Voor het baseball kun je in Chicago zelfs kiezen tussen twee topteams. Het bekendste team zijn de White Socks. Iets minder bekend (althans bij mij) zijn de Cubs. En omdat we zoveel mogelijk Amerikaans willen zijn in één week hebben we een sportwedstrijd bezocht. En niet zomaar een wedstrijdje tussen enthousiaste amateurs. Nee, we gaan voor het echte werk: The Cubs vs St. Louis Cardinals.
Op vrijdagmiddag begeeft een groot aantal toeschouwers zich in alle rust en harmonie naar het op één na oudste baseball stadium van Amerika, Wrigley Field. St. Louis Cardinals komen uit Saint. Louis, Missouri, slechts 4 1/2 uur rijden van Chicago. Hierdoor komen behoorlijk wat mensen met de club mee. En dat loopt zonder probleem allemaal door elkaar heen op weg naar de tribunes. Niets moeilijk met vakken voor de uit-club, alles gewoon door elkaar heen. Cubs fans in het blauw, de Cardinals fans in het rood. Toegegeven, blauw is in de meerderheid. Niet alleen lopen de toeschouwers van beide clubs door elkaar heen, je komt alle leeftijden tegen. Van baby's in een draagzak tot hoogbejaarden en alles daar tussen. Heerlijk ontspannen sfeer.
We zijn te gast in een 100 jaar oud stadium, de suppoosten zijn veelal ongeveer net zo oud. Al is het stadium oud en ademt het historie, het is zeker geen oude bende. We kunnen lekker zitten, tweede ring, dat is ongeveer 20 rijen vanaf de rand van het veld. Prima zicht op het veld en alles wat er om heen gebeurd. En er gebeurd genoeg om de wedstrijd heen. Voor en tijdens de wedstrijd rennen, ook weer behoorlijk
 |
| Beer, Beer!! |
Ook in het veld gebeurd genoeg. Al staan de Cubs te boek als de zwakkere broeder van de Cardinals daar is vandaag niets van te zien. Als in de eerste inning staat het 2-0. Maar de Cardinals koen goed terug. We juichen voor ieder punt. En we worden niet eens boos aangekeken. Helemaal spannend wordt het als in de 9 inning (dit is voor de niet-kenners de laatste inning als het niet gelijk staat) 6-5. Met de Cardinals aan slag moet de Cubs hun op de 0 houden om te winnen. En laten ze dat dan ook doen. Heel het stadium uit z'n dak. Ook in het veld is de vreugde groot. Kleine broer heeft grote broer verslagen! Zo geordend als het bij binnenkomst ging, zo ging het ook op weg naar huis. Geen enkele wanklank!
 |
| Vreugde om de gewonnen wedstrijd |
In mijn blog waarin ik een opsomming gaf van opmerkelijke dingen heb ik ook patriottisme genoemd. Daar hebben we bij de wedstrijd ook een strak staaltje van gezien. Natuurlijk wordt aan het begin van de wedstrijd het volkslied gezongen. Hand op het hart en volop meezingen. Waar we echter onze wenkbrauwen van optrokken is een persoonsverheerlijking die tijdens een van de pauzes. Buiten het stadium hadden we al een militair in werktenue zien lopen. Met een kindje aan de hand. En daar staat de beste man opeens aan de rand van het veld. Of we allemaal even willen gaan staan om deze strijder voor de vrijheid van het Amerikaanse volk te eren. Hij heeft gestreden in Duitsland (uh???, hij is echt te jong om in de Tweede wereldoorlog meegevochten te hebben), Irak en Afghanistan. En iedereen dus staan en applaudisseren. Alsof we zonder deze man deze leuke middag nooit meegemaakt zouden hebben. En de beste man maar een beetje dom zwaaien.
 |
| Hand op het hart en meezingen |
Amerikanen, het blijft een apart volk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten