Holland

Als blogschrijver probeer ik mijn lezers aan het begin van een blog altijd te 'triggeren' om  de hele blog te lezen. Een uitnodigende titel of een pakkende foto zijn goede hulpmiddelen hierbij. In deze laatste blog over de reis naar Amerika zet ik beide middelen in. Als de lezer(es) nu niet nieuwsgierig is geworden naar het vervolg van deze blog dan weet ik het niet meer. Bovenstaande foto is echt door mijzelf in Amerika gemaakt, in het plaatsje Holland, Michigan, zo'n 3 uur rijden vanaf Chicago aan de andere kant van Lake Michigan.

In de discussies die in Nederland regelmatig gevoerd worden of meer of minder immigranten, komt vaak een argument naar voren dat de immigranten zich niet aanpassen. De immigrant houdt vast aan oude, cultuurgebonden waarden uit zijn geboorteland of probeert deze waarden van zijn ouders in stand te houden. Dat kan natuurlijk niet, je moet integreren. Maar wat doet een Nederlandse immigrant in het buitenland eigenlijk? In januari kwam ik op Facebook een hele kudde Nederlandse jongeren (waaronder een neef) tegen die in Australië bij 30 graden de Nieuwjaarsduik doen. Met oranje Unox-mutsen op hun kop. Nichtje in Oeganda is dolblij met Nederlandse kaas en een plaatselijk bakker die (geleidt door een Nederlander) Hollands-achtig brood bakt. In de koffer naar Amerika zit ook weer kaas.

Natuurlijk allemaal heel begrijpelijk. Boterham kaas is op z'n tijd best lekker. In het plaatsje Holland waar we, bewust, terecht zijn gekomen is het vasthouden aan bepaalde tradities wel behoorlijk doorgeschoten. In dit plaatsje zijn in 1847, dat is dus 167 jaar geleden een stel Nederlanders neergestreken. Ruim 5 generaties later is het evenement van het jaar het Tulip Festival. Een week lang feest met als hoogtepunt een bloemencorso, gesponsord door de plaatselijke bloembollenboeren. Voor dit hoogtepunt zijn we een week te vroeg, maar ook nu is het al net een Nederlandse braderie. De marktkramen hebben plaats gemaakt voor partytenten maar voor de rest is  huisvlijt, geiten wollen sokken en kneuterigheid troef.

Amerikanen in boerenkiel en op klompen. blijft vreemd. Kinderen die waarschijnlijk denken dat Nederland de hoofdstad van Scandinavië is lopen er ook zo bij, dat is nog vreemder. Gelukkig is dit natuurlijk wel Amerika en dus staat er tussen alle Home made producten ook gewoon een hele dikke vette auto. De plaatselijke dealer heeft ook zijn koopwaar uitgestald.


Net buiten het centrum, waar een behoorlijk grote massa toeristen zich vergapen aan deze folklore, is gelukkig nog iets 'echt' Amerikaans te zien. Vet grote Amerikaanse Classic cars. Leuk!
Terugrijdend naar ons tijdelijke thuis, komen we Chicago in via de zuidkant. Een laatste blik op de spectaculaire skyline. En met deze skyline op het netvlies sluit ik deze blogserie af. Astrid: dank je wel voor de gelegenheid die je ons geboden hebt om een beetje van Amerika te proeven. Het was leuk om hier eens te kunnen rondkijken. Het heeft ons (mogelijk eenzijdige) beeld van Amerika wel bevestigd, maar we hebben het in ieder geval zelf kunnen zien. Top. En jullie bloglezers ook weer dank voor de belangstelling, ik hoop jullie medio augustus weer te treffen. De zomervakantie zal vast wel weer stof voor een nieuwe blogserie geven. En weet ik niets te vertellen dan zijn er vast nog wel een paar mooie foto's die ik met jullie wil delen.

Let's play balls

De gemiddelde Amerikaan is helemaal idolaat van sport. Gezien de lichaamsbouw van de meeste Amerikanen niet zo zeer in het zelf uitoefenen maar meer in het kijken. American Football, Basketball, Ice Hockey en Baseball. Zo heeft iedere stad van een beetje omvang minstens van ieder van deze sporten een topteam in huis, zo ook Chicago. Voor het football hebben ze de Chicago Bears. Bij basketbal doen de Chicago Bulls behoorlijk hun best. Ice Hockey wordt gespeeld bij de Black Hawks.

