Nog één keer dan

Na een regenbui op woensdagavond is het weer iets minder zomers, het is nu iets meer in lijn met het weer wat je eind september verwacht: 20 graden met zon en wolken. Maar nog steeds prima weer om de wandelsokken en schoenen aan te trekken, rugzak mee en gaan. Vanuit het park blijven we hoog op de Koningsberg lopen waardoor we prachtig uitzicht hebben op de Moezel en haar omgeving.

 

 

We lopen aan de rand van de beboste heling, net boven de wijngaarden waarbij we een deel van de Moselsteig volgen. De Moselsteig is een uitgezette wandelroute van 365 kilometer lang die je in 24 etappes van Perl (waar de Moezel Duitsland in komt) tot aan Koblenz (waar de Moezel de Rijn in stroomt) brengt. We lopen er een piepklein stukje van tot we ter hoogte van Kindheim zijn. Daar zakken we van 300 meter naar ongeveer 200 meter en komen midden in de wijngaarden terecht.

 

We lopen op deze hoogte terug totdat we weer net onder ons park zijn. Dan nog even een korte steile klim omhoog en we zijn weer bij ons huisje. Vanavond vieren we het leven nog een keer met een mooi en vooral lekker stukje Duitse koe, uiteraard ook nu weer vergezeld van een lekker glas wijn, van een wijnhuis uit Kröv.  We klinken op deze mooie vakantie.

 

 

De vakantie zit erop en daarmee komt ook een einde aan deze blogserie. Ik dank jullie allemaal weer voor jullie belangstelling. Plannen voor volgende vakanties zijn al in ons hoofd ontstaan maar of die plannen ook daadwerkelijk doorgaan is nu nog ongewis. Eerst maar met z’n allen er voor zorgen dat we corona onder de duim krijgen. Dan gaan we wel weer eens verder denken. Wie weet tot dan.

Fietsen

 

 

 

Zeg je Moezel, dan zeg je wijn maar ook wandelen en fietsen. Over wijn heb ik eerder geblogd, over wandelen blog ik in mijn volgende blog. In deze blog stappen we op de fiets. We kunnen ook bij het park fietsen huren maar om dan bij de Moezel te komen moeten we op de fiets de Koningsberg af. Dat gaat nog wel als je goed remt, maar hebben we dan een fietstocht van een kilometer of 40 onder de kont, dan moeten we ook nog 5 kilometer behoorlijk steil omhoog. Dat zien we niet zo zitten, mede omdat de weg naar boven geen apart fietspad heeft en de inlanders rijden hier niet echt rustig. We rijden dus met de auto naar Traben-Trarbach en huren daar mooie tweewielers.

 

De route zal nagenoeg vlak zijn, over de rechteroever van de Moezel heen en via de linkeroever terug. Via slaperige dorpjes, af en toe hebben ze iets spookachtig zo weining leven is er, Wolf, Kindel, Lösnich en Erden fietsen we door Rachtig. Om dan via Zeltingen en Graach an der Mosel in Bernkastel aan te komen. We parkeren de fietsen en schrikken ons (bijna) een hartverzakking: het is al lang koffietijd geweest. We lopen, met mondkapje, het eerste de beste terras met een plekje in de zon op. We genieten, al blijkt dat misschien niet helemaal uit onderstaande foto links.

 

 

Na deze verwennerij, het leven is immers een feestje en daar hoort taart bij, wandelen het stadje in. Het is druk maar niet te. Bernkastel is een klein stadje met ruim 6000 inwoners. Bijzonder is vooral de grote hoeveelheid vakwerkhuizen. Ze hebben hier goed hun best gedaan om alles er op en top uit te laten zien. Het renaissancestadhuis dateert uit 1608. Ook opvallend is het “Spitzhäuschen”, een huis wat een smalle fundering heeft waarbij de tweede verdieping veel breder is. Vroeger moest je in Bernkastel belasting betalen op basis van het aantal vierkante meters dat je huis op de benedenverdieping groot is. Dus bouw je een huisje met weinig vierkante meters grondoppervlak en maak je de tweede verdieping gewoon breder. Slim maar het is een apart gezicht.

 

Stadhuis

 

Spitzhäuschen

 

 

Na een uurtje rondwandelen hebben we het wel gezien. We halen de fietsen van het slot, rijden de brug over de Moezel over en fietsen, heerlijk genieten van het mooie weer via de linkeroever terug richting Traben-Trarbach. Wehlen, Machern, Ürzig en Kindheim vinden we op onze route. Was het op de rechteroever al niet druk in de dorpjes, hier links lijkt het helemaal uitgestorven. Het is woensdagmiddag 2 uur maar het lijkt wel zondagochtend 7 uur, zo stil. 

Ter hoogte van Wolf steken we de Moezel weer over (er wordt aan een nieuw fietspad gewerkt dus kunnen we niet helemaal tot Traben-Trarbach via de linkeroever doorrijden). Eenmaal in Traben-Trarbach hebben we zo’n 44 kilometer weggetrapt, het was een mooie rit. We gaan het leven verder vieren bij ons huisje: “Wijnen, wijnen, wijnen!”.

Cochem

 

Sorry bewoners van Cochem, iedere keer als ik jullie plaatsnaam zie of hoor moet ik denken aan Gollem (Lord of the Rings-films) die zijn eigen naam een soort van uitkotst. Maar goed, dat doet verder niet ter zake. Een aantal mensen die we van te voren vertelde dat we naar de Moezel zouden afreizen gaven aan dat Cochem zeker het bezoeken waard is. Zo'n overtuigende toeristische tip kunnen we natuurlijk naast ons neerleggen maar dat doen we dus niet. Op naar Cochem.

 

He idee is om vanuit Traben-Trarbach de Moezel 50 kilometer te volgen tot aan Cochem maar dat idee valt al meteen bij het wegrijden in het water. Wegwerkzaamheden dwingen ons een alternatieve route door het achterland van de Moezel te nemen. Pas bij Alf (was dat niet een grofgebekt, buitenaardse pop op televisie, eind jaren 80?) sturen we de weg langs de Moezel op. Zoals de Moezel zich door het landschap slingert, slingeren wij ons richting Cochem, miljoenen druivenstokken passerend.

In Cochem aangekomen blijken we niet de enige die van familie, vrienden of bekenden te horen hebben gekregen dat Cochem het bezoeken waard is. Al zijn we vroeg, we hobbelen een langzaam rijdende file de borden P volgend. Bij het station vinden we een mooie ruime parkeerplaats. We hebben gelukkig papiergeld, want met kaart betalen voor parkeren kennen ze hier nog niet. Een dagkaart kost 5 Euro, is goed te doen. We hebben alleen een 10 Euro-biljet, dan die er maar in in de veronderstelling dat we geld terug krijgen. Nee, dus we kunnen mooi 48 uur onze auto hier laten staan. Dat is even een gevalletje jammer maar helaas. Wordt het parkeren opeens toch nog best duur.

 

Het eerste wat we in een plaats die we bezoeken opzoeken is het VVV. Was er in Traben_trarbach nog een medewerker aan een balie, hier moet je voor informatie op een knop drukken en wordt je via een intercom te woord gestaan. Op een display staan wat plategronden, ook in het Nederlands, met de belangrijkste bezienswaardigheden van Cochem. Daarmee maken we onze eigen rondwandeling. we wandelen door de smalle straatjes op weg naar de top-attractie van de stad, de burcht. Onderweg zien in koffie, mondkapje op, terras op, zitten en kapje af. Bestelling plaatsen maar dan voor de zekerheid toch even vragen of we kunnen pinnen. In deze corona-tijd lijkt ons dat wel heel logisch. Nee dus en het meeste gewone geld is al in een parkeerautomaat verdwenen. Sorry, dan gaat het niet door. Mondkapje op, 3 meter lopen, kapje af en verder door de heuvel op naar de burcht. Daar aan gekomen is het druk, althans om iedereen op anderhalve meter te houden. Vooral aan de rand van het bordes met mooi uitzicht over de Moezel en Cochem is het dringen om een foto te kunnen maken. Maar om nu de klim te maken zonder dan even van het uitzicht te genieten is ook weer zo wat.

 

 

In de burcht is ook een resurant, heerlijk koffie met Apfelstruble voorzien van een bolletje vanillieijs en een toefje slagroom. We hebben immers vakantie. Goed gevuld kijken we wat rond en gaan via de nadere kant van de heuvel weer naar beneden naar het stadje. Het is nog drukker dan toen we omhoog gingen.  We kijken nog wat rond maar hebben een beetje ‘unheimlich’. gevoel bij al die mensen om ons heen. Best bijzonder hoe dat allemaal in een mens zijn hoofd werkt. Plan je zonder blikken of blozen een reis naar een van de drukste landen ter wereld, loop je nu ongemakkelijk te zijn in een klein Duits stadje. Of misschien komt het ook wel door het feit dat het stadje ons iets minder boeit dan we verwacht hadden. Sorry alle tipgevers maar nnaar een paar uurtjes houden we het voor gezien. We gaan weer lekker terug naar ons coconnetje, flesje wijn is nog niet op.

 

Vonden wij Cochem een beetje tegenvallen, bekijk wat hoogtepunten en oordeel zelf maar.

 

We hebben nog een dag om te gaan wandelen en dan zit het er alweer op. Terug naar huis en de dagelijkse werkzaamheden, ook wel weer prettig. 

 

Covid-neunzehn

Als je je een jaar lang verheugd om een verre reis te maken dan is het wel even schakelen dat je in je vakantie in plaats van Manderijns Duits moet spreken. Maar aan de andere kant prijzen we ons gelukkig dat we überhaupt nog op vakantie kunnen. De maatregelen betreffende het welbekende virus veranderen zo snel dat veertien dagen later afreizen naar de Moezel ook voor ons Overijsselnaren niet meer mogelijk geweest zou zijn. Dan zouden we alleen Duitsland in mogen als we een negatieve corona-test die 48 uur oud is (waar haal je die vandaan?) konden overleggen en dat we veertien dagen in quarantaine zouden gaan. Het is mij echter niet duidelijk geworden hoe ze dit bij onze oosterburen willen gaan handhaven. Vanuit Venlo rijden we zonder controles of wat dan ook de grens over, terwijl mensen uit het Westen van Nederland niet echt welkom zijn. Maar goed, daar hadden wij toen we vertrokken geen last van dus waar maak ik me druk om.

Men kruipt massaal in een camper, alles op je eigen maar dan vervolgens wel hutje-op-mutje naast elkaar gaan staan om te overnachten.

Qua corona-maatregelen lijkt Duitsland behoorlijk veel op Nederland, alleen zijn ze net een beetje strenger. Afstand houden en veel handen wassen/desinfecteren wordt hier van iedereen verwacht. Maar ze zijn hier qua het dragen van mondkapjes al een stuk verder als in Nederland. Loop je hier een winkel in: mondkapje voor. Even afrekenen voor het tanken: mondkapje voor. Een restaurant in: mondkapje voor. Zit je eenmaal dan mag het mondkapje af, is anders best lastig eten en drinken. Maar loop je naar het toilet of naar buiten: mondkapje voor. De mondkapjes-plicht geldt ook voor de buiten-terrassen. Al het personeel in winkels en restaurants lopen met een mondkapje op. Tijdens onze rondgang langs de wijnkelders in Traben-Trarbach waren we verplicht de hele toer, ook als we buiten op straat liepen, een mondkapje voor te hebben. 

Ik kon er wel aan wennen. In het begin moet je er goed bij nadenken maar na een dag of wat werd het al gewoon. En dat geldt eigenlijk voor iedereen hier, je komt nauwelijks mensen tegen die zich niet aan deze regels houden. En vergeet je het wel een keer dan wordt je daar vriendelijk maar resoluut op gewezen. Dat mijn bril bij het dragen van een mondkapje vaak beslaat is meer lastig dan echt vervelend. En als ik het nieuws een beetje kon volgen is er in Duitsland nog niet echt sprake van een tweede golf zoals we die in Nederland nu kennen. Helpt het dan toch, meneer van Dissel?

Er is natuurlijk ook wel wat op alle maatregelen aan te merken. Het is best wel raar dat je op straat zonder mondkapje loopt waarbij je terrassen passeert die afgezet zijn met een touw of plantenbak. Loop je vervolgens één stap naar links of rechts een terras op dan moet je dus opeens een mondkapje voor doen. Zit je eenmaal dan mag het mondkapje af terwijl achter je rug de mensen makkelijk binnen anderhalve meter je voorbij kunnen lopen. Je wordt overal op deze anderhalve meter geattendeerd maar anderhalve meter wordt ook soms gewoon anderhalve centimeter. Te veel mensen zien de populaire bestemmingen (zoals de binnenstad van Traben-Trarbach en Cochem) als ideale plaats om hun vrije tijd door te brengen. Dat geldt natuurlijk ook voor ons, we zoeken deze plekken ook bewust op. Uiteraard proberen we de afstand wel te bewaren maar dat kan simpelweg niet altijd als je iets wilt bekijken. Niet gaan is dan de enige oplossing maar dat is ook weer zowat. Er zijn ook wel mensen die echt geen idee hebben wat anderhalve meter is of zich er niets van aantrekken. Wachten wij in een smal straatje even op een bredere punt om tegemoetkomend wandelverkeer te laten passeren banjert iemand anders ons zo voorbij. Geduld is een schone zaak maar erg zeldzaam. Terwijl een hoop van de vakantiegangers die wij tegenkomen als lid van de grijze brigade toch wel tot een risicogroep behoren. Jammer, maar wij gaan ze zoveel als mogelijk maar uit de weg.

Ook tijdens het oogsten is de 1,5 meter niet altijd aanwezig

De regels zijn er nu eenmaal, ik ben dan weer zo'n volgzaam typ die me er zo goed als het kan braaf aanhoudt. Het bezoek aan Cochem (hierover in de volgende blog meer) waar het in de smalle straatjes en bij de burcht ernstig druk was, heeft ons plan om ook de grote stad Koblenz te bezoeken wel doen aanpassen. We willen niet in Kalverstraat-achtige gebieden terechtkomen, dan zoeken we liever de stilte van de wijnvelden en bossen nog wel een keer op. En met het schitterende weer wat we de hele week hebben is dat absoluut geen straf.

Van druif naar wijn

Tegenwoordig wordt de Moezelwijn (zo’n 739.000.000 liter wit, 48.000.000 liter rood en 24.000.000 liter rosé en overige per jaar) hoofdzakelijk gemaakt van de Riesling- (60%) en de Müller-Thurgau-druif (13%). Ieder stukje helling waar de zon volop op schijnt wordt vol geplant met wijnstokken. 

	Het oogsten van de druiven gebeurd veelal handmatig. Als een stel berggeiten moeten de druivenplukkers, waarvan de meeste een Oost-Europese taal spreken, zich omhoog werken om de druiventrossen met een snoeischaar van de stokken te knippen. Arbo-wetten betreffende veiligheid lijken hier niet te gelden. Alleen voor het vervoer van de geplukte druiven zijn soms hulpmiddelen beschikbaar

Slechts sporadisch, in de vlakke wijngaarden, wordt mechanisch geoogst.

 

Na de oogst begint het wonderlijke proces om van de druif via druivensap wijn te maken. Onder de straten van Traben-Trarbach wordt de wijn een aantal jaren in houten wijnvaten opgeslagen om dan gebotteld zijn weg naar de consument te vinden. Tijdens een georganiseerde rondwandeling hebben we een aantal van deze kelders bezocht. Mijn Duits is niet goed genoeg om alles wat de gids ons vertelde te begrijpen. Maar het maakte de rondgang er niet minder interessant door.  Bekijk onderstaande foto’s en loop zo mee. Kom je een keer in Traben-Trarbach dan is deze rondwandeling zeker een aanrader. Hopelijk zijn mondkapjes tegen die tijd niet meer nodig. 

1021 lt per vat

Soms wordt de wijn ook in betonnen bakken opgeslagen. de binnenkant van de bak is bedekt met glasplaten.

 

 Na al het luisteren en kijken naar wijn is het tijd om het terug te keren naar ons tijdelijk huis. We gaan nu geen wijn proeven maar gewoon drinken. Heerlijk, zon op je hoofd, wijn van de Moezel in je glas en stilte. Zalig om dan even lekker weg te doezelen. 

De volgende keer meer over 'Abstand halten und Nasen und Mundmaske tragen'.