Het grote vertrek

3360 kilometer en 300 meter, 21 etappes, 198 mannen in dienst bij 22 ploegen.

13,8 kilometer tijdrit, 15000 dranghekken, 13 mensen per strekkende meter. 

En de kleur is geel.

Je moet de afgelopen periode of niet in Nederland geweest zijn of onder een steen gelegen hebben als je niet weet waar deze blog over gaat. Zelf als je niet van sport, wielrennen in het bijzonder, houdt dan zal het je niet ontgaan zijn dat de Tour de France 2015 begonnen is. En dit jaar begon de grootste wielerkoers ter wereld in Utrecht. Een mooie gelegenheid om deze kermis eens van dichtbij mee te maken.

En een kermis is het. Op vrijdagmiddag zijn we al in Utrecht en we zien de opbouw van de finish. Parkeer een trailer. Druk op een paar knoppen en je hebt een twee verdiepingen hoog, kamerbreed VIP lounge aan de finishstreep. Nog een knop en je hebt een televisiescherm met een oppervlakte waar menig student niet eens een kamer van heeft. In de Jaarbeurs staan de auto's van de reclamecaravan te glimmen. Op ons gemak kunnen we alles goed bekijken. Een gemiddelde zondag op het Centraal station is drukker. Er is een prettige, ontspannen sfeer, we bekijken de opbouw van 'Village depárt', we genieten. 

	Contador
	Nog even inrijden

Op zaterdag begeven we ons op tijd vanuit Nieuwegein, overnacht bij zus, met de tram naar Utrecht. Het is nog rustig en al komen er gedurende de dag steeds meer mensen bij, onprettig druk wordt het niet. Iedereen heeft het naar de zin. We lopen langst de rennersbussen. Vanuit de materiaaltrucks, een rijwielhandelaar zal er stinkend jaloers op zijn, worden de fietsen klaar gezet. Renners zelf zijn er nog niet.

De eerste renners komen om 11 uur het parcours op. Verkennen van de route, kijken hoe de bochten aangesneden kunnen worden en waar de hobbels zitten. Kunnen ze meteen de benen een beetje opwarmen. Geeft mij even de gelegenheid om te oefenen met foto's maken en dat is wel nodig, tjonge wat rijden die mannen hard, zelf als ze alleen nog maar aan het inrijden zijn. We verplaatsen ons langst de route, het is overal druk maar met wat moeite kun je nog wel een plaatsje langst het hek bemachtigen.

Om half 1 komt de reclamecaravan langst. Lief glimlachende meisjes, veilig vastgesnoerd in een tuigje gooien allerlei prullaria richting publiek. We vangen een sleutelhanger en een brillenpoetsdoekje. Uit huizen klinkt muziek, mensen staan met hun voeten in een badje. Het is warm maar goed uit te houden. We lopen een stukje verder en vinden een mooie plaatsje in de schaduw langst het hek. Even zitten, wachten op de eerste renner.

Om 2 uur start de eerste renner. Voordat we deze renner, Teklehaimanot, zien horen we dat hij er aankomt. Gedragen door  een geluidsgolf van gejuich flits hij langst. En deze golf blijft tot de laatste man langst komen. En we doen (meestal) mee. Omdat ze om de drie minuten starten is het soms ook even stil. Maar we vervelen ons geen moment. Komt er een Nederlander langst dan is het geluid wat op ons afkomt twee keer zo luid.  Vet kippenvel hebben we bij een doorkomst van een Nederlander, geen idee wie, als we net onder een spoorbrug staan. Het gejuich en geklap, schitterend!!

De eerste renner	Gesink	Dennis, de winnaar van vandaag
Ten Dam	Hollenstein	Tankink

Na zo'n vier kilometer langst het parcours gelopen te hebben zijn we twee uur verder. We gaan via de andere kant van de straat terug. En de juichgolf blijft tot de laatste renner maar aanhouden. We zien de latere winnaar Dennis voorbijkomen. En bij de start kunnen we nog een aantal toppers, het is inmiddels na vijf uur, de top 10 gaat van start, zien. Dwars door de Jaarbeurs gaan we nog bij de finish kijken. Hier is het druk maar met een beetje geluk kijkt Nibali, de winnaar van vorig jaar, recht mijn lens in. 

Wat je als tv-kijker nooit realiseert is hoe een camera na de finish bij een renner terecht komt. Stel je voor, je rijdt ruim 54 km/uur op een fiets en je bent gefinisht. Dan is het laatste waar je aan denkt is meteen in de remmen knippen om de pers te woord te staan. Je laat je lekker uitrijden. Met als gevolg dat er een horde pers, schrijvende en tv, achter de renner aan moeten rennen om de eerste vraag te kunnen stellen:"Wat gaat er nu door je heen?" Een koddig gezicht om al die mensen achter een mannetje op een fiets aan te zien rennen. En zodra de laatste renner over de finish is wordt, spreekwoordelijk, het dundoek van de finish al neergehaald. De hele kermis moet morgen immers tig kilometer verderop weer klaar staan. En dat 21 dagen lang! Het is niet alleen voor de renners hard werken.

Froome wordt na zijn rit bestormd

We gaan supertevreden met een camera vol foto's (750, na uitzoeken zo'n 150) naar huis, dit was een evenement wat we niet hebben willen missen. Ieder voordeel heeft echter ook zijn nadeel. We kunnen het bezoeken van de proloog van de tour van onze 'dit wil ik ooit nog een keer doen'-lijst afstrepen. Er komt alleen een nieuwe voor terug: de finish in Parijs, daar willen we ook een keer bij zijn. 

En de laatste renner, Nibali