Het eerste waar ik bij het schrijven van deze blog aan moet denken is het hilarisch nieuwsitem over zadelpijn gelezen in het NOS-journaal door Herman Siezen. Vandaag heb ik aan de lijve ondervonden wat met dit item bedoeld werd. Ondanks dat de fietstocht niet al te lang duurt is de combinatie onbekende fiets -mooie zomerse weer (+ 25 graden) voldoende om mijn zaakje dusdanig af te knellen dat na verloop van tijd ik slechts uit ervaring weet dat alles nog aanwezig is. Voelen doe ik het niet meer.
73, 75, 76, 77,12, 79, 46, 43, 41, 98, 74 en tot slot terug naar 73. Zie hier de dertig kilometer lange route die deze gevoelloze toestand heeft veroorzaakt. Voor degene die niet één, twee, drie een knooppuntenkaart bij de hand hebben even de plaatsen die we gepasseerd zijn. Vanuit Bosschenhoofd langst vliegveld Seppe. Langst een veld vol met aardbeienplukkers naar St. Willebrord. Grote villa's aan de kant van de weg. Door Sprundel: wat leuk, we passeren het bedrijf van een klant van mijn werk. Bij De Dood rechtsaf naar Moeren: hier heb ik wel eens voor mijn werk een update-dag verzorgd. Over een bospad langst de Oude Buisse Heide. Parallel aan de Belgische grens, jammer geen oude grenspalen te zien. Vanuit de weilanden de Rucphense Bosschen in, het lijkt wel of het plaatselijke bejaardenhuis een verplichte buitenactiviteit hebben. We komen bijna uitsluitend 70-plussers op de fiets tegen. Waarbij menig fietser Olaf verwonderd nakijkt: was dat nu een jongen of een meisje? Lang haar, een hemdje, een damesfiets. Het is ook wel verwarrend. Vanuit het bos Rucphen door op weg terug naar ons tijdelijk huis.
 |
| Landschap bij de Moeren |
Natuurlijk zijn we onderweg wel een paar keer gestopt maar een zekere opluchting is er wel als het bloed weer daar kan komen waar het een tijdje beperkt toegang had. Nadat het bloed zich weer verdeeld heeft over het gehele lichaam nog even de hardloopschoenen aan voor een rondje Hoeven (10 km.)*). En dan is het na gedane arbied goed rusten.
*) de meeste teksten voor mijn blogs schrijf ik 'op lokatie', meestal op de dag zelf. Achteraf redigeer en pas ik de tekst nog aan. En voeg de foto's toe. Zo ook deze blog. Daarom weet ik nu ook dat ik mijn hardloopschoenen (voorlopig?) aan de wilgen hang. Ondanks het plezier tijdens het lopen, heerlijk buiten je inspannen, protesteert het lijf iedere keer steeds meer. Zelf zoveel dat mijn rechter been, tijdens de rugklachtenperiode ook al een van de knelpunten, dezelfde klachten als toen begint te vertonen. Zelfs gewoon wandelen is dan een probleem. Paar dagen rust en dan gaat het wel weer maar zodra ik weer iets harder loop dan stevig doorwandelen is het daarna weer mis. Hoe lastig ook, ik moet me er maar bij neerleggen dat hardlopen niet meer aan mij besteed is. Op zoek, naast het sporten in de sportschool, naar iets anders buiten. Fietsen is een mogelijke optie. Ik ga dat eens verder bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten