Springen door de geschiedenis

Onze vakantie in Wales zit erop. Het was in de eerste plaats geweldig om met Annemiek en de mannen veertien dagen op pad te zijn. En het werd er nog beter op doordat Wales ons een verscheidenheid aan bezienswaardigheden heeft voorgeschoteld.

Als een schaakstuk sprongen we door de geschiedenis van het land en haar bevolking. En ik wil jullie in deze laatste blog van deze Wales serie mee laten springen aan de hand van de laatste 16 foto's. En als je een beetje puzzelaar bent dan kun je uit de letters tussen ( ) de bestemming voor de, aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, volgende blog-serie halen.

(K)	(N)	(A)	(G)
(L)	(E)	(P)	(D)
	(A)	(A)	(O)
	(A)	(A)	(M)

Ik denk dat ik jullie in deze 16-delige blog-serie een leuk overzicht heb gegeven van wat Zuid-Wales te bieden heeft. Ik dank jullie voor jullie belangstelling, met gemiddeld 50 page views per blog ben ik blij!

Tot een volgende keer.

De cirkel is rond

Heel, heel, echt heel lang geleden was er een groep mannen die zich zat te vervelen. Het waren natuurlijk weer de mannen die niets te doen hadden, de vrouwen in de tijd hadden het veel te druk met kinderen, huishouden en voedsel verbouwen. Nadat zowel de linker als het rechter neusgat voldoende opgeschoond was moesten toch iets verzinnen om de tijd door te komen. Constant achter je vrouw aanzitten was ook niet echt een optie. Ze keken eens naar buiten en zagen een paar grote stenen liggen. 'Kunnen we daar niet iets leuks mee?'. Er werd wat gemopperd, die stenen zagen er wel erg lomp, groot en zwaar uit maar na enig aandringen werd er vol goede moed begonnen om van de stenen iets leuks te maken.

Blijkbaar had een van de mannen ook nog kennissen in Wales die ook nog wel een paar keien in hun achtertuin had liggen waar ze niets mee deden. Gemakkelijk gezegd dan gedaan maar deze blauwe stenen werden bijna 100 kilometer vervoerd om in het bouwwerk op te nemen. Hoe ze vervolgens het voor elkaar kregen om de stenen rechtop te zetten, op de top een soort puntje hebben kunnen halen om daar vervolgens als een soort Lego-bouwstenen de dwarsliggers op te leggen. Niemand weet het precies. Waarom ze de stenen in een cirkel plaatsten? Ook dat weet niemand precies.

Het is al met al een wonder dat men het zo lang geleden voor elkaar hebben gekregen dit te maken. Zo'n wonder dat het tot een van de zeven wereldwonderen van de wereld is gaan behoren waar jaarlijks meer dan een miljoen bezoekers op af komen. En wij behoren vandaag tot deze grote stroom bezoekers. Op internet hebben we al kaartjes, in tegenstelling tot de musea in Wales is dit beslist niet gratis, gekocht dus kunnen we onze auto gratis parkeren. We hebben een bepaald tijdslot waarin we de code in de mail bij de kassa moeten omwisselen voor echte toegangskaarten.

We zijn mooi op tijd en kunnen de lange wachtrij van mensen die op de bonne fooi gekomen zijn zo voorbijlopen. Het kaartje geeft recht op een busritje van 10 minuten en toegang tot een piepkleine tentoonstelling. Hadden we dat geweten dan hadden we geen 64 euro neergeteld maar 5 euro voor parkeren en hadden we half uurtje naar de cirkel kunnen lopen. Maar goed, we steunen nu ook het in stand houden van werelderfgoed en dat voelt ook wel weer goed. Na 10 minuten bussen staan we midden in een glooiend Engels landschap. En op een van de verhogingen zien we waar we voor gekomen zijn: de Cirkel of wel Stonehenge.

Zoals eerder gemeld, precies weten ze het niet wat Stonehenge nu eigenlijk is. Via een app op onze mobiel luisteren we naar aannames, waarschijnlijkheden en een paar wetenschappelijk bewezen feiten. Maar een algeheel vastomlijnd, sluitend verhaal wordt het niet. Geeft ook niet, we verbazen ons gewoon. Of zoals een leraar op school altijd tegen me zei: "Als je het niet begrijpt, de wonder je het maar". Gevolg was dat ik vier jaar lang hebben tijdens zijn les heb zitten bewonderen, maar dat even terzijde.

Het kleine schuinstaande steentje komt uit Wales

We wandelen op ons gemak een rondje om de cirkel. Verbaas me waarom iedereen perse een selfie met de stenen wil maken. We rijden met de bus terug (voor toekomstige bezoekers: bij de terugrit wordt je, in tegenstelling tot de heenrit, niet gecontroleerd of je een kaartje hebt dus je kunt zo instappen) en lopen de tentoonstelling (kaartje nodig) nog even door. We rijden verder, op weg naar de boot en huis.

Newport

In Nederland hebben we het over een dorp of een stad. Simpel al hoewel niet helemaal als je het standpunt neemt dat een stad pas een stad is als het stadsrechten heeft. Op basis van dit criteria wordt ons land dus vanuit een dorp geregeerd. Althans als je nog van regeren kunt spreken, ze schieten niet echt op daar.

