Een Nederlandse bezigheid

We zijn en blijven natuurlijk echte Nederlanders. En wat doen Nederlanders veel? Blowen, in de file staan, facebooken. Sinterklaas, tweede Kerst- en Paasdag vieren. Ja dat ook allemaal, maar ik doel dit keer op fietsen.

Wil je op je gemak het landschap bekijken dan ga je wandelen of je neemt de fiets. Nu is Olaf niet een echte held op wandelschoenen, dus kiezen we voor de laatste optie. Bij de receptie van de camping kunnen we voor weinig een behoorlijk goede fiets huren. En daar gaan we de omgeving eens mee verkennen. Het zal iets anders verlopen dan verwacht.

Bij de receptie staat een bordje La Mer, 5 kilometer. Hieruit concluderen we dat een fietstocht naar de zee niet al te ingewikkeld moet zijn. Vol goede moed gaan we op weg. Boerderijen, landerijen en we zien al snel het blauw van de oceaan. Er is alleen iets vreemds. Als we de boten op de oceaan bekijken dan bevinden wij ons op gelijke hoogte als het bovenste puntje van de masten. Die grote plas water ligt dus een behoorlijk stuk lager dan dat we ons op dit moment begeven. We fietsen rustig door. De oceaan verdwijnt af en toe achter een paar huizen maar komt daarna weer strak blauw te voorschijn.

Jullouville

We rijden richting Saint-Pair-sur-Mer. Dit dorpje ligt beneden aan de oceaan, we moeten dan ook behoorlijk in de remmen om niet keihard de oceaan in te racen. We nemen de fietsen aan de hand en flaneren over de boulevard. Een bankje, een boterham. Genieten van het mooie weer. Maar we hebben niet voor niets de fietsen gehuurd, we fietsen verder. Parallel aan de oceaan gaan we zuidwaarts richting Le Petit Kairon en Kairon Plage. Het is alleen geen vlakke weg. Regelmatig moeten we volop op de pedalen gaan staan om omhoog te komen. Het is zelfs soms zo steil dat we lopend naar boven moeten. Daar hadden we niet opgerekend.

Jullouville

Gelukkig wordt het een stukje verder weer vlakker en komen we in een Jullouville, een echte badplaats met veel, heel veel toeristen. Snel verder. Weg uit de drukte. Een dorp verder moet een mooi uitzichtpunt hebben: Carolles-Plage. maar de speurtocht naar dit punt strand in een zandpad. Dan maar geen Carolles-Plage.

We gaan terug richting de camping. Na een paar behoorlijke kuitenbijters gaan we het laatste stuk keihard naar beneden. Met piepende en rokende remmen komen we aan op de camping. Fietsen in dit stuk van Normandie is mooi maar soms ook wel erg zwaar.

D-Day

Wie een beetje heeft opgelet tijdens geschiedenisles zal Normandië direct associëren met het begin van het einde van de Tweede Wereldoorlog.  Op 6 juni 1944 begon de grote invasie van de Geallieerden om Europa te bevrijden van de Duitse bezetters. Vandaag gaan we een aantal plaatsen bezoeken die  een belangrijke rol gespeeld hebben tijdens deze D-Days.

Omaha-beach

We beginnen onze toer in de duinen aan de rand Omaha-beach. Dit is het tweede landingsstrand waar de Amerikaanse troepen zich op concentreerden. Rechts van dit strand ligt Gold (Engels), Juno (Canadees) en Sword (Engels). Links het andere landingsstrand van de Amerikanen Utah. In de duinen bij het plaatsje Colleville sur Mer ligt het Normandy American Cementry and Memorial. Ruim 10000 soldaten hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Op strak gemaaid gras staan de witmarmeren kruizen en Davidsterren. Alles perfect onderhouden. In het informatiecentrum valt op dat, behalve dat je rugzak gescand wordt en je zelf ook door een poortje moet, vooral de nadruk ligt op de mensen achter de gesneuvelde soldaten. In woord en beeld wordt het verhaal van de invasie verteld maar altijd vanuit een persoon. De gesneuvelde mens staat hier centraal.

Pointe du Hoc

Onder de indruk gaan we langst de kustweg naar Vierville sur Mere. Hier hebben we vanaf het strand zicht op Le Pointe du Hoc, de steile rotskust waar Duitse artillerie een goed schotsveld over Omaha en Utah hadden.  In Le Pointe du Hoc, de derde stop vandaag, moesten Amerikaanse Rangers vanuit zee 30 meter tegen een steile rotswand omhoog klimmen om de Duitse kannonen uit te schakelen. Vernielde bunkers en bomkraters herinneren aan de slag die hier in juni 1944 heeft plaatsgevonden.

La Cambe

Behalve Geallieerde soldaten zijn tijdens de invasie natuurlijk ook veel Duitse soldaten gesneuveld. Om ook die kant van de geschiedenis in onze toer mee te nemen bezoeken we het ‘Friedhof’ in La Cambe. Het contrast met de begraafplaats in Colleville sur Mere is enorm. Alles is kleiner, maar vooral het ontbreken van de witten kruizen valt op. De graven zijn voorzien van een platliggende, bruine, steen met hierop meestal twee namen. Om de paar rijen platte stenen staan 5 zwartgekleurde kruizen. Het gras is hier ook mooi gladgeschoren. Tuinmannen zijn hier net mee bezig. Duidelijk hoorbaar is het geluid van maaimachines die de grafstenen raken. Meerdere beschadigde stenen bewijzen dat dit meer gebeurd. Het respect voor de doden is hier zichtbaar minder dan in Colleville sur Mer.

Utah beach

Utah Beach is de volgende bestemming. De navigatie stuurt ons over kleine landweggen er naar toe. Overal kom je verwijzingen naar de invasie tegen. Straten en weggen zijn vernoemd naar de bevrijders. Ook bij Utah-beach staat een monument. Het strand maakt echter minder indruk, we weten immers dat de Amerikanen hier redelijk eenvoudig Frankrijk binnen konden wandelen. Gesteund door de luchtlandingstroepen die al in het binnenland bij de stad Sainte Mère Eglise gedropt waren kon de bezetters van twee kanten worden bestreden.

Toeristencircus

Vanuit Utah is het slechts 15 kilometer landinwaarts naar de laatste stop van onze D-day toer, Sainte Mère Eglise. Hier hangt al vanaf juni 1944 een paratrooper aan de kerktoren te bungelen. Hieromheen is een hele toeristencircus ontstaan. Het geld verdienen is hier, in tegenstelling tot de andere plaatsen waar we vandaag geweest zijn, belangrijker geworden dan het herdenken. We gaan even mee in deze poppenkast, maken de onvermijdelijke foto en sluiten hiermee onze toer af.

De kastelen aan de Loire: mooi.

Mont St Michel: prachtig.

Vandaag: indrukwekkend. 

Cultureel erfgoed

Een rots in een baai. Omgeven door Atlantisch oceaanwater. Kaal met hier en daar wat begroeiing. Eb en vloed komen en gaan. Vogels kunnen even uitrusten en zich te goed doen aan het talrijke voedsel op het wad rond de rots. Die rust wordt echter verstoort door een droom van de Bisschop van Avranches. Deze Heilige Aubert sticht voor het jaar duizend een Preromaanse kerk op de rots. Waarom is niet duidelijk maar het is met de rust op de rots gedaan. De rots wordt een bedevaartsoord. Vanaf de 10^de eeuw wordt de rots helemaal volgebouwd. Eerst een Romaanse Abdijkerk, in de loop der eeuwen komt er steeds meer bebouwing bij.

Kaarsje voor Pa

Dit alles maakt deze rots tot een van de culturele top attracties van Frankrijk, bekend onder de naam Le Mont Saint Michel. Ook wij verplaatsen ons (vanuit de camping slechts 40 kilometer zuidwaarts) naar deze rots. En dat het een topattractie is is bij aankomst goed te merken. Niet in negatieve zin overigens. Hier wordt het niet met de Franse slag geregeld. We worden soepele een ruime parkeerplaats opgeleid. Vanaf hier lopen we richting het begin van de 1,8 kilometer lange dam die de rots met het vaste land verbind. Je kunt lopen maar we kiezen de gratis shuttlebus. Die zet ons onderaan de poort af. 