Voor het baseball kun je in Chicago zelfs kiezen tussen twee topteams. Het bekendste team zijn de White Socks. Iets minder bekend (althans bij mij) zijn de Cubs. En omdat we zoveel mogelijk Amerikaans willen zijn in één week hebben we een sportwedstrijd bezocht. En niet zomaar een wedstrijdje tussen enthousiaste amateurs. Nee, we gaan voor het echte werk: The Cubs vs St. Louis Cardinals.

Op vrijdagmiddag begeeft een groot aantal toeschouwers zich in alle rust en harmonie naar het op één na oudste baseball stadium van Amerika, Wrigley Field.  St. Louis Cardinals komen uit Saint. Louis, Missouri, slechts 4 1/2 uur rijden van Chicago. Hierdoor komen behoorlijk wat mensen met de club mee. En dat loopt zonder probleem allemaal door elkaar heen op weg naar de tribunes. Niets moeilijk met vakken voor de uit-club, alles gewoon door elkaar heen. Cubs fans in het blauw, de Cardinals fans in het rood. Toegegeven, blauw is in de meerderheid. Niet alleen lopen de toeschouwers van beide clubs door elkaar heen, je komt alle leeftijden tegen. Van baby's in een draagzak tot hoogbejaarden en alles daar tussen. Heerlijk ontspannen sfeer.

We zijn te gast in een 100 jaar oud stadium, de suppoosten zijn veelal ongeveer net zo oud. Al is het stadium oud en ademt het historie, het is zeker geen oude bende. We kunnen lekker zitten, tweede ring, dat is ongeveer 20 rijen vanaf de rand van het veld. Prima zicht op het veld en alles wat er om heen gebeurd.  En er gebeurd genoeg om de wedstrijd heen. Voor en tijdens de wedstrijd rennen, ook weer behoorlijk

Beer, Beer!!

bejaarde, mannen rond met drinken. Veelal bier. En dat wordt, ondanks de koude temperatuur, in grote hoeveelheden genuttigd. Tijdens de vele korte pauzes wordt persoon A geëerd, mag persoon B een balletje gooien, zingen ook weer twee hoogbejaarde dames het clublied. Volop entertainment dus. En dan heb ik het alleen nog maar over wat buiten het veld gebeurd.








Ook in het veld gebeurd genoeg. Al staan de Cubs te boek als de zwakkere broeder van de Cardinals daar is vandaag niets van te zien. Als in de eerste inning staat het 2-0. Maar de Cardinals koen goed terug. We juichen voor ieder punt. En we worden niet eens boos aangekeken. Helemaal spannend wordt het als in de 9 inning (dit is voor de niet-kenners de laatste inning als het niet gelijk staat) 6-5. Met de Cardinals aan slag moet de Cubs hun op de 0 houden om te winnen. En laten ze dat dan ook doen. Heel het stadium uit z'n dak. Ook in het veld is de vreugde groot. Kleine broer heeft grote broer verslagen! Zo geordend als het bij binnenkomst ging, zo ging het ook op weg naar huis. Geen enkele wanklank!

Vreugde om de gewonnen wedstrijd

In mijn blog waarin ik een opsomming gaf van opmerkelijke dingen heb ik ook patriottisme genoemd. Daar hebben we bij de wedstrijd ook een strak staaltje van gezien. Natuurlijk  wordt aan het begin van de wedstrijd het volkslied gezongen. Hand op het hart en volop meezingen. Waar we echter onze wenkbrauwen van optrokken is een persoonsverheerlijking die tijdens een van de pauzes. Buiten het stadium hadden we al een militair in werktenue zien lopen. Met een kindje aan de hand. En daar staat de beste man opeens aan de rand van het veld. Of we allemaal even willen gaan staan om deze strijder voor de vrijheid van het Amerikaanse volk te eren. Hij heeft gestreden in Duitsland (uh???, hij is echt te jong om in de Tweede wereldoorlog meegevochten te hebben), Irak en Afghanistan. En iedereen dus staan en applaudisseren. Alsof we zonder deze man deze leuke middag nooit meegemaakt zouden hebben. En de beste man maar een beetje dom zwaaien.

Hand op het hart en meezingen

Amerikanen, het blijft een apart volk.

