Woensdag 17 juli, een uitzonderlijk natuurgebied

Drimmelen, een vlekje op de kaart in het noordwesten van Brabant. 26000 inwoners, 8 kilometer aanlegsteiger in de jachthaven. Leuke weetjes maar daar komen we niet voor. We komen voor het grote natuurgebied aan de overkant van de Amer: het Nationaal Park De Biesbosch. We hebben een plaatsje geboekt op de rondvaartboot de Zilvermeeuw 2.

Oerrunderen zoeken verkoeling

De Biesbosch is ontstaan tijdens de eerste St. Elisabethvloed in 1421. Ter hoogte van de huidige Moerdijkbrug breekt de dijk door en het achterliggende land loopt onder. Ruim vijf eeuwen kent het gebied een getijdenverschil van tussen de één en twee meter. Pas naar het sluiten van het Haringvliet is dit grote verschil verdwenen. Maar ondanks het ontbreken van eb en vloed vanuit zee kan, afhankelijk van de wind, er toch nog een getijdenverschil van 40 cm zijn. En de Biesbosch groeit nog steeds. Voor het project 'Ruimte aan de rivier' worden dijken doorgebroken om zo hoogwater in de rivier beter op te kunnen vangen. Naast de belangrijke functie die de Biesbosch heeft als natuurgebied en overloopgebied bij hoog water is het gebied ook een belangrijke opslagplaats voor drinkwater. In drie grote spaarbekens wordt zoetwater opgeslagen om later voor grote delen van West-Nederland als drinkwater uit de kranen te komen.

Amer-centrale

De rondvaart begint op de brede Amer. We varen 'landinwaarts' de Bergsche Maas op om vervolgens naar het Noorden af te buigen, de Biesbosch in. Varend door ruime waterwegen glijden links en rechts grienden, polders en rietlanden aan ons voorbij. Tegen de klok in ronden we het oostelijke deel van het gebied. De zon schijnt, de kapitein verteld wat we allemaal kunnen zien. Heerlijk relaxen in een mooi stuk natuur. Iets van sensatie, als je het als zo mag noemen, krijgen we op, driekwart van de vaart. De redelijk grote salonboot moet door het 'Gat van de Slek'. Aan beide zijden van de boot is slechts een meter ruimte. In de bochten soms nog wel minder. Maar we hebben blijkbaar een ervaren kapitein want hij stuurt de boot soepel er door heen. Dat kan niet gezegd worden van de motorboot die ons via een buitenbocht probeert in te halen. Die kapitein verkijkt zich behoorlijk op de diepte van het water waardoor, jammer, de boot net niet vast komt te zitten. Hij moet gewoon achter ons aan blijven varen. Zelfs op vakantie hebben de mensen nog haast. Terwijl dit gebied niet uitnodigt om haast te hebben.

Krap in het Gat van de Slek

Na iets meer dan twee uur varen hebben we weer vaste grond onder onze landbenen. Het is zeker de moeite waard geweest. Op de terugweg naar huis duiken we nog even de geschiedenis van mijn moeder in. We stoppen in Zevenbergsche Hoek om de plaats waar het geboortehuis van Ma stond te bekijken. De Hoofdstraat is er nog wel, het huis helaas niet meer. Het is warm en heel stil, zoveel anders moet het in 1938-1939 geweest zijn toen deze weg de snelste verbinding tussen Antwerpen en Breda was. Daar is nu niets meer van terug te vinden. Na een paar foto's gaan we terug naar 'huis', de rose wacht daar geduldig op ons.

De Hoofdstraat, op deze hoek stond de kosterwoning waar Ma geboren is.

Hoofdstraat richting Breda