Vandaar lopen we met de stroom toeristen, er zijn ook een paar bus ladingen Japanners uitgeladen, de toegangspoort in. We komen in de oude winkelstraat waar het nu volledig om de inhoud van de portemonnee van de toerist gaat.

Vanuit deze hoofdstraat verspreiden de bezoekers zich snel over het eiland wat niet meer dan 1 kilometer in omtrek en 80 meter hoog is. Trappen, schuin oplopende straten en nog meer trappen brengen ons bij de ingang van de abdijkerk. Het is zondag en er wordt nog een heilige mis gehouden. Het complex van de kerk en de bijbehorende gebouwen is echter zo groot dat er nog voldoende te zien blijft. Trappen omhoog, trappen omlaag en achter iedere deur weer een volgende grote zaal. Wat hier overal opvalt is de eenvoud van alle ruimte. Geen opsmuk, geen bling-bling, maar mooi om te zien. Knap hoe men er in geslaagd is om tijdens 7 eeuwen bouwen het toch voor elkaar te krijgen alles op elkaar aan te laten sluiten. Na het bezoek aan de abdijkerk gaan we weer naar beneden. Hier komen we weer langst de portemonnee-plunderaars. Souvenirs in al soorten en maten. Ik weet de schade voor ons beperkt te houden. De shuttlebus brengt ons weer bij de parkeerplaats.

Van kale rots tot cultureel erfgoed, een bezoek meer dan waard! 

Week twee: Normandië

Voordat jullie beginnen te lezen: Alleen de link met Google Maps is door mij gemaakt. Kom je andere links tegen die naar een reclame site toegaat dan is die niet van mij. Ik ben er nog niet achter waarom deze links erbij komen. Ik heb hier helaas geen invloed op.

Tijd om de koffers te pakken. De eerste week in Frankrijk zit erop. We verplaatsen ons naar het Noordwesten, richting Normandië. Onderweg is het goed te merken dat de Fransen nu ook allemaal vakantie hebben. Kilometers file zien we. Gelukkig aan de andere kant van de vangrail. Hierdoor verloopt de reis soepeltjes en rijden we om 2 uur het plaatsje Saint-Aubin-des-Preaux binnen. Hier ligt de volgende camping voor onze tweede week Frankrijk. Saint-aubin-des-Preaux ligt 10 kilometer van de Atlantische Kust, net onder Granville. Dit is de westkant van Normandië (zie kaart Google Maps).

Chateau Les Eaux

Onze stek deze week.

De camping Lez Eaux is ook aangesloten bij de Les Castels keten waar we ook bij de Loire een caravan hadden gehuurd. Omdat we zo vroeg zijn is de caravan nog niet klaar. Daarom maar eerst boodschappen doen. Op 3 kilometer van de camping is ook weer een giga-gantische supermarkt waar alles te koop is. Om 4 uur is de caravan klaar en kunnen we de koffers weer uitpakken. We zijn weer klaar voor een nieuwe week Frankrijk. En dat wordt op deze camping zeker weer genieten.

Heerlijk relaxen

Uitkijk vanaf de caravan

Chateau et Troglodyte

Bij ons in Nederland is de Loire-streek vooral bekend van de vele kastelen. Uiteraard is dat ook voor ons een van de redenen geweest om hier een week vakantie te plannen. Via boeken, internet en mensen die het Loire dal al hebben bezocht zijn we er achter gekomen dat de keuze enorm is. In straal van ruim 80 kilometer van de camping zijn er meer dan 50 te vinden. En dan moet je keuzes maken. Onze eerste keuze is gevallen op een kasteel in Villandry.

Misschien niet direct de meest slimme keuze. Door buren zijn we gewaarschuwd dat na een bezoek aan dit kasteel ieder ander kasteel in het niet valt. Vooral de tuinen moeten geweldig zijn. En gelijk hebben ze gehad. Althans wat het tweede betreft: de tuinen en het kasteel zijn werkelijk betoverend mooi. Of hierdoor alle overige kastelen die we mogelijk deze week nog bezoeken daardoor in het niet vallen kunnen we pas later beoordelen.

We beginnen binnen: oorspronkelijk is het kasteel in 1536 gebouwd door  Jean Le Breton, minister van Financiën onder Francois I. Na een aantal eeuwen kwam het kasteel en de tuin in handen van de Markies van Castellane die de tuin veranderde in een Engelse tuin. In 1906 koopt Joachim Carvallo  het kasteel. Deze Spanjaard heeft voldoende financiële middelen (hij is onder andere winnaar van de Nobelprijs voor Geneeskunde van 1931) om het kasteel en de tuinen te restaureren. Vooral de tuinen krijgen veel aandacht. Ze worden weer teruggebracht naar de oorspronkelijke Renaissance-stijl. Tijdens de rondgang door het kasteel, waar het bijna lijkt of de bewoners er nog gewoon wonen, hebben we vaak prachtig uitzicht op de tuinen. 

De vergelijking met Versailles laat zich makkelijk maken. Kleiner maar net zo mooi en uitbundig in kleur en planten gebruik. Wat getallen: 52 kilometer strak gesnoeide Buxus hagen, 1015 linden, 115000 bloemen en groente planten waarvan zeker de helft zelf gekweekt is. Het kasteel is mooi maar de tuinen maken dit bezoek meer dan de moeite waard.

Het contrast tussen de ochtend en de middag kan haast niet groter zijn. Zijn we vanmorgen op bezoek geweest bij de hogere klasse, vanmiddag zakken we diep af. Zo diep dat we zelf onder de grond uitkomen. We hebben namelijk de Troglodyte van Rochemenier, 30 kilometer ten Westen van de camping, bezocht. Een troglodyte is een grotwoning uitgehakt in het kalksteen. Rond Rochemenier zijn meer dan 250 van deze, door mensen gegraven grotten te vinden. Vanaf het begin van de 13 eeuw tot begin 1900 werd er gewoond en gewerkt vanuit deze woningen.

De bewoners waren veelal boeren, die het uitgegraven kalksteen gebruikte om de landbouwgronden mee te neutraliseren. De kalk hielp bij het verlagen van de zuurgraad. Behalve voor de bemesting werd de uitgegraven kalsteen ook gebruikt voor woningbouw voor de ‘rijke’ bewoners van de streek. De grotten werden gemaakt omdat het goedkoper was om te graven dan te bouwen, de grotten ongeveer een constante temperatuur hebben en de kans op brand was minimaal. Het complex wat we vanmiddag bezoeken is sinds 1967 in handen van de gemeente. In totaal kunnen twee boerderijen bezocht worden met in totaal 20 ruimtes. Opvallend aan alle ruimtes is de beperkte hoogte. Vooral de deuren zijn er laag. Niet bukken betekend een zeer hoofd. Een vragenlijst (in het Nederlands) maakt het ook voor Olaf interessant. Grappig is dat de portier de antwoorden van Olaf behoorlijk goed kon lezen. Hij kon zelf een beetje Nederlands. Olaf ontving na afloop een ‘echt’ diploma en een poster.

Het was vandaag een dag van twee uitersten. Samen met prachtige weer een meer dan geslaagde dag.

Camping Etang de la Brèche

“Op de camping, de hele dag holadie.

de receptie, winkel en restaurant

Op de camping, geen papier op de WC.

Op de camping, met je poten in de drek.

Op de camping, ach hou nu toch eens je…”

Iedere keer als ik op een camping kom moet ik aan deze camping klassieker van ome Henk denken. Zo ook toen we naar 10 uur sturen op de camping aan de Loire aankwamen. Het enige wat deze camping gemeen heeft met het lied is dat het een camping is. Iedere verdere vergelijk gaat helemaal mank.

de stacaravan

de eetkamer, zitkamer en keuken 

handig een bakplaat (gas) in de tuintafel

Toen we eenmaal besloten hadden dat de Loire een bestemming was voor onze zomervakantie kregen we van diverse mensen verschillende opties aangereikt. Zo ook het advies van een collega om eens bij de keten Les Castles te kijken. Een keten met campings door heel Frankrijk waarbij de bindende factor de kasteeltjes/monumentale boerderijen zijn waarbij de camping gelegen zijn. Voorwaarden voor ons was de mogelijkheid om een stacaravan te kunnen huren en daar voorziet deze keten in. Na een goed vergelijkend warenonderzoek op internet hebben we twee campings van deze keten uitgekozen voor ons verblijf. En zo kwamen we voor de eerste week in het plaatsje Varennes sur Loire terecht. Een pas bevorderde 5 sterren camping onder aan de dijk van de Loire.

zwembad

Het laatste stuk van de reis hadden we even een thuisgevoel. Rechts een rivier, wij op een slingerende dijk en links een polderlandschap met veel landbouw. Af en toe wat lintbebouwing, het was alsof we langst de IJssel reden. Eenmaal op de camping, aan de voet van de dijk, worden vriendelijk ontvangen. De formaliteiten worden vlot afgehandeld en we worden naar onze stacaravan begeleidt. We rijden een groot breed pad over langst het zwembad en het sportveld. We passeren de grote ruime kampeerplaatsen (goed bezet) en komen in een deel met een aantal stacaravans. Wij hebben Nonette nummer 1. Een ruime, stacaravan met een eet/zit deel en links en rechts de slaapkamers met ieder een eigen douche. Onze slaapkamer links heeft in de douche ook een wc terwijl aan de rechterkant van de caravan nog een aparte wc beschikbaar is.  Het is natuurlijk een stacaravan en dan is het niet heel ruim maar we kunnen ons goed bewegen. Ook naast het bed is voldoende ruimte om te lopen. Verder is de afwerking top, de caravan is (denken we) nog geen seizoen oud.

de visvijver

De voorzieningen op de camping zijn ook van een hoog niveau. Mooi ruim buitenzwembad met een apart deel voor de glijbanen en ook nog een apart bad wat overdekt kan worden. Een restaurant waar de afhaalmaaltijden opgehaald kunnen worden en een goed, redelijk betaalbare camping winkel. De 5 sterren zeker meer dan waard. Het is niet low-budget maar zeker de euro’s waard. Voor ons een prima uitvalsbasis voor een week zon, rivier en kastelen.

Le Grand Départ

Maanden kijk je er naar uit, althans, wij wel: de zomervakantie. Naar de nodige voorpret is het zaterdag 28 juli tijd om echt pret te gaan beleven. Op weg naar de nummer 1 vakantiebestemming van Nederlanders: Frankrijk. Zelf zijn we nooit verder gekomen dan Parijs en Euro Disney, dus het wordt voor ons een heel avontuur. Gaan we ons redden met een boekje Frans onderweg en het Engels wat we kunnen? Over veertien dagen weten we het.

Allereerst maar eens weg gaan. Terwijl men in London de Olympische gedachten met 12 miljard Euro in stand houdt, proberen we nog een beetje te slapen. Wil toch ieder jaar niet echt lukken. Als je dan eindelijk slaapt gaat de wekker. We willen op tijd gaan rijden want dit weekend is uitgerekend een van de zwarte zaterdagen in Frankrijk. Veel fileleed is voorspeld, kunnen we niet vermijden maar, citaat van de buurman, als we dan in de file moeten staan dan liever vooraan. Om 10 voor 4 (het is nog behoorlijk donker en het regent) vertrekken we richting het Zuiden.

 

Via Utrecht en Gorichem gaan we richting de grens bij Breda. Er is wel verkeer op de weg maar het rijdt nog lekker vlot door. Veel Nederlanders met caravans of volgepakte auto’s. Antwerpen schiet aan ons voorbij, Gent  verdwijnt snel in de achteruitkijkspiegel en we rijden zo Frankrijk binnen. Kaartje voor de tolweg Lille-Parijs, de eerste stop. Koffie, broodje en een plas. En weer verder. Nog steeds kunnen we mooi gebruik maken van de cruise control. Het schiet op. Parijs ronden we via de oostkant. En daar loopt het helaas even iets minder soepel door. En maken we ook kennis met het eigenaardige weggedrag van de Fransen. Baantje links, baantje rechts of toch maar weer naar links. Een half uurtje file rijden, we staan net niet stil, laten we de grootste groep auto’s achter ons. De meeste vakantiegangers kiezen de route voor Bordeaux over Orleans. Dat hadden wij ook kunnen doen maar daar is het zeker druk. We kiezen voor de iets langer weg via Le Mans.

Een brede driebaans tolweg ligt voor ons. Cruise control erop en sturen maar. Een keer tanken (voor 1,66 per liter!) en even later nog een korte stop. De weg is mooi maar ook wel saai en bijna slaapverwekkend. De omgeving is ook niet echt spannend, beetje Midden-Limburg. Glooiend landschap met bijna uitsluitend landbouw. Voor vertrek maak je een beetje een planning van de afstand en de reistijd. We hadden 861 kilometer (gerekend over Orleans) berekend, het werden er 30 meer. Reistijd 10-12 uur, moet normaal gesproken toch kunnen. Zo soepel zoals het dit jaar ging hebben we het nog nooit gehad, om 13:40 rijden we het terrein van de camping op. Niks zwarte zaterdag voor ons.

De caravan

Joie de vivre

De stacaravan is al klaar dus we kunnen meteen de auto uitpakken en ons installeren. De stacaravan op de camping L’Etang de la Brèche in Varrenes sur Loire is bijna nieuw, de ruimte erom heen ruim en het terrein is groot en ruim opgezet. Olaf geeft het zwembad een 8. Het weer is sinds we België in gereden zijn alleen maar beter geworden, niet te warm. Graadje of 25, lekker vakantie weer.

Zonsondergang bij de Loire, met Chateau Saumur 

Kortom, de eerste week van onze zomervakantie is goed begonnen. 

Skiermuontseach

 

Meppel, Grou, Leeuwarden; Kedeng, kedeng, o ho.

Gyptsjerk, Oentsjerk, Rinsumageast, Dokkum, Melsawiert, Anjum; busje komt zo.

Lauwersoog, Schiermonninkoog; ik heb een boot en die ligt hier in de sloot.

Een weekend (2-4 maart) onthaasten en uitwaaien op 40 vierkante kilometer eiland. Aangekomen met de boot is de optie om verder te reizen met de bus uitgesloten. Die is meer dan vol, dus lopen we de 3,5 kilometer naar het appartement aan de Reddingsweg, net buiten de dorpskern. Een deel van de eerste verdieping gehuurd van een particulier. Keurig netjes. Ruime zitkamer, keuken, 2 slaapkamers en een badkamer. Zoek je nog een adres voor een lang weekend: dit is zeker de moeite waard.

Meteen het dorpje verkent, fietsen gehuurd en de duinen in. Gids Olaf laat ons de kampeerboerderij waar hij (begin van dit schooljaar) zijn schoolverlatingsdagen doorgebracht heeft, zien. Daarna door de duinen naar de vuurtoren. Het zou best mooi zijn alleen de mist ontneemt ons het uitzicht. Terug naar de woning, eten, beetje televisie kijken en in slaap vallen. De zeelucht maakt slaperig.

Ondanks het vreemde bed lekker geslapen. Buiten waait het, niet hard maar genoeg om de mist weg te blazen. Het is bewolkt maar we kunnen meer van het eiland zien. Op de fiets richting de veerdam. Wind tegen, hard trappen. Vanaf de veerdam, oostelijk buitendijks langs de Waddenzee. Het wad ligt droog. Paar vogels, verder weinig leven. Over het Kwelderpad naar Kobbeduin. Uitkijk over kilometers kwelders. Gak, Gak, volop ganzen. Verder noordwaarts over het Johannes de Jongpad, door de duinen richting Noordzee. Tussen strandpaal 6 en 7 het strand op. Een ontzettend breed strand, weinig mensen. De wind door je haren. Het is fris maar zo heerlijk! Daarna warme chocomelk en appelgebak bij de Marlijn, we denken maar even dit weekend aan de calorieën. Verder over het Scheepstrapad, door de duinen naar het westen, richting de vuurtoren. Die is nu iets beter te zien maar helaas begint het iets te miezeren. Een foto als een ansichtkaart maken zit er ook nu weer niet in. Terug via het dorp naar de woning, het is wel geen vier uur maar toch tijd voor een cup-a-soup. Wind en zeelucht maakt hongerig. Onthaasten, dat best moeilijk. Je kunt wat spelen op een Nintendo of even de ogen dichtdoen. Maar je kunt er ook heel onrustig van worden.

