In de boot genomen

De bekende weg naar het Westen, niet echt spannend. Hapje meeëten bij Oma, altijd leuk. Op tijd weer weg, willen er graag op tijd zijn. Beetje spannend is dit dan weer wel, zeker voor de reisgenoten die het nog nooit gedaan hebben. We zijn niet de eersten maar hoeven niet zo lang wachten. All on board!

Kamer, o nee dat noemen ze hier een hut, opzoeken. Frisse witte schone dekbedden en handdoeken, we kunnen zelfs naar buiten kijken. Meters maken door de lange gangen, bijna zoekraken maar toch het achterdek vinden. Nog een drukte van belang met vrachtwagens naar binnen rijden. Een Champagnekurk knalt, Duitse medereizigers hebben blijkbaar iets te vieren. Tegen 22 uur gaat er een trilling door de boot, ergens diep onder ons beginnen motorren te draaien. Hun krachtsinspanning resulteert in een beweging van het geheel, waardoor langzaam de Maasvlakte aan ons voorbijglijdt. De wind wordt steeds harder naarmate we verder het ruime sop kiezen. Het havenhoofd glijdt voorbij, een redelijk vlakke Noordzee draagt ons met boot en al richting Engeland.

Terwijl diep onder ons het gromt en trilt kruipen we onze bedden, sorry kooien, in. We slapen wel maar wat onrustig. Half zes meldt de boordomroepster dat het ontbijt klaar staat. Speigeleieren, worstjes, spek, witte bonen. Een stevig Engels ontbijt dus, koffie erbij en we kunnen er weer even tegen. uurtje later al gesommeerd naar de auto te gaan en om zeven uur rijden we de boot af. Kiezen natuurlijk een verkeerde rij waardoor we als allerlaatsten over de grens gaan. We zijn in Harwich, Engeland. Deel 1 zit erop, nu verder naar de eindbestemming zo'n 400 kilometer naar het westen.

We rijden amper een kwartier of we hebben al typisch Engels weer. Gelukkig is dit maar van korte duur en blijft het de rest van de dag droog, we krijgen zelfs de zon nog te zien. De Noord-ring bij Londen levert in tegenstelling tot de verwachting geen vertraging op. Het enige wat tegen valt is het gebrek aan  borden met Services. Ruim tweeëneenhalf uur later kunnen we eindelijk een beker Americano en Cappuccino aan de lippen zetten. Al Donut-etend de benen strekken en weer hoop de auto in. De navigatie meld dat we de M4 voor 170 kilometer moeten volgen, dus blik op oneindig en gaan. Een heuvelachtig landschap schiet aan ons voorbij, maar soms kruipt het ook tegend langzaam als we weer in wat fileachtige oponthoud terecht komen. 

Tegen de verwachting in rijden we om 12 uur Wales, onze vakantiebestemming, binnen. Veel te vroeg om al naar onze cottage te gaan. We gaan ons eerste culturele uitje doen.