoon zoals in Nederland. Wat zeker niet anders is, zijn de weersverwachtingen. Die zijn net zo onbetrouwbaar. Voorspellen ze heftige onweersbuien, komen die helemaal niet, of pas veel later. En echt heftig waren ze ook niet, wat gerommel, even stevige wind (kost wel een zware tak in een boom in de achtertuin van de buren) en wat regen. Dat beetje regen veroorzaakt wel direct grote plassen op straat want van een regenwater afvoersysteem hebben ze in deze buurt nog niet van gehoord. Voor de rest hebben we ons maar niet al te veel van deze voorspellingen aangetrokken en dat heeft prima uitgepakt.

Beestje in de achtertuin

Beest in de achtertuin

De andere kant van de medaille

Iedere keer als we richting ons tijdelijke huis in Farmington Hills rijden, rijden we richting de 'betere' kant van de medaille. Maar iedere medaille heeft, de zijkant even niet meegerekend, twee kanten. Op weg van het centrum naar huis stuurt de navigatie ons door Hamtrack. En dat is zeker de andere kant, minder glimmende kant, van de medaille.

Stel je voor: je hebt een baan, een auto en een huis. De fabriek waar je werkt gaat failliet. Tegelijk gaan  honderden fabrieken failliet en komen honderdduizenden tegelijk met jou op straat te staan. Geen werk is geen geld dus je kunt de hypotheek niet meer betalen. De bank niet blij, zet je op straat. Wat er verder met deze mensen gebeurd weet ik niet. Maar de huizen kunnen ook door de bank niet verkocht worden, niemand had/heeft geld. Dus spijker de boel dicht met planken en hopen op betere tijden. Rijdend door Hamtrack lijkt het er nog niet op dat de betere tijden aangebroken zijn. 

Downtown Detroit was al niet het toonbeeld van fris- en blijheid, Hamtrack is het zeker niet. We hebben bewust de auto maar niet stilgezet, op een of andere manier voelde dat niet goed. De buurt heeft iets grimmigs, onprettig. Maar ook vanuit de auto kregen we toch een beeld waarvan we niet echt vrolijk werden. Ik laat de foto's verder voor zich spreken.

Niet echt uitnodigend om hier te gaan slapen
Zelfs de kerk ontkomt niet aan het verval
Ooit het grootste treinstation van Amerika, nu misschien wel het grootste symbool van het faillissement van een stad. Maar de vlag blijft trots gehesen.