Kom, we gaan weer wat bekijken. Foto’s maken in het dorp. Oude huisjes uit de 1756, schattig kerkje met een kerkhof. Prullariawinkels o nee souvenirwinkels. Buiten het dorp nog een mooi rustiek gelegen kerkhof voor drenkelingen en gesneuvelde soldaten. Voor de avond kunnen we kiezen uit verschillende eetgelegenheden. De keuze is reuze maar wij kiezen voor de kwaliteit van het Kwalitaria. Veredelde cafetaria, maar de sate, kroket en nuggets zijn prima te eten. Jammer dat het Milkshake seizoen nog niet geopend is. Daarna kopje koffie voor de televisie, lekker burgerlijk, en in slaap vallen. De zeelucht maakt nog steeds slaperig.

De tweede nacht had de rug een andere mening over het bed dan de eerste nacht. Stijf aan alle kanten zijn we vroeg wakker. Op het gemak ontbeten. Het weer is niet denderend maar zo goed als droog. Hebben we gisteren het eiland in oostelijke richting verkend, vanmorgen gaan we naar het Westen. Door de duinen en om de Westerplas (een groot vogelreservaat) heen. Niet veel te zien, een paar meeuwen, eenden en ganzen. De grote intocht van vogels in dit gebied moet nog komen. Verder over de dijk langst de Waddenzee, via de veerdam naar de andere kant van het eiland. Langst de Wassermann, een bunker uit de Tweede Wereldoorlog en het hoogste punt van het eiland, door de bossen terug naar het appartement. Het appartement moet netjes achtergelaten worden, we hebben een professional bij ons dus dat is zo gebeurd. Daarna….

 

Busje komt zo, ik heb een boot..,busje komt zo..,kedeng, kedeng..,busje komt zo. Om 4 uur en 15 minuten later in onze eigen keuken te staan. Het was een heerlijk relaxed weekend. Zeker de moeite waard om nog eens naar terug te gaan. 

Niet alles is prachtig

Terroristen

Tot nu toe is alles wat we gezien en gedaan hebben deze vakantie leuk en interessant. Natuurlijk waren er wel eens wat min-puntjes maar die werden dan meestal direct weer teniet gedaan door vele pluspunten. Vandaag slaat de balanbs helaas om naar de min-kant. Je kunt niet altijd maar hoogtepunten hebben.

Het begon vandaag ontspannen op de midgetgolfbaan. Alleen was daar ook een zwerm bijen op vakantie die zich niet alleen tegoed deden aan de peren in de perenboom maar het ook nodig vonden om ons te terroriseren. Dat ze zich vervelen vonden we op zich geen probleem alleen deden ze dat hoofdzakelijk in de directe omgeving van Annemiek en Olaf. En die konden dat absoluut niet waarderen. Het plezier in het golfen was snel verkeken. Oke, kan gebeuren, de zon schijnt nog dus op naar Gerolstein.

Gerolstein in de Tour

We hebben nog een folder met een stadswandeling in Gerolstein liggen waarop wel een paar leuke bijzienswaardigheden stonden. Het eerste deel van de route liep gelijk met de georoute die we al gedaan hadden dus we beginnen bij de Erlöserkirche. Alleen hebben we even 10 minuten in de auto gewacht want de regen komt met bakken naar beneden. Bij de kerk staan meerdere mensen te wachten voor een bezichtiging. De kerk heeft kostbare mozaieken dus kun je alleen maar naar binnen onder begeleiding. Een vlot pratende Duitse gids, hier ontgaat een deel van het vast boeiende verhaal van de beste man ons, geeft uitleg wat we allemaal zien. De kerk is binnen echt schitterend. 20 miljoen mozaiek steentjes zijn in de wanden en het plafond verwerkt. En het glimmende goud is ook echt goud. Terwijl het niet eens een katholieke kerk is. Naar een half uurtje ons vergaapt te hebben aan zoveel glimmertjes staan we weer buiten en vervolgen onze wandeling.

