Vrijdag 24 maart 2017 – De laatste dag

Schilderen is geen Maltese bezigheid

Aan al het goede komt een eind. Zo ook aan deze training op Malta. Omdat de training zonder afsluitend examen of zo is, verloopt deze laatste dag net als alle andere dagen. Heb bijna de blaren op mijn tong staan van al het gepraat. Beide leraressen zijn het wel met me eens dat het Engels spreken me na een week makkelijker af gaat. Het gaat allemaal wat vloeiender en ook grammaticaal is het wel verbeterd. Als bewijs van mijn aanwezigheid krijg ik een mooi certificaat mee naar huis.

Moderne appartementen krijgen ook een Maltees balkonnetje

Het is als gezegd een dag als de anderen, dus ook nu sta ik om half drie buiten in de zon, het weekend kan beginnen. Gisteren had ik mezelf beloofd niet meer in de bus te stappen. Maar loser die ik ben, ik kan mezelf niet eens aan een belofte houden. Ik stap toch nog een keer in de bus. Dit keer voor een kort ritje van 15 minuten naar Sliema. Sliema is een stadje van niets, de enige reden waarom ik dan toch de uitdaging met het openbaar vervoer weer aan gaat is het feit dat je vanaf de promenade van Sliema een mooi uitzicht over de baai naar Valletta hebt. En je kunt langs de kust weer terug wandelen naar St. Julian

Het uitzicht vanaf de promenade is richting zee is mooi, draai je je echter om dan is het minder fraai. Saaie bruine appartement blokken, waarbij enige variatie in bouwstijl ver te zoeken is. Wat ook opvalt zijn de Maltese balkons. Omdat ze beschermd zijn mogen ze niet afgebroken worden. Dus als je dan iets nieuws wilt bouwen dan bouw je dus gewoon om zijn balkon heen. En dat ziet er erg raar uit.

De wandeling langst het water is mooi en rustgevend. Na zoveel gepraat is het wel prettig even geen gepraat te horen. 

Ik eindig de dag weer in mijn favoriete restaurant. Het is daar goed eten, goedkoop en bijna naast het hotel. En dan op tijd naar bed, op zaterdag vlieg ik om 7:30 weer terug naar Amsterdam. Het vervoer naar het vliegveld komt me om 4 uur ’s nachts ophalen. Zelfs voor mij is dat belachelijk vroeg. Maar het is ook weer fijn om naar huis te gaan. Waarmee dan ook deze Malta blogserie eindigt. Begin mei, ben ik weer met een nieuwe blog terug op deze site, een nieuw avontuur buiten de landsgrens staat al gepland.

Donderdag 23 maart 2017, toch weer de bus in

Het water in de douche is nog steeds koud. Toch maar even gemeld bij de receptie. “O ja hoor dat weten we al. We wachten op de manager om iemand het te laten oplossen”. Dus een 4-sterren hotel is zo georganiseerd dat ze er gewoon een nacht overheen laten gaan voordat ze gaan nadenken om het op te lossen. Het jammer gevoel van gisteravond is meteen weer een beetje terug.

Maar kom op, de zon schijnt en ik ga weer vrolijk aan de praat. Het gaat goed met de lessen, betrap me er zelfs op dat ik soms al in het Engels ga nadenken. En dat komt het vlot spreken wel ten goede, hoef je niet de zinnen in je hoofd eerst te vertalen. Ik maak wel wat grammaticale fouten maar die zitten zo in mijn spreken ingebakken dat het lastig wordt om die eruit te krijgen. Het zal een gewone luisteraar niet altijd opvallen. Maar met de grammaticale tips kan ik natuurlijk mijn geschreven teksten wel verbeteren.

Om half drie sta ik dus weer in de zon en besluit om, tegen beter weten in, toch maar weer met de bus op pad te gaan. Het begint al lekker: de bus komt ruim 30 minuten later aanrijden, maar gelukkig kan ik wel zitten. De bus wurmt zich door nauwe straatjes die er niet op gemaakt zijn om én geparkeerde auto’s én bussen te verwerken. Het schiet niet op maar 60 minuten later zijn we op de plaats van bestemming; Mdina, de oude hoofdstad van het land.

 

Originele Mdine-naren

De stad is klein maar zeer mooi en goed gerestaureerd, een plaatje om te zien. De stad ligt boven op een heuvel waardoor je vanaf de stadsmuren een prachtig uitzicht over bijna het hele land hebt. Behalve de grootte valt, ten opzichte van Valletta, ook het stratenplan van Mdina op. Leek Valletta ontworpen te zijn met een liniaal, alle straten in Mdina hebben een kromming. Dit was om er voor te zorgen dat bij belegeringen de vijand weinig slachtoffers kon maken met pijl en boog. Die konden en kunnen immers niet in een bocht schieten. En het is stil in Mdina, heerlijk stil. Daar wordt door middels van bordjes ook continu om gevraagd. De bewoners (zo’n 200) houden van hun rust of slapen overdag graag, het geeft wel iets vredigs. Beetje jammer zijn wel de groepen conferentiegangers van de Deutsche Post. In grote groepen sjokken ze achter gids aan door de stad. Het viel dan ook niet mee om foto’s zonder mensen te maken.

