Door middel van mijn blogs probeer ik vast te leggen wat ik allemaal mee maak. Met woorden en foto's kom je een heel eind om dit over te brengen. Maar toch kan het nooit de indrukken die ik heb opgedaan helemaal weergeven. Dat hebben jullie mogelijk al gemerkt in mijn blogserie over Oeganda. Daar was het vooral de emoties die moeilijk onder woorden te brengen waren. Deze keer is het van een hele andere orde namelijk het geluid.
Dat vraagt natuurlijk om een verklaring. Laat ik daarom maar bij het begin beginnen. In ons American Experience zijn we toe aan een dag Chicago. De dag begint met mist maar de vooruitzichten zijn tot de middag goed, dus vroeg op pad. Maken we ook meteen een Amerikaanse ochtendspits tegen. Dat is niet veel anders als in Nederland. Of het moet zijn dat je soms met 6 of 7 banen auto's naast elkaar langzaam vooruit hobbelt. Het allergrootste verschil is echter de skyline, uit de mist doemt een berg van wolkenkrabbers te voorschijn. Een 'wauw'- moment!
We dompelen ons helemaal onder in het gevoel van de stad. We gaan met de spits mee het centrum van Chicago in. Dat is druk, maar behoorlijk georganiseerd. De Amerikaan is een nette autorijder, geeft gewoon voorrang waar het hoort, niet tussen dringen. Deze constatering is mogelijk niet representatief voor heel Amerika, maar hier in en rond Chicago gaat het wel op. Vind ik! Relaxed hobbelen we met de stroom mee. Raampje open en daar hebben we het geluid!
Het geluid van een stad. Beter gezegd, het geluid van een Amerikaanse stad. Ratelende metrotreinen boven je hoofd. Het geronk van de auto's wat weerkaatst tussen de hoge gebouwen. Een brandweerwagen die zich met veel kabaal tussen het verkeer door wurmt. Het totaalbeeld wat ik uit films heb klopt helemaal. Dit is eigenlijk niet in woord of beeld te vatten. Dit moet je ondergaan. En wat hebben wij toch een mazzel dat we dit kunnen ondergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten