Deze twee zinnen zijn het begin van een nieuwe blogserie. In woord en beeld wil ik met jullie de belevenissen van onze zomervakantie delen. Laat ik met de principes beginnen. In principe gaan we nooit twee keer naar dezelfde plaats op vakantie. Voor mij is het een schrikbeeld om ieder jaar naar dezelfde camping of plaats af te reizen al is het nog zo mooi. Voor hetzelfde geld zit je 100 kilometer verder op en kun je nieuwe dingen zien. Maar wat doe je moet zo'n principe als Olaf graag samen met mij een stedentrip wil doen. En dan graag naar een stad waar hij nog nooit is geweest, maar ik dus wel. Ga je dan principieel zijn? Ga je dan roepen 'Leuk bedacht maar dat doen we niet'. Nee, zelfs ik doe dat niet. Ik gooi mijn principe even aan de kant en reis samen met Olaf naar de stad van zijn wens.
De vervoersmiddelen die we gedurende vijf dagen gebruiken zijn de bus, trein, metro en fiets. We beginnen met de bus, een gewone niet speciale stadsbus die ons op maandag 13 juli naar het NS station van Zwolle brengt. Daar nemen we de trein naar Amersfoort. Daar moeten we 40 minuten wachten op de volgende trein die ons oostwaarts zal brengen. Even slaat de schrik me om het hart als ik een ontruimingsalarm hoor. NS-personeel loopt in walkie-talkie pratend langst het perron. Gelukkig is het een alarm van een naast het station gelegen kantoor en is het na 10 minuten weer stil. Met een vertraging van een kwartier komt de trein binnen en gaan we op zoek naar onze plaatsen, wagon 8, stoel 35 en 37. De stoelen zijn vanuit Amsterdam alvast voorverwarmd door twee Duitsers. Die hebben niet gereserveerd en zullen de rest van de reis waarschijnlijk moeten blijven staan.
Een wandeling door het gangpad gaat nog wel maar als je eenmaal bij de tussenportalen bent dan wordt het een hindernisbaan. Overal zitten, staan, hangen jongeren. Maar waarschijnlijk helpt mijn grijze haar en maken ze, onder het uitspreken van verontschuldigingen zoveel als mogelijk plaats. Ouder zijn heeft dus zeker ook zijn voordelen. Het is verder stil in de trein. De meerendeels jonge reisgenoten slapen naar waarschijnlijk een zwaar weekend in Amsterdam.
Buiten regent het maar de verwachtingen voor de komende dagen zijn goed. Via Almelo denderen we de grens met onze Oosterburen over. 600 kilometer en 6 uur later komen we aan bij onze eindbestemming. De stad die ik in 2007 al een keer samen met Annemiek bezocht. Toen een lang weekend, nu bijna een week. En met alleen Olaf als reisgenoot. Annemiek hebben we thuis gelaten. Maar maken jullie je vooral geen zorgen, met onze relatie cq huwelijk is niets mis! Olaf wilde gewoon graag een keer samen met z'n vader op pad, net zoals zijn broer dat ook wel eens heeft gedaan. Annemiek gaat een paar dagen met haar ouders fietsen en heeft in september nog een weekje Griekse zon, mits niet verkocht aan de Russen of Chinezen, te goed.
De stad die we de komende week gaan verkennen is de stad die zowel het begin als het einde van de Tweede Wereldoorlog heftig heeft beleefd. Een stad die decennia lang verdeeld was maar nu weer de trotse hoofdstad van Duitsland is. De stad waar Het klein orkest zo mooi over zong. De stad van de beer en de Ampelmann. We zijn in Berlijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten