Urban jungle, part 1

 

Door middel van mijn blogs probeer ik vast te leggen wat ik allemaal mee maak. Met woorden en foto's kom je een heel eind om dit over te brengen. Maar toch kan het nooit de indrukken die ik heb opgedaan helemaal weergeven. Dat hebben jullie mogelijk al gemerkt in mijn blogserie over Oeganda. Daar was het vooral de emoties die moeilijk onder woorden te brengen waren. Deze keer is het van een hele andere orde namelijk het geluid.

Dat vraagt natuurlijk om een verklaring. Laat ik daarom maar bij het begin beginnen. In ons American Experience zijn we toe aan een dag Chicago. De dag begint met mist maar de vooruitzichten zijn tot de middag goed, dus vroeg op pad. Maken we ook meteen een Amerikaanse ochtendspits tegen. Dat is niet veel anders als in Nederland. Of het moet zijn dat je soms met 6 of 7 banen auto's naast elkaar langzaam vooruit hobbelt. Het allergrootste verschil is echter de skyline, uit de mist doemt een berg van wolkenkrabbers te voorschijn. Een 'wauw'- moment!

We dompelen ons helemaal onder in het gevoel van de stad. We gaan met de spits mee het centrum van Chicago in. Dat is druk, maar behoorlijk georganiseerd. De Amerikaan is een nette autorijder, geeft gewoon voorrang waar het hoort, niet tussen dringen. Deze constatering is mogelijk niet representatief voor heel Amerika, maar hier in en rond Chicago gaat het wel op. Vind ik! Relaxed hobbelen we met de stroom mee. Raampje open en daar hebben we het geluid!

Het geluid van een stad. Beter gezegd, het geluid van een Amerikaanse stad. Ratelende metrotreinen boven je hoofd. Het geronk van de auto's wat weerkaatst tussen de hoge gebouwen. Een brandweerwagen die zich met veel kabaal tussen het verkeer door wurmt. Het totaalbeeld wat ik uit films heb klopt helemaal. Dit is eigenlijk niet in woord of beeld te vatten. Dit moet je ondergaan. En wat hebben wij toch een mazzel dat we dit kunnen ondergaan.

 

 

Zure appel?

Noot: excuses, beste bloglezers, voor de wat rommelige lay-out. Ik maak deze blogs op mijn ipad en daar heb ik minder mogelijkheden om de foto's netjes tussen te voegen.

Als je weet dat je iets moet gaan doen wat niet echt een hobby van je is, dan kun je het beter maar gehad hebben. Winkelen is een van die dingen die niet bovenaan mijn lijstje van favoriete bezigheden staat. Ben meer het 'Boodschappen doen'-type. De winkel in waar je de spullen kunt kopen en weer verder. Maar goed, vrouwlief wil graag winkelen dus gaan we winkelen. Even door deze appel heen bijten. Klinkt overigens dramtischer dan het daadwerkelijk is. Het weer nodig uit om deze appel vandaag maar op te eten. Als we naar een wat onrustige jetlag-nacht wakker worden giet het namelijk van de lucht. Gelukkig zijn de vooruitzichten voor de rest van de week veel beter.

Het winkelen biedt een mooie kans om even een beetje in de wereld van de gewone Amerikaan te kijken. We beginnen bij een supermarkt. Is dat veel anders dan in Nederland? Nee, ze hebben ongeveer het zelfde assortiment. Ja, alles hebben ze in behoorlijk grote aantallen in een ontzettend grote winkel. Grote winkelwagens en grote gangpadden. Alles groot. En dat zien we ook in de volgende supermarkt van de Wallmart-keten. Daar is alles nog eens in de vergrotende trap. Naast de groente en fruit kun je meteen een flascreen tv, een kinderfietsje en kleding inladen. Dat is op zich dan wel weer makkelijk winkelen.

Na de supermarkten is een boekenwinkel aan de beurt. Olaf helemaal blij, wat een aanbod! Vooral van series die nooit in het Nederlands vertaald zullen worden. En dan de prijs: 12 boeken voor nog geen € 45,=. Na deze hemel voor lees-ofielen rijden we een klein stukje verder naar het grootste overdekte winkelcentrum van Illonois, de Woodfield Mall. Groot, groter, groots! En dat keer twee. Als dit nu het enigste winkelcentrum in de wijde omgeving zou zijn dan kun je nog wel begrijpen waarom het zo groot is. Maar bijna op iedere hoek van de straat is wel, oke allemaal wel kleiner maar toch, een verzameling van winkels te vinden. Met vaak dezelfde winkels. Zo komen we op een rechte weg (weggen met bochten lijkt hier verboden) op zo'n vijf kilometer drie keer een winkel van 'Baby 'R Us' tegen. Kan blijkbaar wel uit. En tot slot komen we ook nog in een Costco winkel terecht, een soort Macro. Maar dan ook weer factor 5.

