Nadat we de brug over de Severn rivier zijn overgestoken, staan we dus in Wales. Of zoals de Welshmen het zelf noemen: Cymru. Veranderd hiermee veel? Nee, alleen staan alle teksten op verkeersborden nu in het Engels en een willekeurig achter elkaar geplaatst rijtje letters. Welsh noemen ze dat. Geen touw aan vast te knopen. Het enige wat we er uit hebben gehaald is het woord 'olaf'. Dit woord betekent laatste, hetgeen dan weer aardig past bij onze Olaf, die is immers de laatste van onze twee mannen.
Goed, we zijn dus in Wales en rijden de Wyve Valley in. Al gauw kronkelt de weg zich tussen bossen omhoog om ons naar Tintern te brengen. Een dorp van niets met een green voor cricket, wat huizen langst de weg en natuurlijk een pub. In deze opsomming ben ik echter het belangrijkste nog vergeten: de kerk. Niet zomaar een keer, nee dit gat van anderhalve man en een paardenkop heeft een abdij die ze heel vindingrijk de Tintern Abbey noemen. Nu wil ik jullie deze komende blogserie niet te veel vermoeien met allerlei jaartallen en interessante historische feiten. Ben je daadwerkelijk geïntereseerd dan is internet een zeer nuttige bron van informatie, daar haal ik zelf immers de informatie ook vandaan halen.
Toch even een paar jaren: gebouwd in 1131, verlaten in 1536 en in 2009 een beschermde status gekregen. Ruim vierhonderd jaar leegstand heeft deze Cisterciëzer abdij geen goed gedaan. We vinden het de toegangsprijs niet waard om het van heel dichtbij te bekijken. Vanaf de straat en kijkend over een hek hebben we al snel door dat deze puinhoop van stenen ons niet laaiend enthousiast kan maken. Dat doet het broodje tonijn in de pub wel, de rit was niet voor niets.
We zijn inmiddels weer op onze tijdsschema aangekomen, tijd om onze vakantiewoning te gaan opzoeken. De laatste kilometer wordt nog een hele spannende kilometer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten