My girl

De vakantie zit er bijna op, een laatste activiteit is gepland. Hetgeen de cirkel eigenlijk, zij het met een ontzettende kronkel, rond maakt. Want deze laatste activiteit heeft alles te maken met een man die ooit aan de assemblagelijn van de Ford fabriek stond. En daar heb ik jullie aan het begin van deze blogserie al mee naar toe genomen.

Deze man was Berry Gordy. Ik hoor jullie hersens kraken. Het liedje Reet petite van Jackie Wilson, dat zal voor een aantal van jullie wel iets bekender zijn. Nou, Berry was de schrijver van dit nummer. Maar als schrijver kreeg je niet veel geld voor een nummer, wilde je echt goed geld maken dan moest je producer of platenbaas worden. Met 800 dollar geleend geld begint Berry in 1959 The Tamla Record Company. Deze naam veranderd al snel in Motown en in 1960 wordt de eerste plaat op dit label uitgebracht. Nog in dat zelfde jaar wordt Shop around van The Miracles met Smokey Robinson 1 miljoen keer verkocht.

The Marvelletes, The Supremes, Marvin Gay, Stevie Wonder, The Jackson Five zijn slechts een paar popsterren uit de stal van Motown. De o zo karakteristieke sound van Motown is geboren. The Commodores, Sly and the family Stone, Martha and the Vandellas en Diana Ross, ook zij brachten hun hits uit onder de leiding van Berry. Allemaal namen zij hun platen op in de wereldberoemde studio A aan 2648 W Grand blv, Detroit, Michigan.

En wij hebben daar binnen gestaan. In 1972 is het hoofdkwartier van Motown naar Los Angeles verhuisd maar het huis waar het allemaal begon is nu een museum. Samen met het pand er direct naast, wat ook in de glorietijd onderdeel uitmaakte van The Empire on Grand Boulevard ( Motown had er 8 huizen om alle activiteiten te huisvesten), wordt de geschiedenis van dit legendarische platenlabel verteld. De originele studio zoals die werd gebruikt is nog geheel aanwezig. Hedendaagse grootheden komen er ook nog graag kijken en nemen er soms video's op. Het is apart om daar ook even te staan. We hebben de uitnodiging van de dolenthousiaste gids om mee te zingen maar even afgeslagen. Dat zou heiligschennis zijn.

Begin jaren 80 is het begin van het einde. De muziekbusiness veranderd, andere trends en bands. Motown past zich onvoldoende aan. In 1988 valt het doek definitief. Berry die het bedrijf ooit met 800 geleende dollars begon verkoopt het label voor 61 miljoen dollar. Motown houdt op te bestaan, Berry kan gaan rentenieren en wij kunnen nog steeds van die bekende Motown sound blijven genieten, waarvan My girl van The Temptations een van de grootste hits is.

Pay-house: hier werden de artiesten uitbetaald

Helaas is het verboden om binnen te fotograferen, we moeten zelfs onze rugzakken inleveren. Daarom  in deze blog alleen een paar foto's van de buitenkant van het museum.


Deze twintigste blog in de Detroit-serie is tevens de laatste van deze serie. Met een leesdichtheid van gemiddeld 29.95 lezers per blog heb ik ook dit keer weer niet te klaren over de belangstelling. Ik heb de blogs weer met veel plezier gemaakt en hoop dat jullie ze met plezier gelezen hebben. Wanneer ik weer terug ben weet ik nog niet. Waarschijnlijk volgend jaar zomer (blijven we een beetje dichter bij huis), maar wie weet heb ik in de tussentijd nog wel wat blogwaardigs te melden.

Allemaal mensen en dieren

De laatste paar dagen van ons verblijf in Detroit zijn aangebroken. De laatste maandag is nog niet ingevuld. Tijdens wat googelen komen we op de site van de Detroit Zoo. Dit lijkt ons wel wat. Met 1,4 miljoen bezoekers per jaar is het een van de topattracties van Michigan en dat is bij de kassa goed te merken. Het bestellen van de toegangskaarten via de site zorgt er niet echt voor dat we vlot naar binnen wandelen.

Maar eenmaal binnen valt wel direct de enorme ruimte die voor de mens gereserveerd is op. Brede padden, netjes aangelegde grasveldjes en bloemenperken. Door deze ruimte is het bijna zoeken naar de dieren. Die hebben over het algemeen ook wel de ruimte. De Detroit Zoo was de eerste dierentuin in Amerika die tralieloze verblijven had. Toch vertonen een aantal dieren het typische gedrag van gevangene dieren: continue heen en weer lopen volgens een vaststaand patroon. Blijkbaar is er niet voor alle dieren voldoende uitdaging om een enigszins natuurlijk gedrag te kunnen vertonen.
Olifanten zijn er niet meer, deze zijn bewust uit de dierentuin verdwenen omdat de winters hier te lang en te koud zijn, Hetgeen voor de dikhuiden te veel stress oplevert.

Begrijpelijk maar hoe zou een ijsbeer zich bij 30 graden of meer voelen?

	Geen van de beesten was zwaar gemotiveerd het publiek te vermaken.