'Laat uw visie wereldomvattend zijn' - Bahá'u'lláh

"Door de geschiedenis heen, heeft God zichzelf aan de mensheid geopenbaard door middel van een reeks Boodschappers. Hun leringen en richtlijnen stelden de mens in staat zich te ontwikkelen. Zij vormden de basis voor de vooruitgang van de menselijke beschaving. Tot de reeks Boodschappers van God behoren Abraham, Krishna, Zoroaster, Moses, Boeddha, Jezus en Mohammed. Hun religies komen voort uit dezelfde Bron en zijn in essentie opeenvolgende hoofdstukken van het Boek van God.

Bahá’u’lláh, de meest recente Boodschapper van God, bracht nieuwe geestelijke en sociale leringen voor onze tijd. Zijn boodschap is de eenheid van God, de eenheid van het menselijk ras en de eenheid van religie. Bahá'u'lláh zegt: “De aarde is één land, waarvan alle mensen haar bewoners zijn”, en dat het nu de tijd is om - zoals voorzegd in álle heilige geschriften uit het verleden – in eenheid en harmonie met elkaar te leven.

Het Bahá'í-geloof, ontstaan in 1844, is inmiddels verspreid over de gehele wereld. Er zijn meer dan 100.000 plaatsen waar bahá'ís wonen en zij vertegenwoordigen ieder land, etnische groep, cultuur, beroepsgroep, sociale en economische achtergrond.

Bahá'ís geloven dat het van levensbelang is dat de mensheid een verenigende visie heeft over de betekenis en het doel van het leven, en over de toekomst van de samenleving als geheel. Zo’n visie is terug te vinden in de geschriften van Bahá'u'lláh."

Bovenstaande citaat is overgenomen van de website www.bahai.nl. Ik wil het in deze blog niet hebben over de inhoud van deze religie (is dat het wel?). Bovenstaande tekst is de inleiding voor het bezoek aan het "Huis van Aanbidding"  in Wilmette. Wilmette is een stadje ten noorden van Chicago. Rijden door het stadje is duidelijk te zien dat hier meer als modaal verdiend wordt. Grote huizen, perfect onderhouden straten. Keurig en netjes. 

Aan de rand van de stad, direct tegen Lake Michagan aan, staat op een heuvel een grote witte tempel: het Bahá’í Huis van Aanbidding, een van de zeven tempels die in de wereld aanwezig zijn. Een van de symbolen van deze religie is een 9-puntige ster. Ook in de vorm van het gebouw komt deze ster weer terug.

Vanaf alle kanten ziet het gebouw er hetzelfde uit. Het enige verschil is mogelijk het ontbreken van een deur aan bepaalde kanten van het gebouw. In iedere hoekzuil komen weer verschillende symbolen uit andere religies naar voren. De Swastika (Hindoeïsme, Boeddhisme), de Davidster (Jodendom), een kruis (Christendom) en de Maan en vijfpuntige ster (Islam) zijn veelvuldig te zien. Verder is het gebouw rijkelijk versierd met allerlei krullen, slingers en ornementen. Allemaal prachtig uitgehouwen. Knap staaltje vakmanschap.

O ja, fotograferen is binnen niet toegestaan. En daar steekt de rebel in mij zo waar de kop op. Ik kan het niet laten. Niet omdat het zo speciaal is, gewoon omdat het niet mag. Met dank aan de familie die bij het afdrukken even hoesten.
Behalve dat het een mooi gebouw is, is het ook interessant om eens met deze religie kennis te maken. Zo het echt beter gaan in de wereld als iedereen die geloofd het principe van deze religie aanhoudt? Zo er dan minder ruzie, oorlog en ellende in de wereld zijn? Zonder meteen alle ellende in de schoenen van een geloof te schuiven natuurlijk. Wie het weet mag het zeggen.

Apart volk, die Amerikanen

Ik ben me er van bewust dat een weekje Chicago mij een zeer beperkt beeld geeft van Amerika en zijn bevolking. Toch zijn mij wel een aantal dingen opgevallen die hier met jullie wil delen. Het is goed mogelijk dat ik bepaalde dingen helemaal verkeerd gezien heb, met het risico mensen te beledigen maar dat is dan maar even zo. 

- De mensen in winkels zijn ontzettend vriendelijk. Goede dag zeggen als je binnenkomt. Vragen of ze je kunnen helpen zonder de hele tijd achter je aan te lopen.

- Bediening in restaurants zijn ontzettend servicegericht! Wat een verademing.  Mogelijk ingegeven door de wens om een hoge fooi te krijgen maar dan nog. Rennen ze hier in Nederland langst met 'Ik kom zo bij je'. Hier staan ze al bij je tafel voordat je ook maar de aandacht heb kunnen trekken.

- De meeste vrouwen zijn niet mooi. Jammer!

- Uit betrouwbare bron: mannen ook niet.

- Patriottisme is heel hoog.

- Van iedere winkel kun je lid worden om korting te krijgen. Je wordt lid met je telefoonnummer.

- Een heer/dame in het verkeer, dat zijn ze hier zeker. Alles gaat relaxed, geen dumperklevers of  afsnijders. Iedereen gewoon op zijn eigen baan.

- Voetgangers wachten hier voor een rood stoplicht.
- Automobilisten laten voetgangers veilig oversteken.

- Alleen een hele fanatiekeling fiets hier. Fietspadden zijn een zeldzaamheid.
- Ga je toch fietsen dan heb je een helm op. Maar zit je op een motor dan weer niet.

- Alles gaat hier met de auto. Nu zijn de afstanden ook wel behoorlijk maar even op de fiets een boodschap doen is niet normaal.

- De verkeersboetes bij wegwerkzaamheden verdubbeld. En rij je een wegwerker aan dan kost dat €7500,= en 14 jaar cel.

- Stadsbussen hebben een fietsenrek, aan de voorkant.
- Woon je 2,5 km van school dan heb je recht op een schoolbus.

- Milieu lijkt geen issue. Nergens een windmolen terwijl er genoeg wind is.

- Zuinige auto's. Waarom? € 0,75 voor een liter benzine is niet echt een stimulans.

- Gescheiden afval is onbekend.

- Het is overal schoon. Geen rotzooi op de straat, geen zwerfvuil langst de rijksweg.
- Duiven voeren in Chicago. Niet doen, boete is €375,=.
- Onterecht parkeren op een invalidenplaats: €175,=.
- Auto's van invaliden hebben een blauw nummerbord met een rolstoel-icoon erop.

- Of je bent hier een health-freak en dun of het kan je niets schelen. En dan ben je dus vaker breder dan hoog.

- Om gezond te eten moet je echt je best doen.

- Eten in een restaurant is vaak veel. Een salade als vooraf is bijna een hoofdmaaltijd.

- Kleintje cola is een halve liter, burp.

- 2 keer warm eten is gewoon, zakje chips (goed zout) erbij ook.

- BBQ-en is een dagelijkse bezigheid om gewoon e vlees klaar te maken. Al woon je in een appartement en staat de BBQ op het balkon.

- Eten op straat zie je zelden. Je eet in het restaurant of (bij een drive thru) in je auto.
Dit is slechts een korte bloemlezing van hetgeen mij in Amerika opgevallen. Stel, ik heb de keuze om hier te gaan wonen. Zou ik dat dan doen? Nee, denk het niet. Ondanks alle vriendelijk-  en relaxheid is het niet mijn land. Gewoon even lopend naar een winkel, of op de fiets naar de stad. Ik ben er te veel aan gehecht om dat in te ruilen voor Amerika. Maar ja, ik heb de keuze niet dus waar maak ik me druk om.

Urban jungle, part 4

Nadat we bekomen zijn van de vele wauws op de Willis Tower slenteren we verder door Chicago. Eten een broodje bij de Subway en beleven de stad. Chicago moet je niet vergelijken met een Parijs of London waar je over de historische gebouwen struikelt. Echte historie moet je hier met een vergrootglas zoeken. We wisten dat van te voren dus hebben we het vergrootglas maar thuis gelaten.

River Chicago		Het geluid van de stad
Oud en nieuw	Hele dure winkel	Bedelen op de Golden Mile

Dwars door de stad loopt de Chicago River. En daar langst loopt een wandelpad 'The River Walk'. De zon schijnt af en toe. De wind doet echter hard zijn best om de naam 'Windy city' te bewijzen. Nadeel van zoveel hoge gebouwen is dus dat je vreselijke trekgaten krijgt. Maar het gezicht op de stad aan de rand van de rivier maakt veel goed.