Super schone toiletten in een supermarkt!

Grote winkels bevoorraden met grote vrachtwagens

Behalve dat alles groot is valt vooral de vriendelijkheid van de mensen op. Winkelpersoneel wat je goede dag zegt als je binnen komt. Je vraagt of ze ergens mee kunnen helpen, overigens zonder opdringend te zijn. Waar kom je dat in Nederland nog tegen? En niet alleen in kleine winkels. Zo vroegen we aan een mevrouw in een soort supergrote V&D - Karwei - MediaMarkt waar we een SD-card voor mijn fotocamera konden vinden. 'I will show you' en ze loopt helemaal mee naar de andere kant van de winkel om het ons aan te wijzen. Annemiek is bij de schoenen achtergebleven. Geen punt, mevrouw zal wel even tegen haar zeggen waar wij zijn. En dat doet ze nog ook!

Woodfield Mall

Kleine aparaten, hele grote winkel

Ook in het restaurant waar we eten is het personeel bijzonder servicegericht. Alles om de gasten het naar hun zin te maken. Al is het wel wennen dat als je bord leeg is en de rest van de disgenoten nog bezig zijn, je bord wordt weggehaald. En ook is het wel raar als je tijdens het desert zonder te vragen al de rekening krijgt. Maar dit alles met altijd de opmerking dat we onze tijd kunnen nemen. Lekker vlot maar zonder je opgejaagd te voelen. Heerlijk, mensen die je ieder geval het idee geven het fijn vinden je als gast te mogen begroeten. Deze vriendelijkheid heeft me zeker aangenaam verrast. Morgen naar Chicago!

 

Costco

 

Een nieuwe ervaring, een nieuwe blogserie.

Het kan niet op dit jaar. Na de geweldige ervaring in Oeganda, zijn we vandaag, 27 april, begonnen aan weer een niet allerdaags avontuur. Inderdaad we. Ik ben dit keer op pad met Annemiek en Olaf. We gaan een weekje op vakantie. Niet in een huisje op de Veluwe of een een hotelletje op een Waddeneiland. Waarschijnlijk hartstikke leuk maar we zoeken het verder weg. Om precies te zijn 6700 kilometer verder weg.

Iedereen heeft wel eens een keer mazzel in zijn leven. Zo ook wij. Je kunt het immers best mazzel noemen als je door je zus uitgenodigd wordt om een weekje te komen logeren. Op zich geen grote mazzel maar als ze een appartment in Amerika heeft wordt de mazzel al weer veel groter. Helemaal groot wordt de mazzel als ze alles voor ons regelt. Tja, daar zeg je geen nee tegen.

En zo is het dus gekomen dat we nu op weg zijn naar de geboortestad van Barack Obama, de thuisplaats van de Cubs, de "Windy City", de plaats waar een hele musical over gaat. We zijn op weg naar Chicago, Illonois, United States of America. Een week lang toerist zijn in een grote Amerikaanse stad. Dat is wel even helemaal te gek. Wat we allemaal mee gaan maken? We hebben van alles gepland, het is natuurlijk afwachten hoe dat gaat uitpakken. Ik zal jullie daar in de komende blogs meer over vertellen, waarschijnlijk vergezelt van wat fotografisch materiaal.

Dus: To be continued!

 

Buiten is het -58 graden Celsius

 

Bedankt

Noot: in maart kreeg Annemiek een keer de vraag van een bloglezer wanneer ik weer thuis kwam. Terwijl ik dus allang weer in mijn eigen bed sliep. De blogs die ik over Oeganda heb geschreven, heb ik of  in Oeganda zelf of thuis in Zwolle geschreven. Publiceren doe ik dus vaak veel later dan dat ik de blog geschreven heb. Zo ook deze laatste blog. De dag dat ik deze blog publiceer is maandag 21 april, terwijl de blog geschreven is op zondag 2 februari. Vandaar dat het net lijkt of ik vandaag, Tweede Paasdag, deze blog geschreven heb.

Ik begon deze blogserie over Oeganda in de trein. Ik wil hem nu ook vanuit de trein afsluiten. Tussen allemaal Bzungu leg ik het laatste deel van de terugreis naar huis af. 22 uur geleden en 30 graden warmer begonnen in Jinja ben ik nu bijna weer thuis. Het ziet er hier allemaal zo georganiseerd, zo netjes, zo rustig uit. Zo anders maar wel vertrouwd. Of ik zou willen ruilen? Nee, dat maakt reizen iedere keer zo leuk en mooi. Andere indrukken opdoen, nieuwe culturen zien en dan weer heerlijk thuis komen. Of ik ooit nog een keer terug ga?Wie weet, al heeft de wereld vast ook nog andere mooie plaatsen om te bekijken.

In deze laatste blog wil ik (nogmaals) wat mensen bedanken die deze reis zo bijzonder en onvergetelijk hebben gemaakt. De herinnering blijft, 'levendig' gehouden door de foto's.
Rinty, bedankt voor de gastvrijheid en het op sleeptouw nemen van je oom.
Rian, bedankt dat je jongste broertje mee op sleeptouw hebt willen nemen.
Alex, thank you for your hospitality and showing me the other side of Uganda.
Team Hospice, (ga maar in het Nederlands verder, vind ik net iets makkelijker) bedankt voor de mogelijkheid om mee te mogen kijken hoe jullie geweldig werk doen.
Oegandese mensen, bedankt voor het gevoel van welkom zijn.
Een speciaal bedank voor de Oegandese vrouwen, bedankt dat jullie (althans behoorlijk wat van jullie) zo mooi zijn. Daar werd ik iedere keer als man weer blij van.

Een verontschuldiging aan al die kleine kinderen die ik een trauma heb bezorgd. Sorry, kan het ook niet helpen dat ik een grote behaarde Mzungu ben.

Tot slot: Bedankt bloglezers voor jullie belangstelling. Leuk dat jullie 24 keer de moeite hebben genomen om mijn blogs te lezen. Met gemiddeld 36 page views per blog was het blijkbaar de moeite waard. Ik hoop dat jullie een beetje een indruk hebben gekregen hoe ik deze twee bijzondere weken heb ervaren. Als je de gelegenheid hebt raad ik jullie het zeker aan om ook eens bij Rinty en haar team op visite te gaan.

En wie weet kan ik jullie binnenkort bij de volgende serie weer begroeten. Dat zal een serie worden van een reis die het tegenovergestelde zal worden van deze reis. Maar later meer daarover.

Tot slot nog een kleine selectie van de 1400 foto's die ik mee naar huis heb genomen.

Visser op het Victoriameer	Buurman in Tororo
Genieten van een zonsondergang	Tupperware party
Oegandese boomkwekerij	de buren in Tororo
Wachten op betere tijden?

Zelfgecreëerd milieurampje

Zo beste blog-lezers, laat ik aan het einde van mijn blogserie jullie nog even confronteren met een niet-standaard vakantiefoto. Past goed bij mij andere blogfoto's. Bovenstaande foto is genomen in de wijk Makenke, aan de rand van Jinja. Hetgeen je hier ziet is geen olieramp veroorzaakt door een grote multinational. Nee, deze, kleinschalige milieuramp is veroorzaakt door allemaal ZZP-ers die hun best doen om geld te verdienen. Hetgeen je op de foto ziet is het afval van alcohol stoken uit rietsuiker.

Na het bezoek aan Masese neemt Alex ons nog mee naar deze wijk. Al bij aankomst valt meteen op dat er een dikke rooklucht hangt. Onder aftandse afdakjes branden vuren met hierop oliedrums. In deze drums zit suikerrietdrap. Door deze drap te verwarmen gaat het koken en damp de alcohol eruit. Deze alcoholdamp wordt gedistilleerd en opgevangen. Resultaat: 90% pure alcohol

Na een aantal keer dit proces herhaalt te hebben is alle alcohol uit de smurrie verdampt. Wat overblijft is een bruinzwarte dikke vloeistof. Nutteloos dus wordt het ergens in de beurt gedumpt. Oliedrum opgebruikt? Hup, gooi maar achter je kont neer. Maken de Oegandezen in de stad er al een bende van, dit hier is nog een beetje erger. En ook hier lopen in die verstikkende rooklucht en op de plakkende grond kinderen op blote voeten rond.