Wat wel bijzonder in deze dierentuin is, is het Polk Penguin Conservation Centre. Een groot verblijf waar je een grote groep van 80 pinguïns verdeeld over 4 soorten in en vooral onderwater kunt bekijken. Boven water zijn deze beesten maar waggelende, wat stijve vogels maar eenmaal onder water schieten ze als torpedo's door het water. Echt spectaculair om op deze manier pinguïns te kunnen bekijken.

Voetbal voor echte mannen, al hoewel

Donderdagavond, 25 graden, kortom een heerlijke zomeravond. Wat is er dan leuker om met de hele familie gezellig naar een sportwedstrijd te gaan? Met de hele familie bedoel ik dan ook echt de hele familie: baby's, kleuters, pubers, pa, ma, opa, oma. Allemaal genieten van stoere kerels die elkaar achter na zitten om een bal. Het spektakel, het gedoe er omheen, de sfeer op de tribunes: het is vermakelijk en we genieten samen met zo'n 40000 anderen mee.

In het land waar zeker de helft van de bevolking bij de eerste de beste sportieve inspanning waarschijnlijk een hartverzakking krijgt, is men wel groot fan van het kijken naar sport. Als onderdeel van het All American gevoel laten we ons in deze passie meevoeren naar het Ford Field in Detroit. Dit is het stadion van de Detroit Lions, het football-team wat uitkomt in de hoogste competitie van Amerika, de NFL. De competitie zelf is nog niet begonnen zodat we ons moeten 'behelpen' met een oefenwedstrijd, maar ook dat pakken ze groot aan. Met alle toeters en bellen al ontbreken helaas de cheerleaders dan wel weer.

'Collega fotografen'

The Star Spangled Banner

Ik ga geen poging doen om de spelregels uit te leggen, daar ben ik niet helemaal uitgekomen. Hetgeen overigens geen enkele belemmering is om een zeer leuke avond te hebben. Men speelt vier keer een kwartier zuivere speeltijd waardoor de hele wedstrijd drie uur duurde. Dat lijkt lang, is het ook best wel, maar op en rond het veld gebeurd genoeg om je geen moment te vervelen. In het veld zijn 2 *11 mannen bezig. Naast het veld staan nog een 70 man in volle bepakking klaar om te wisselen. En iedereen lijkt wel een beurt te krijgen want voor ieder moment van de wedstrijd is een bepaalde samenstelling van mannen nodig. Snelle dunnere mannen voor de aftrap, grote lompe dikkerds voor het tegenhouden van de tegenstander. Het is een continu het veld in- en uitlopen van mannen. Aan de zijlijn staan vervolgens een heel batterij aan trainers en hulpcoaches klaar om aanwijzingen te geven. Daar tussendoor loopt een klein mannetje met grijs haar rond, die is het algemene opperhoofd van de hele troep.

De Detroit Lions is een middenmoter in de NFL. Met hun baby-blauw/witte tenue met zilverkleurige helm stralen ze niet echt (mijn mening) ontzag uit. Het heeft iets mieterigs. Nee, neem dan de tegenstanders, de Cincinnati Bengals. Wit met oranje tenue en een oranje helm, lang rasta haar er onderuit. Dat is pas stoer. In het spelverloop wordt mijn mening bevestigd, de Bengals nemen al snel een voorsprong die door de Lions niet meer ingelopen wordt. Maken de Lions een keer een mooie actie wordt die vaak direct te niet gedaan door een domme fout en kunnen de Bengals weer scoren. De uitslag is dan ook niet verrassend of spannend 30 -6.

Zeg nu zelf: Wie is imponerender?

Wat bij dit type voetbal wel opvalt is de hardheid. Het gaat er behoorlijk hard aan toe gaan waarbij regelmatig de mannen als lappen poppen door de lucht vliegen of je wordt onder een stapel tegenstanders bedolven. Slechts 1 man liep een beetje hinkepotend het veld af. Soms is het ook wel wat onvriendelijk maar nooit wordt er geniepig de tegenstander iets aangedaan. Dat kan ook niet want er lopen 8 scheidsrechters in en buiten het veld die alles in de gaten houden. En twijfelen die dan hebben ze altijd nog een optie om de beelden vertraagd terug te kijken. 

De watjes die in de Nederlandse Ere-divisie spelen zouden hier wel een voorbeeld aan kunnen nemen. Overigens samen met het publiek, geen uit- en thuis publiek vakken. Alles zonder problemen gewoon door elkaar waarbij men elkaar niet in de haren vliegt. Puntje van kritiek: als de tegenstander door een fout een straf krijgt wordt er gejuicht, dat komt bij mij niet al te sportief over. En een groot deel van het publiek liep 5 minuten voor het einde al weg, de stand was inderdaad voor de Lions hopeloos verloren, maar je cluppie tot het einde steunen is er blijkbaar niet bij. Misten ze nog wel een mooi laatste punt die wij wel gezien hebben.

Een afgetekende nederlaag	Genoeg redenen om het hoofd te buigen

Canadees vs Amerikaan

Omdat we ook een paar dagen op Canadees grondgebied hebben rondgelopen is er ook wel een kleine analyse te maken waarbij we de Canadees en zijn land even af kunnen zetten tegen de de buren.

Amerika	vs	Canada
Slechte weggen	-	Prima onderhouden weggen
Zwerfvuil langst de weggen	-	Schone weggen
Grote auto's	-	Grote auto's maar ook wel kleinere modelletjes (Mini, Kia)
Rustig in verkeer, toeter zit waarschijnlijk vast geroest.	-	Wat onrustiger, toetert graag
Blanke Amerikaan in bediening	-	De Aziaat is zwaar over vertegenwoordigt
Formaat van de bewoners is vaak breder dan hoog	-	Geen lichtgewichten maar de verhouding breed - hoog is iets beter
Stoplichten aan draden	-	Stoplichten aan palen

grote auto

maar ook grote motoren

Natuurlijk zijn er ook volop overeenkomsten zoals die er ook zijn tussen Nederland en bijvoorbeeld België of Duitsland. De mogelijk grootste overeenkomst tussen beide landen is wel dat met geld alles kan. Loop je door omstandigheden met een minder gevulde of zelfs lege portemonnee rond dan ben je echt de klos. Een sociaal vangnet lijkt niet te bestaan. In beide landen zie je, vooral in de steden, mensen die passief bedelen. Hetgeen ook toegestaan is, je mag door middel van bordjes vragen om steun, maar je mag de mensen niet rechtstreeks aanspreken. Tijdens onze rondgang door Detroit kwamen we in een parkje terecht, tijd voor een boterham. We werden daar aangesproken door een persoon waarvan ons niet helemaal duidelijk was wat de bedoeling van hem was. Maar zodra de man ons aanspraak kwam van af de andere kant van de weg een beveiliger onze kant op. De man die ons aansprak was meteen klaar. De beveiliger bleef in de beurt rondhangen totdat we klaar waren.

alles is groot, groter, groots

en de supermarkten gaan daar graag in mee

Mocht ik ooit voor een keuze staan om of in Amerika of in Canada te gaan wonen dan denk ik, zo op het eerste gezicht, dat de keuze voor Canada valt. Maar ja, die keuze zal er zeer waarschijnlijk wel niet komen dus hoef ik me daar ook niet echt druk om te maken.

Een 'free huge'in Toronto. Zo voelt het hele bezoek aan Canada. Een land wat je omarmt.

Nu we toch in de beurt zijn

Afstanden hebben in Amerika en Canada een andere dimensie als bij ons in Nederland. Rij je in Nederland in 2 uur tijd dwars door het hele land (oke, lukt je alleen op zondagochtend voor 8 uur), hier ben je dan net een stad verder. We passen ons makkelijk aan dus de anderhalf uur die we vanuit Niagara moeten rijden om bij onze volgende bestemming te komen is eigenlijk gewoon 'om de hoek'.

CN-Tower

We gaan op bezoek in de stad die vaak als een van de meest leefbare (milieuvriendelijkheid, hoge welvaart en relatief weinig misdaad) ter wereld wordt gezien. De grootste stad van Canada en de hoofdstad van de provincie Ontario. We zijn een dag (en een nachtje slapen) te gast in Toronto.

Je zou Toronto een beetje kunnen vergelijken met Chicago. Veel hoge gebouwen van glimmend glas met als hoogste punt de CN-Tower van 553,3 meter.  Maar er zijn zeker wel verschillen.

Was Downtown Chicago vooral kantoren, in Toronto lijkt het een mix te zijn van kantoren en woningen. Niet alle torens zijn kantoren, afgaande op de balkons en huiselijke taferelen achter de ramen wordt er in de stad ook gewoond. Dat geeft de stad, zelfs op de zondag, iets levenders. Daarnaast is

De stad is fietsvriendelijk

de stad niet helemaal volgebouwd. De wandeling die ik van het internet afgeplukt heb heet niet voor niets City-Park Walk. Het loopt langs kleine en grotere parken welke een oase van rust en groen zijn. Naast alle hoogbouw komen we ook regelmatig nog oudere pandjes tegen. Het geeft de stad een vriendelijk gezicht, ik kan me goed voorstellen dat het prettig is om hier te wonen.

midden in de stad een treinmuseum

Het is natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ook hier bestaat de andere kant van de medaille. En deze andere kant ligt letterlijk op straat. Met enige regelmaat liggen aan de kant van de stoep of op een bankje mensen. Naast hun vaak een bord met hierop de vraag om hulp. In een tunnel kwamen we een hele rij met kartonnen borden tegen met allerlei paranoïde teksten van een dakloze die in het midden van de tunnel zijn 'huisje' had gecreëerd. De mooiste tekst, alhoewel de situatie van de man verre van mooi is, die we op een karton tegen kwamen was "I'm homeless but not hopeless. Please help me".  Het is vreemd dat in een stad waar alles zo goed geregeld lijkt, deze mensen toch blijkbaar op straat moeten leven. Als onwetende voorbij lopende toerist is dit lastig te begrijpen en geeft soms een ietwat onprettig gevoel.  

Begrijpen doen we niet