Deze tweede dag begint niet geheel volgens verwachting: het regent en daarbij waait het ook nog ontzettend hard. Gelukkig voorspellen ze alleen voor vandaag dit weer. De lessen zijn binnen dus er is om te beginnen niet veel aan de hand. Vanmorgen begin ik, net als de rest van de week, om kwart voor negen. Ik kan dus op mijn gemak ontbijten om vervolgens de 20 stappen naar de school te maken.
Het thema van de lessen van vanmorgen is de WOW-factor. Maar dit is eigenlijk niet meer dan een kapstok om gewoon weer over allerlei onderwerpen te praten: muziek, boeken, films en kunst. Maar we komen ook, vraag me niet hoe, bij geloof en euthanasie uit. Dit laatste is niet echt een WOW-onderwerp en ik merk dat ik er goed bij moet blijven om Nadia niet helemaal tegen me in het harnas te jagen. Ze heeft een aantal standpunten die nogal haaks op die van mij staan. Ook later in de week is ze het duidelijk niet altijd met mijn liberale opvattingen eens.
We hebben ook een lesboek waar we een aantal oefeningen uit doen maar het is toch vooral praten, praten, praten en af en toe aangevuld met wat grammaticale dingen. Na de middag ga ik met Ines gewoon verder met praten, praten, praten. We doen een poging om het verslagje van de eerste dag door te nemen maar verder dan de eerste paragraaf komen we niet. “Time flies when you are having fun”. En met Ines is het zeker fun. Het is half drie voor we er erg in hebben.
Helaas regent het nog pijpen en hier en daar een steel. Geen weer om naar buiten te gaan, dat zal dan ook wel de reden zijn dat een geplande toer van de school naar de hoofdstad Valletta niet doorgaat. Er hebben slechts 2 studenten zich opgegeven, terwijl het pas bij 10 deelnemers doorgaat. Ik zet het op mijn To do lijstje voor later deze week, het weer moet immers beter worden. Zittend in de hotel lobby zie ik langzaam de regen en grauwheid weg waaien. Beetje laat, het is al tegen vijven maar hopelijk is het de opmaat voor mooier en stabieler weer voor de rest van de week.
 |  |
Maar omdat het nog even licht is wandel ik nog wat rond. Aan de kust is de zee onstuimig en beuken de golven op de rotsen. Het levert een paar mooie foto’s op. Dan is het natuurlijk ook weer tijd om iets te eten. Nu is het in St. Julian niet al te moeilijk om een restaurant te vinden, je struikelt er bijna over. Erg handig is dat je buiten de menu kaart al kan bekijken en dan ook meteen ziet wat het prijs niveau is. En daar zit nogal wat verschil in. Ik kom uiteindelijk bij Rafaël aan de haven terecht. Ze serveren er een Maltese specialiteit: konijn (zonder grappige oortjes en zacht staartje), gestoofd in een wijnsaus met doperwten (worteltjes zou voor het beestje leuker geweest zijn) en aardappels. Het is heerlijk zacht en mals, een prima keuze.
Voldaan kuier ik door de straten terug naar het hotel, morgen weer een nieuwe dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten