Dit wil ik met jullie delen: Cochem

Sorry bewoners van Cochem, iedere keer als ik jullie plaatsnaam zie of hoor moet ik denken aan Gollem (Lord of the Rings-films) die zijn eigen naam een soort van uitkotst. Maar goed, dat doet verder niet ter zake. Een aantal mensen die we van te voren vertelde dat we naar de Moezel zouden afreizen gaven aan dat Cochem zeker het bezoeken waard is. Zo'n overtuigende toeristische tip kunnen we natuurlijk naast ons neerleggen maar dat doen we dus niet. Op naar Cochem.

He idee is om vanuit Traben-Trarbach de Moezel 50 kilometer te volgen tot aan Cochem maar dat idee valt al meteen bij het wegrijden in het water. Wegwerkzaamheden dwingen ons een alternatieve route door het achterland van de Moezel te nemen. Pas bij Alf (was dat niet een grofgebekt, buitenaardse pop op televisie, eind jaren 80?) sturen we de weg langs de Moezel op. Zoals de Moezel zich door het landschap slingert, slingeren wij ons richting Cochem, miljoenen druivenstokken passerend.

In Cochem aangekomen blijken we niet de enige die van familie, vrienden of bekenden te horen hebben gekregen dat Cochem het bezoeken waard is. Al zijn we vroeg, we hobbelen een langzaam rijdende file de borden P volgend. Bij het station vinden we een mooie ruime parkeerplaats. We hebben gelukkig papiergeld, want met kaart betalen voor parkeren kennen ze hier nog niet. Een dagkaart kost 5 Euro, is goed te doen. We hebben alleen een 10 Euro-biljet, dan die er maar in in de veronderstelling dat we geld terug krijgen. Nee, dus we kunnen mooi 48 uur onze auto hier laten staan. Dat is even een gevalletje jammer maar helaas. Wordt het parkeren opeens toch nog best duur.

Het eerste wat we in een plaats die we bezoeken opzoeken is het VVV. Was er in Traben_trarbach nog een medewerker aan een balie, hier moet je voor informatie op een knop drukken en wordt je via een intercom te woord gestaan. Op een display staan wat plategronden, ook in het Nederlands, met de belangrijkste bezienswaardigheden van Cochem. Daarmee maken we onze eigen rondwandeling. we wandelen door de smalle straatjes op weg naar de top-attractie van de stad, de burcht. Onderweg zien in koffie, mondkapje op, terras op, zitten en kapje af. Bestelling plaatsen maar dan voor de zekerheid toch even vragen of we kunnen pinnen. In deze corona-tijd lijkt ons dat wel heel logisch. Nee dus en het meeste gewone geld is al in een parkeerautomaat verdwenen. Sorry, dan gaat het niet door. Mondkapje op, 3 meter lopen, kapje af en verder door de heuvel op naar de burcht. Daar aan gekomen is het druk, althans om iedereen op anderhalve meter te houden. Vooral aan de rand van het bordes met mooi uitzicht over de Moezel en Cochem is het dringen om een foto te kunnen maken. Maar om nu de klim te maken zonder dan even van het uitzicht te genieten is ook weer zo wat.

In de burcht is ook een resurant, heerlijk koffie met Apfelstruble voorzien van een bolletje vanillieijs en een toefje slagroom. We hebben immers vakantie. Goed gevuld kijken we wat rond en gaan via de nadere kant van de heuvel weer naar beneden naar het stadje. Het is nog drukker dan toen we omhoog gingen. We kijken nog wat rond maar hebben een beetje ‘unheimlich’. gevoel bij al die mensen om ons heen. Best bijzonder hoe dat allemaal in een mens zijn hoofd werkt. Plan je zonder blikken of blozen een reis naar een van de drukste landen ter wereld, loop je nu ongemakkelijk te zijn in een klein Duits stadje. Of misschien komt het ook wel door het feit dat het stadje ons iets minder boeit dan we verwacht hadden. Sorry alle tipgevers maar nnaar een paar uurtjes houden we het voor gezien. We gaan weer lekker terug naar ons coconnetje, flesje wijn is nog niet op.

Vonden wij Cochem een beetje tegenvallen, bekijk wat hoogtepunten en oordeel zelf maar.