Aan de 'Golden mile', straat die zijn naam dank aan de hele dure winkels, staat de John Hancock Tower. Zorgde vanmorgen de wolken voor een spectaculaire show, vanmiddag doet de zon dat. Al staan we dan bijna honderd meter lager als vanmorgen, ook nu weer alleen maar wauws!

Urban jungle, part 3

We gaan modern doen, we begeven ons 'in the cloud'. Alleen niet om te werken, we gaan letterlijk de wolken in. Maar voordat ik jullie mee omhoog neem even een paar feiten op een rij:

- Een officiële definitie voor een wolkenkrabber bestaat er niet. Maar algemeen wordt een gebouw van meer dan 150 meter als wolkenkrabber 'erkend'.

- Volgens deze definitie hebben we in Nederland drie wolkenkrabbers. Deze staan allemaal in Rotterdam. De Maastoren is met 'slechts' 165 mt, 44 verdiepingen de hoogste.

- Chicago heeft 292 wolkenkrabbers, hiermee staat de stad op de vierde plaats van de ranglijst van steden met wolkenkrabbers. Hong Kong gaat ruim voorop met 1251 krabbers, gevolgd door New York City (593) en Tokyo (410).

Downtown Chicago

De hoogste toren is de Willis Tower
(foto later in de week gemaakt)

- De Willis Tower in Chicago heeft 108 verdiepingen en is 527 meter hoog. Deze in 1974 gebouwde toren is jarenlang het hoogste gebouw van de USA geweest. Alleen het nieuwe World Trade Centre in New York wordt hoger (104verdiepingen en 541 meter hoog, blijkbaar komt er een hogere antenne op het dak). De Willis Tower staat op de elfde plaats van de wereldranglijst hoogste gebouwen. Het hoogste gebouw ter wereld op dit moment is Burj Kahlifa in Dubai, 168 verdiepingen en 828 meter hoog.

- Toeristen kunnen in de Willis Tower naar het 'Skydeck'. Op 412 meter boven de grond kun je op een glazen balkonnetje staan. Met Chicago onder je voeten. Met 32,9 km/uur schiet de lift naar de 103de verdieping omhoog.

- een iets korter krabbertje is de John Hancock Tower, ook in Chicago. 456 Meter hoog, 93 verdiepingen met een observatieverdieping op 313 meter. Deze verdieping bereik je met een slakkengangetje van 32,1 km/uur.

Willis Tower, vanaf het balkonnetje

Tot zover de feiten. Vanaf de boon en de koffie zijn we door het financiële district van de stad gelopen en staan we aan de voet van de Willis Tower. Het weer is helder dus we stappen de lift naar boven in. Uit de lift en daar heb ik het weer: Wauw!!!

Willis Tower, omhoog kijkend

Alsof het geregisseerd ligt de stad 'er schoon bij' en drijft vanaf Lake Michigan de laaghangende bewolking de rand van de stad in. Om daar tussen de gebouwen zich keurig in dunne slierten te verspreiden en op te lossen. Oke, we zien het meer zo niet maar wat is dit cool, gaaf, mooi, schitterend. Oordeel zelf maar. Je hoeft dus niet altijd in een vliegtuig te zitten om boven de wolken uit te komen.

John Hancock Tower

Urban jungle, part 2

Oké, we zijn in downtown Chicago. Midden tussen heel veel hele hoge gebouwen. En dan weet je even niet waar je moet kijken. Vanuit de auto was het al overweldigend, nu we er tussen in staan is het meer dan dat. Help! Waar moet ik beginnen met fotograferen?

Laat ik laag beginnen, in het Millennium-park. Naast een architectonisch vast verantwoord, maar bijzonder vreemdsoortig pavillion ligt een ander kunstwerk. Een hele grote, roestvrijstaal, gepolist kunstwerk. Officieel heet dit kunstwerk van de Britse kunstenaar Anish Kapoor "Cloud Gate". Maar om verklaarbare redenen wordt het ook "The Bean" genoemd.

De foto's zeggen, lijkt mij, genoeg.

Na de boon nemen we een kopje gemalen bonen bij de Starbucks en lopen verder de stad in. Tussen de gebouwen, de mensen, het verkeer en het geluid. Wauw!

Wij zijn bevoorrecht!