Een Nederlandse bezigheid

We zijn en blijven natuurlijk echte Nederlanders. En wat doen Nederlanders veel? Blowen, in de file staan, facebooken. Sinterklaas, tweede Kerst- en Paasdag vieren. Ja dat ook allemaal, maar ik doel dit keer op fietsen.

Wil je op je gemak het landschap bekijken dan ga je wandelen of je neemt de fiets. Nu is Olaf niet een echte held op wandelschoenen, dus kiezen we voor de laatste optie. Bij de receptie van de camping kunnen we voor weinig een behoorlijk goede fiets huren. En daar gaan we de omgeving eens mee verkennen. Het zal iets anders verlopen dan verwacht.

Bij de receptie staat een bordje La Mer, 5 kilometer. Hieruit concluderen we dat een fietstocht naar de zee niet al te ingewikkeld moet zijn. Vol goede moed gaan we op weg. Boerderijen, landerijen en we zien al snel het blauw van de oceaan. Er is alleen iets vreemds. Als we de boten op de oceaan bekijken dan bevinden wij ons op gelijke hoogte als het bovenste puntje van de masten. Die grote plas water ligt dus een behoorlijk stuk lager dan dat we ons op dit moment begeven. We fietsen rustig door. De oceaan verdwijnt af en toe achter een paar huizen maar komt daarna weer strak blauw te voorschijn.

Jullouville

We rijden richting Saint-Pair-sur-Mer. Dit dorpje ligt beneden aan de oceaan, we moeten dan ook behoorlijk in de remmen om niet keihard de oceaan in te racen. We nemen de fietsen aan de hand en flaneren over de boulevard. Een bankje, een boterham. Genieten van het mooie weer. Maar we hebben niet voor niets de fietsen gehuurd, we fietsen verder. Parallel aan de oceaan gaan we zuidwaarts richting Le Petit Kairon en Kairon Plage. Het is alleen geen vlakke weg. Regelmatig moeten we volop op de pedalen gaan staan om omhoog te komen. Het is zelfs soms zo steil dat we lopend naar boven moeten. Daar hadden we niet opgerekend.

Jullouville

Gelukkig wordt het een stukje verder weer vlakker en komen we in een Jullouville, een echte badplaats met veel, heel veel toeristen. Snel verder. Weg uit de drukte. Een dorp verder moet een mooi uitzichtpunt hebben: Carolles-Plage. maar de speurtocht naar dit punt strand in een zandpad. Dan maar geen Carolles-Plage.

We gaan terug richting de camping. Na een paar behoorlijke kuitenbijters gaan we het laatste stuk keihard naar beneden. Met piepende en rokende remmen komen we aan op de camping. Fietsen in dit stuk van Normandie is mooi maar soms ook wel erg zwaar.