De cirkel is rond

Heel, heel, echt heel lang geleden was er een groep mannen die zich zat te vervelen. Het waren natuurlijk weer de mannen die niets te doen hadden, de vrouwen in de tijd hadden het veel te druk met kinderen, huishouden en voedsel verbouwen. Nadat zowel de linker als het rechter neusgat voldoende opgeschoond was moesten toch iets verzinnen om de tijd door te komen. Constant achter je vrouw aanzitten was ook niet echt een optie. Ze keken eens naar buiten en zagen een paar grote stenen liggen. 'Kunnen we daar niet iets leuks mee?'. Er werd wat gemopperd, die stenen zagen er wel erg lomp, groot en zwaar uit maar na enig aandringen werd er vol goede moed begonnen om van de stenen iets leuks te maken.

Blijkbaar had een van de mannen ook nog kennissen in Wales die ook nog wel een paar keien in hun achtertuin had liggen waar ze niets mee deden. Gemakkelijk gezegd dan gedaan maar deze blauwe stenen werden bijna 100 kilometer vervoerd om in het bouwwerk op te nemen. Hoe ze vervolgens het voor elkaar kregen om de stenen rechtop te zetten, op de top een soort puntje hebben kunnen halen om daar vervolgens als een soort Lego-bouwstenen de dwarsliggers op te leggen. Niemand weet het precies. Waarom ze de stenen in een cirkel plaatsten? Ook dat weet niemand precies.

Het is al met al een wonder dat men het zo lang geleden voor elkaar hebben gekregen dit te maken. Zo'n wonder dat het tot een van de zeven wereldwonderen van de wereld is gaan behoren waar jaarlijks meer dan een miljoen bezoekers op af komen. En wij behoren vandaag tot deze grote stroom bezoekers. Op internet hebben we al kaartjes, in tegenstelling tot de musea in Wales is dit beslist niet gratis, gekocht dus kunnen we onze auto gratis parkeren. We hebben een bepaald tijdslot waarin we de code in de mail bij de kassa moeten omwisselen voor echte toegangskaarten.

We zijn mooi op tijd en kunnen de lange wachtrij van mensen die op de bonne fooi gekomen zijn zo voorbijlopen. Het kaartje geeft recht op een busritje van 10 minuten en toegang tot een piepkleine tentoonstelling. Hadden we dat geweten dan hadden we geen 64 euro neergeteld maar 5 euro voor parkeren en hadden we half uurtje naar de cirkel kunnen lopen. Maar goed, we steunen nu ook het in stand houden van werelderfgoed en dat voelt ook wel weer goed. Na 10 minuten bussen staan we midden in een glooiend Engels landschap. En op een van de verhogingen zien we waar we voor gekomen zijn: de Cirkel of wel Stonehenge.

Zoals eerder gemeld, precies weten ze het niet wat Stonehenge nu eigenlijk is. Via een app op onze mobiel luisteren we naar aannames, waarschijnlijkheden en een paar wetenschappelijk bewezen feiten. Maar een algeheel vastomlijnd, sluitend verhaal wordt het niet. Geeft ook niet, we verbazen ons gewoon. Of zoals een leraar op school altijd tegen me zei: "Als je het niet begrijpt, de wonder je het maar". Gevolg was dat ik vier jaar lang hebben tijdens zijn les heb zitten bewonderen, maar dat even terzijde.

Het kleine schuinstaande steentje komt uit Wales

We wandelen op ons gemak een rondje om de cirkel. Verbaas me waarom iedereen perse een selfie met de stenen wil maken. We rijden met de bus terug (voor toekomstige bezoekers: bij de terugrit wordt je, in tegenstelling tot de heenrit, niet gecontroleerd of je een kaartje hebt dus je kunt zo instappen) en lopen de tentoonstelling (kaartje nodig) nog even door. We rijden verder, op weg naar de boot en huis.