Erloserkirche

De rest wat we gezien hebben is eigenlijk niet het beschrijven waard, wat een tegenvaller.  Echt geen idee hoe ze er een folder vol mee hebben kunnen krijgen. Annemiek wilde nog even winkelen en dat lukte zelfs niet. Het weer paste zich prima aan. Weg zon. Hallo regen. Dit was een middag die we maar snel moeten vergeten.  Het kan niet allemaal meezitten.

Gerolstein

Al hebben we eigenlijk nog een dag, we hebben het hier in de Eifel wel gezien. Morgen, donderdag gaan we in de loop van de morgen inpakken en naar huis. Naar de top week in Oostenrijk is dit deel van Duitsland ons eerlijk gezegd een beetje tegengevallen. Natuurlijk is de natuur mooi en is het leuk om de gevolgen van natuurgeweld te zien in de vorm van de Maaren.  We zien waarschijnlijk een beetje te veel verwend in de Alpen. De heuvels hier vallen daar toch een beetje bij in het niet. Het zij zo. We hebben een heerlijke relaxte vakantie gehad, we kunnen er weer een jaar op teren. Traditie getrouw denken we al na over volgende jaar. Het zou best eens in noordelijke richting kunnen gaan, maar net zo goed is een zuidelijke richting mogelijk. We zien wel. Eerst maar weer werken om een nieuw potje vol te sparen.

Luie wolven en valken in duikvlucht

Vandaag even geen vulkanische educatie. Al kom je het overal tegen, we zoeken het vandaag niet op. We gaan vandaag beestjes kijken. In het stadje Pelm, tegen Gerolstein aan, staat een ruine van de burcht Kasselburg. Rondom deze burcht uit de twaalfde eeuw is een Adelaars- en wolvenpark aangelegd.

In een groot stuk bos loopt een grote roedel wolven rond. Deze beesten kunnen vanachter een hoog hek bekeken worden. Het is wel even zoeken want het stuk bos wat deze wolven tot hun beschikking hebben is behoorlijk groot. Gelukkig brengt de telelens de dieren directer bij. Daarnaast lopen er ook, in een apart stuk bos, een stel everzwijnen rond. Ondanks de warmte (ook vandaag is het weer meer als 25 graden) is de roedel zwijnen behoorlijk actief. Ze rennen van de ene kant naar de andere kant als ze maar denken dat daar meer eten te halen is.

In de oude ruine zijn kooien gemaakt waar een aantal roofvogels die ook in het wild in de Eifel voorkomen, zijn ondergebracht. In vergelijking met de wolven en zwijnen hebben deze vogels maar weing ruimte. Veel meer dan de hele dag op een tak zitten kunnen ze niet. De variatie die ze er zelf in kunnen brengen bestaat uit het met je kop of met je kont in de zon gaan zitten. Best wel een beetje sneu. Gelukkig mogen ze een of soms twee keer per dag een stukje vliegen. Er wordt namelijk twee keer per dag een vrij vliegshow gegeven waarbij een valkenier (in ons geval een nogal gezette dame) allerlei wetenswaardigheden verteld over bepaalde roofvogels. Dit doet ze terwijl de vogels vrij over het publiek kunnen vliegen. En dat levert best wel spectaculaire duikvluchten op de handschoen van de valkenier op. Daar zijn verse eendagskuikens te halen. En dat is allemaal goed te fotograferen. Het levert een paar mooie foto's op.

Na een paar uurtjes hebben we het wel gezien. De warmte drijft ons naar het zwembadje bij het huisje. Het verzadigingspunt wat betreft natuur en wandelen begint naar anderhalve week wel zijn maximum te halen. Morgen nog maar eens kijken of we nog een beetje Duitse cultuur kunnen oppikken tijdens een stadswandeling in Gerolstein.