Maar goed, wat heeft dit allemaal met Wales te maken. Niet veel, maar toch wel weer een beetje. Is het bij ons een stad of dorp, in Engeland en Wales ligt het nog iets complexer. Je hebt hier een village, het equivalent van ons dorp. En je hebt hier een town, onze stad. Maar je hebt hier nog een derde type namelijk de City. En je wordt niet zomaar als town een city. Daar moet je wel wat voor doen en dan komt de Crown ook nog om de hoek kijken. Als je als town een kathedraal hebt, laten we de definitie van wat een kerk een kathedraal maakt maar achter wegen laten, en de koninklijke familie is in goede doen, dan mag je jezelf City noemen. Vandaag bezoeken we Newport, een van de zes towns in Wales die het predicaat City heeft.

Van Newport hebben we geen stadswandeling gevonden dus we lopen zelf maar een route langst wat hoogtepunten die op een plattegrond zijn aangegeven. Allereerst beklimmen we een  pukkel om bij St Woolos Cathedral te komen. Ik weet niet wat het is met de Anglicaanse kerk, als geboren katholiek ben ik tierlantijnen en zo in een kerk gewend.  Dat is aan de Anglicanen niet echt besteed, vind ik jammer.


Nu was het bezoek aan deze kathedraal ook wel meteen ongeveer letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van Newport. Voor de rest is het twee beetjes treurig. Oud en vervallen lijkt hier tot standaard gemaakt. Zelfs de ruïne van het kasteel aan de Usk deelt mee in de malaise.  Gelukkig eindigen we in een hypermodern winkelcentrum in een schoenenzaak waar de jongens zich nog even goedkoop in nieuwe stappers hijsen. Daar worden we weer blij van.

Caerdydd

Kom je in Zuid-Wales dan kun je natuurlijk Cardiff links laten liggen. Maar dan mis je toch wel een stad met een leuk centrum. Modern en oud staan hier in redelijke harmonie naast elkaar waarbij oud toch wel de overhand heeft. Maar oud is zeker niet vervallen. Oude gebouwen worden, althans aan de buitenkant, redelijk goed onderhouden waardoor de stad een vriendelijk, opgeruimd uiterlijk heeft.


              In Cardiff kun je goed fietsen

We hebben Cardiff drie keer bezocht. Het eerste bezoek hebben we volledig besteed aan het kasteel. Tijdens het tweede bezoek  hebben we een stadswandeling gemaakt wat ons langst de hoogtepunten van de stad leiden. De foto's in deze blog zijn van deze wandeling. Een derde bezoek was op een dag met alleen maar regen (de enige dag met alleen maar regen), we hebben toen het Historisch Museum vereert met een bezoek.

Lopen jullie gewoon even aan de hand van wat foto's mee door Cardiff en beoordeel zelf of je deze stad zelf een keer wilt bezoeken. Wij hebben ons er in ieder geval prima vermaakt.

Cardiff Markett
Het stadhuis	In de stad overal geslaagden

Tot slot nog een paar kleurrijke foto's. De Engelse maar ook de Walese vrouw (maar ook  man) is over het algemeen lelijk. Maar ze maken het soms nog erger door hun haar in de meest onmogelijk kleuren te verven. Dames, daar knappen jullie niet van op! *)


*) dit is de mening van de blogschrijver, iedereen heeft de volledige vrijheid om het ontzettend met mij eens te zijn.

Veni, vidi, vici

We hebben in al onze vakanties al aardig wat van Europa gezien. Maar dat bleef tot nu toe altijd nog beperkt tot het vreedzaam bezoeken van de landen om vervolgens de bevolking, mogelijk iets geschokt door onze aanwezigheid, verder naar verloop van een paar dagen of weken weer met rust te laten. Er was in het verleden echter een volkje dat daar heel anders over dacht.


In 45 voor Chr. vond Julius Ceasar het nodig om een poging te wagen om Brittania te onderwerpen aan het Romeinse gezag. Dit lukte niet helemaal maar in 61 na Chr. deed Claudius een succesvollere poging waardoor geheel Brittania (Engeland en Wales) tot de grens met Schotland ging behoren tot het grote Romeinse Rijk. Blijkbaar hadden de eilandbewoners niet al te veel moeite met de Romeinen want pas in de vijfde eeuw verlieten de Romeinen vreedzaam het eiland.

In het gehele land zijn nog overblijfselen van de Romeinse aanwezigheid terug te vinden. Een van de nederzettingen die aan de rand van het grote Romeinse Rijk lag was Caerleon. Volgens een aantal middeleeuwse schrijvers was in Caerloen ook het hof van Koning Arthur, maar duidelijke aanwijzingen zijn hier heden te dagen niet meer van terug te vinden. We gaan dus voor de Romeinse geschiedenis.

In het plaatsje zijn de restanten van een Amfitheater, een badhuis en legerbarakken terug te vinden. En om alle gevonden spullen ten toon te stellen is er een (klein) museum. Dit museum is net als alle andere museums in Wales gratis. Wales wil graag zijn rijke historie met iedereen delen zonder daar zelf rijk van te worden. Vinden wij Nederlanders natuurlijk wel erg leuk.

Is er verder nog iets over hetgeen we gezien hebben te vertellen? Ja, natuurlijk maar daarbij zou ik dan mijn belofte om er geen geschiedenisblog van te maken moeten breken en dat wil ik jullie besparen. Daarom gewoon wat plaatjes.

                                  Amfitheater

Barakken	Badhuis
	onze stoere mannen