Death Row

Gevangenen op weg naar hun werk

Fort Portal, West-Oeganda.

Stel je voor: Je bent een puber van 16 jaar. Een oudere broer wordt vermoord en iedereen in de familie denkt dat jij het gedaan hebt. Er wordt (on)recht gesproken en je komt in de gevangenis terecht. En niet zo maar een x-aantal jaren of levenslang, nee tot overmaat van ramp kom je op Death Row terecht. Dat terwijl je van jezelf weet dat je onschuldig bent. Alleen hoe overtuig je de rest van de wereld hiervan.

Het is 1983 en het begin van het verhaal van Chris. 23 jaar lang hangt hem de doodstraf boven het hoofd totdat een Amerikaans advocatenbureau lucht krijgt van zijn zaak. Overtuigd van het onrecht Chris is aangedaan beginnen zijn een juridische gevecht om de onschuld van Chris te bewijzen. En ze spelen het hoog op, het Afrikaanse hof van Justitie (zoals wij in Europa het Europese Hof van Justitie hebben) wordt er bij gehaald. Dit hof geeft een Oegandese rechtbank opdracht Chris in vrijheid te stellen. Op maandag 27 januari 2013, ruim 30 jaar naar de eerste veroordeling kan Chris als vrij man de poort van de gevangenis uitlopen.

Het bewijs dat Chris weer vrij man is

In ieder land gaat het wel eens verkeerd in de rechtspraak is, dat is op zich helaas niets bijzonders. Vanwaar dan dit verhaal over Chris in mijn blog. Heel simpel, we zijn bij zijn vrijlating aanwezig geweest. Hebben wij daar dan iets mee van doen? Nee, maar Alex (man van Rinty) wel. Alex heeft vele verschillende petten op, aan de pettenkapstok hangt ook een mensenrechtenactivisten pet. En onder die pet is Alex 8 jaar geleden door het advocatenbureau benaderd om als contactpersoon op te treden. Na heel veel gedoe kan Alex vandaag Chris uit de gevangenis halen. En Alex heeft ons uitgenodigd om daar bij aanwezig te zijn. Gewoon als morele ondersteuning om Chris te laten zien dat hij er als mens toe doet. In tegenstelling tot de bijeenkomst voor de bedluizen heeft Alex geen enkel eigen belang bij deze vrijlating. Het is werk waarvoor (als het goed is, maar ook de Amerikanen zijn niet altijd even betrouwbaar in hun afspraken) Alex een onkostenvergoeding krijgt.

Wat klein geld mee

Deze vrijlating is de reden waarom we op zaterdag 25 februari naar Fort Portal vertrokken  zijn. Terwijl Alex de laatste zaken (onder meer een kamer om te wonen) regelt voor de vrijlating en Chris de eerste dag begeleidt, vieren wij in voor ons zo gewone vrijheid, een vakantie in een vakantie. Tegen de verwachting in blijven we niet buiten de poort wachten maar worden we uitgenodigd op het kantoor van de directeur. Deze meneer is ooit in Den Haag en bij de bollenvelden geweest wat natuurlijk een 'band' schept. Na de nodige formaliteiten en een afscheid van een kameraad krijgt Chris nog wat geld mee.


En dan is het zover, na 30 jaar kan Chris als vrij man de poort van de gevangenis uitlopen. Buiten wacht, tegen ieders verwachting in, zijn moeder en wat andere familie op hem. Onwennig wordt de zoon weer in de armen gesloten. De tijd zal het leren of Chris ooit aan zijn nieuwe vrije leven kan wennen. Het in ieder geval voor hem en de familie goed om te weten dat de echte moordenaar inmiddels zijn plaats in de gevangenis heeft overgenomen.

en dan de stap naar vrijheid

hereniging met de familie

Hij is niet blij, voor hem blijft de deur nog gesloten