Is het dan alleen ellende hier. Nee zeker niet. Allereerst wonen de mensen hier niet. Het is een soort fabriek waarbij iedereen zijn eigen baasje is. En de mensen verdienen een boterham ermee. De pure alcohol wordt verkocht aan grote pharmaceutische  bedrijven maar ook aan gewone mensen. De gewone mensen gebruiken het niet voor de schoonmaak maar om te drinken. Onverdund wel te verstaan. Hetgeen, zacht uitgedrukt, ontzettend slecht voor je gezondheid is.

Met zere ogen en plakkende schoenen verlaat ik na een half uurtje enigszins beduusd deze wijk. In het besef dat deze mensen niet echt een alternatief hebben vraag ik me af hoe deze mensen ooit gezond oud kunnen worden. Of worden dit allemaal patiënten voor Hospice Jinja?

Zonsondergang aan het Victoriameer

Na deze ook weer enerverende dag gaat de zon weer onder. Letterlijk zoals iedere dag maar ook een beetje symbolisch voor deze laatste vakantiedag. De reis, met vooral veel wachten, naar huis volgt nog en dan is het klaar.

Boos

Het is alweer vrijdag van de tweede week van mijn Uganda Experience. Het zit er bijna op. Het is een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Tijdens de reis maar zeker ook thuis vechten de verschillende emoties om voorgang.

Bewondering voor het werk van het team.

Verwondering over de gelatenheid waarmee sommigen zich in hun lot lijken te schikken.

Verlangen naar mijn liefste thuis; twee weken zonder haar is best wel lang.

Blijheid over zoveel mooie vrouwen.

Aan het einde van deze vakantie dacht ik alle mogelijke emoties wel gehad te hebben. Maar nee, er steekt er nog één de kop op. En dan uitgerekend een emotie die je eigenlijk niet op je vakantie wilt meemaken: boosheid. Gelukkig begint deze laatste dag, morgen wordt een reisdag, er niet mee. De zon schijnt weer volop, de temperatuur is lekker en Alex neemt ons mee om de andere kant van Oeganda te laten.

Met de pet Social Worker op komt Alex met enige regelmaat in de buitenwijken van Jinja: de Slams cq de sloppenwijken. Niet een plek waar de doorsnee toerist komt maar het is jullie na ruim 20 blogs waarschijnlijk wel opgevallen dat deze vakantie alles behalve doorsnee is. Sloppenwijk klinkt misschien eng en onveilig maar onder begeleiding van Alex is dat het zeker. In tegendeel eigenlijk.

Net buiten Jinja ligt de sloppenwijk Masese. Het is moeilijk voor te

stellen maar een deel van de mensen die hier wonen, wonen hier geheel vrijwillig. Zo ook een familielid van Alex. Ze had het relatief goed op het platteland. Dak boven haar hoofd en eten. Toch heeft ze bewust gekozen om dit 'zekere' bestaan achter zich te laten en haar heil in de grotere stad te zoeken. In de stad is een huis veel te duur dus kwam ze in de sloppenwijk terecht. Ook daar moet wel voor iets wat op een huisje lijkt betaald worden maar haar hoop was gevestigd op betere tijden. Inmiddels vier jaar verder woont ze nog steeds in het piepkleine huisje en is enig vooruitzicht op een verbetering nog net zover weg. En ze is geen uitzondering. Alex kent mensen die zonder geld en werk in de wijk kwamen wonen. Maar inmiddels wel werk in de stad hebben maar toch bewust in de wijk blijven wonen. Voor velen is de sloppenwijk hun wijk en zullen ze er niet snel weggaan.

Toch blijft het schrijnend om te zien dat kleine kinderen op blote voetjes en met kapotte kleding hun dagen hier spelend doorbrengen. Al is het dan zomervakantie, veel van deze kinderen zullen waarschijnlijk nooit een school van binnen zien. Ja, openbaar onderwijs is gratis voor iedereen. MAAR, het verplichte schooluniform en de leermiddelen (schriften, pennen en zo) zijn niet gratis. Dus om naar gratis onderwijs te kunnen zul je wel geld moeten hebben. Dit is echter niet wat mij tijdens

de wandeling boos maakt. Nee, het is het gedrag van de geestelijken die het nodig vinden om midden in de wijk een groot log stenen gebouw neer te zetten: een kerk. Al lag de bouw nu stil, toch is goed te zien dat het een behoorlijk groot gebouw gaat worden. Een huis voor God, gefinancierd door de mensen die hun kinderen niet naar school kunnen laten gaan omdat ze daarvoor niet genoeg geld hebben. Het beetje geld wat overblijft wordt weggegeven aan de geestelijken om de kerk te kunnen bouwen. Natuurlijk doen ze dat vrijwillig. Maar dat in de 21ste eeuw de geestelijken dit geld nog willen durven aannemen! Dit gebeurde bij ons in de Middeleeuwen toen kerken vol pracht en praal werden gebouwd terwijl net buiten de kerkmuur het volk crepeerden.

Ik heb er niet veel verstand van maar geloven doe je toch met je hart? Daar heb je toch geen groot gebouw voor nodig. Zeker in het klimaat van Oeganda niet. Een plein, een tafel als altaar; meer lijkt mij niet nodig om een mis te kunnen opdragen. Dan blijven er heel veel stenen over om fatsoenlijke huisjes en sanitaire voorzieningen voor de mensen te bouwen. Helaas komen we geen geestelijke tegen om hier eens over van gedachten te wisselen. Misschien had ik het dan begrepen. Al betwijfel ik dat ten zeerste.

Nijl en Itanda

De bron van de Nijl bestaat uit omhoog borrelend water wat rustig zijn weg naar de oppervlakte zoekt. Vroeger was de bron duidelijk te herkennen. Door de aanleg van de stuwdam bij Jinja is slechts een eiland in het stuwmeer, welk naadloos overgaat in het Victoriameer, dat deze bron 'zichtbaar' maakt.

Bij de hutjes is de bron

Vanaf de stuwdam begint het water van de Nijl aan de 6400 kilometer lange reis. Via allerlei watervallen stroomt het water van 1154 meter hoogte naar 0 meter hoogte bij de Middellandse zee. Een van deze watervallen is de goed verborgen Itanda waterval,  gelegen op nog geen uurtje rijden van Jinja.  Vele miljoenen liters heerlijk helder water wurmen zich door een redelijk smalle opening.  Hier ben je als mens slechts nietig en klein.

Is hier behalve de foto's dan verder niets over te melden? Toch wel. Stel je wilt de zon in de Noordzee zien zakken. Of je wilt genieten van de weidsheid van de Waddenzee.  Je bent gewend dat je er zo met je auto naar toe kon rijden. Je betaalde een paar euro's om je auto te parkeren en genieten maar. Jullie hebben hier een beeld  bij?  Mooi, Rinty gaat dus al jaren met dit idee met haar gasten naar de Itanda waterval. Ze is dan ook enigszins verbaasd dat op de toegangsweg opeens een hek staat. Naast het hek een soort portiershutje. Duidelijk pas gebouwd maar verder in geen velden of weggen iemand te bekennen.  Geen punt, dan duwen we het hek zelf wel op. Een klein stukje verderop parkeren we de auto. En bijna uit het niets hebben we een aantal mannen om de auto heen staan. 'Welcome to the Itand Waterfalls'. En of we maar even (omgerekend) € 10,= per persoon willen betalen.

Huh??? Dat is veel om de auto te parkeren. Nee, voor het parkeren van je auto betaal je apart € 1,50. Maar om naar de watervallen te mogen kijken betaal je nu 10 Euro. De plaatselijke overheid heeft een Rafting-bedrijf uit Jinja een vergunning gegeven om het gebied commercieel 'uit te buiten'. Want de kans dat de plaatselijke bevolking hier ook maar iets van terugziet acht Rinty heel erg bijzonder klein.

Na de nodige discussie waarbij Rinty haar 'ik ben het hier helemaal niet mee eens'- kant laat zien, besluiten we dat ik betaal en dat Rinty en Rian bij de auto blijven staan. Een gids, een andere man dan de portier, wenkt me mee. En geeft aan dat beide dames ook mee kunnen lopen. Kijk, voor 3 euro's de watervallen bekijken kan dus ook. Alleen of het een volgende keer als Rinty gasten heeft weer lukt valt te bezien.

Nadat we genoten hebben van het waterspektakel probeert de portier ons nog wat shillings afhandig te maken. Hij heeft, zegt hij, een verkeerde berekening gemaakt met het terugrekenen van de USD naar UGX prijs. Ooei!  Fout! Als de blik van Rinty kon doden was de beste man met helse pijnen in het hiernamaals terecht gekomen. Rustig Rinty, adem in, adem uit. Tel tot tien. Het mannetje doet ook maar zijn werk.

tabelcel1