Beestjes in je bed.

Alex, de man van Rinty, is een drukke man. Bijna continue gaat wel een van de drie(!) mobiels. Dit regelen, dat afspreken, wat net geregeld is nog maar weer eens bevestigen. De eerder gemaakte afspraak maar weer even nabellen. En anderen bellen hem op dezelfde manier ook. Nu komen wij deze twee weken ook wel op een iets wat ongelukkig tijdstip. Het huidige huis in Jinja wordt veel eerder dan verwacht gesloopt, gelukkig is al wel een nieuw huis gevonden. Maar daarvoor moet nog van als geregeld worden om in onze tweede vakantieweek te kunnen verhuizen. Bellen, bellen, bellen. En dan moet ook nog een nieuw bedrijf opgericht worden. Bellen, bellen, bellen. De vrijlating van een ter dood veroordeelde. Bellen, bellen, bellen.
En naast als dit druk zijn, ook nog eens actief als politici. Waarbij 2015 het jaar moet worden waarbij Alex als vertegenwoordiger van zijn streek (rondom Buwenge, een uur rijden ten Noorden van Jinja) mee gaat doen met de parlementsverkiezingen. Alex is al een beetje begonnen met campagne voeren. En wij zijn daar vandaag onverwachts in mee getrokken. En dat allemaal door 'Bed bugs'.

Enige tijd geleden vertelde een vriend uit Buwenge, het geboortedorp van Alex, dat hij problemen heeft met bedluis. Alex herinnert zich dit probleem nog uit zijn jeugd en wil wel nadenken over een oplossing. Nu bleek al snel dat veel meer mensen dit probleem hebben. En de oplossing is zo simpel: een bestrijdingsmiddel aanschaffen. Dat kost geld, hetgeen voor veel mensen een probleem is. Geld is zo ie zo voor veel mensen hier een probleem. Sociaal als Alex is besluit hij voor de mensen in zijn dorp het middel te kopen en tijdens een bijeenkomst uit te delen. Alex heeft ons uitgenodigd om mee te gaan naar deze bijeenkomst. De weg is beroerd maar de vaste chauffeur van Alex, Alex kan dan bellen, bellen en bellen, stuurt behendig en veilig. We stoppen even bij de kledingwinkel in het dorp waar de bruidsmeisjes voor het huwelijk van Rinty en Alex zijn aangekleed. Even langst oma en dan naar het marktplein.

Daar is het al een drukte van belang. Uit grote boxen schaalt muziek en kinderen dansen vrolijk in het rond. Zodra ik uit de auto stap word ik omringd door allemaal kinderen. En die willen allemaal een handje. Wat ongemakkelijk door deze aandacht begeven we ons naar drie stoelen die voor ons klaar staan. Zeker 500 ogen staren ons aan, we staren maar terug.

Alex is de man met het jasje aan.

We worden door een stuk of vier mensen welkom geheten en dan is het tijd dat Alex in actie komt. Ik ken Alex net een paar dagen en tot nu toe is hij een bescheiden rustige jonge man. Maar nu komt een hele andere kant van hem naar boven. Uit de boxen schaalt een bepaalde liedje en Alex danst in het rond. Hij weet met zijn charme de mensen mee op sleeptouw te nemen. Allerlei mannen zijn de klos en moeten mee dansen. Tot groot plezier van de vrouwen. Dan is het tijd voor zijn speech. 


Geen idee wat hij allemaal zegt maar de mensen luisteren geboeid. Na zijn speech gebeurd er iets minder grappig. Het schijnt de gewoonte te zijn dat op bijeenkomsten gasten ook iets zeggen. Juist ja, wij zijn dus gasten. Wordt je dus even met je kl..(jullie begrijpen wel wat ik bedoel) voor het blok gezet. En dan zou ik ook nog moeten dansen. Speechen, als het moet. Dansen, echt niet. Ook Rian is de klos. Zij besluit wel een dansje te wagen, gelukkig voor haar ondersteund door een aantal vrouwen. 

En dan is het tijd om het middel uit te delen.
In de auto staan vijf jerrycans. Aan het begin heeft Alex drie jerrycans laten uitladen. Nu, best wel gehaaid, tovert hij een vierde jerrycan uit de auto. Gejuich klinkt op. De vijfde jerrycan geeft hij apart aan een aantal dames die voor ouderen zorgen. Deze dames zorgen ervoor dat deze mensen ook het middel krijgen. Iedereen in het dorp kan dus het spul krijgen. De chaos lijkt even compleet als de mensen zich als vliegen op verse paardenpoep op de jerrycans storten. Maar na enig duwen en trekken ontstaan spontaan vier rijen waarin de mensen op hun beurt wachten. Het is een vrolijke boel. Er klinkt nog steeds muziek en er wordt gedanst. We worden uitgebreid bedankt en ik vertrek met een beetje nare bijsmaak het plein.

Het is gezellig in de rij.

"It's not political" zoals Alex het noemt kan er bij mij niet helemaal in. Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen en ik geloof ook wel dat in eerste instantie de actie vanuit de mens Alex is gekomen. Maar het vervolgens omgezet is naar een stukje PR voor de politici Alex. Het nuttige met het aangename gecombineerd. En dat hij mij als Mzungu daarbij handig heeft gebruik, zonder het van te voren te weten, is niet prettig. Al probeert hij mij op de terugreis van het tegendeel te overtuigen, helemaal weg gaat de bijsmaak niet. Maar ja, ik wil het land in zoveel mogelijk facetten beleven. En daar hoort dit blijkbaar ook bij.