Maar ondanks de bescheiden formaat van de stad, staat er wel een grote kathedraal. Die is gelukkig beter gedecoreerd dan in Valletta, meer mijn stijl. Voor de rest is niet al te veel te melden. Bekijk de foto’s maar die zeggen denk ik genoeg

De busrit terug was heftig. Een uur lang staan in een propvolle bus is niet leuk. Openbaar vervoer in Malta raad ik niemand aan.

Woensdag 22 maart 2017, na regen weer volop zonneschijn.

Sky line van Valletta

De weersverbetering van gisteravond heeft zich in de nacht voortgezet, de dag begint kraakhelder met dan ook logischerwijs volop zon. Van die zon kan ik helaas alleen tijdens de pauzes genieten, beker Americano erbij. Tijdens de pauzes probeer ik ook iedere keer bij een andere student aan te schuiven, waarbij ik mezelf niet opdring, althans ik denk van niet. Zo ook vandaag: ik ga in gesprek met een langharige vriendelijk kijkende man. Hij komt uit Turkey en omdat hij level C2 heeft (dan ben je nog net niet Native speaker) is het gemakkelijker om met hem te praten. Zodra hij hoort dat ik uit Nederland kom begint hij zich meteen te verontschuldigen voor het gedrag van zijn president. De situatie in zijn land zit hem blijkbaar hoog dat hij het prettig vind om hier even over te praten.

Dat het niet met iedereen gemakkelijk communiceren is merk ik als ik tussen de middag een andere student aanspreek. Ze komt ook uit Turkey, ze is net 2 dagen op Malta. Dat is alles wat ik uit haar kon krijgen, meer Engels spreekt ze nog niet. Een duidelijke starter dus. Blijf me toch iedere keer verbazen dat er jongeren uit moderne westerse landen zijn die geen Engels spreken. Maar goed, daar verdienen ze in Malta dan weer een goede boterham aan.

Stadsmuur Valletta

Omdat de toer naar Valletta niet door ging, vandaag maar eens de stoute schoenen aangetrokken en zelf op pad gegaan. Van het centrale plein in St. Julian kun je met een bus in 30 minuten aan de rand van de oude binnenstad staan. Dus dat ging lekker makkelijk en dat maar voor €1,50. De bus stopt voor de oude stadsmuren en je loopt zo de stad in.

Rechts het parlementsgebouw

Het eerste wat opvalt is het redelijk moderne parlementsgebouw. Pas 4 jaar oud maar ontzettend mooi in de oude omgeving ingepast. Daar hebben ze wel goed over nagedacht. Van mijn lerares Nadia had ik doorgekregen dat ik toch zeker naar de kathedraal moet. Die is zo mooi van binnen. Om nu niet als een kip zonder kop door Valletta te rennen eerst het VVV maar opgezocht. Krijg er een mooie plattegrond mee en de mededeling dat over 10 minuten de kathedraal sluit. Oeps, dat wordt even doorlopen. Na het nodige zoeken sta ik dan toch binnen, de kassa sluit maar je mag dan nog een half uur binnenkijken.

Ik ben al in heel wat kerken geweest maar dit was er wel eentje van de overtreffende trap. Aan de buitenkant is het bijna niet te zien dat het een kerk is. Daarbij komen ook nog eens de vele steigers voor een restauratie, het nodigt niet uit om na binnen te gaan. Maar omdat Nadia zo enthousiast over deze kerk is de €10,= entree betaald. En voor die 10 euro krijg ik met toch een partij lelijk voor de kiezen. Uiteraard heel erg discutabel maar dit is mijn blog dus kan ik lekker schrijven wat ik wil.

Lelijk dus, wat een bling-bling. De binnenhuisarchitect die deze kerk een aantal eeuwen geleden heeft mogen decoreren had A: een ontzettende voorliefde voor de kleur Goud. Of B: hij was een goede boekhouder, hij kocht de goudverf omdat het in de aanbieding was. Geen stukje muur of pilaar is gespaard gebleven onder een stortvloed van goud. Of het nu echt goud, bladgoud of goud uit een verfpot is maakt niet zo gek veel uit. Het is te veel, te overdadig, gewoon te! Maar door deze lelijkheid werd het bijna (maar dus niet helemaal) weer mooi. Toen ik Nadia de andere dag vertelde, subtiel als ik kan zijn,  wat ik er van vond was ze toch wel een beetje beledigd. Hoe kon ik zoiets ouds en moois nu lelijk vinden? Ines, die mijn verslagje las lag in een deuk. Zo zie ja maar weer hoe twee Maltezen anders op wat kritiek reageren.

Na de explosie van goudkleur is het tijd om nog even door de stad te wandelen. Wat vooral opvalt zijn de rechte, heuvelachtige straten. Als je hier woont dan hoef je niet naar de sportschool voor je work-out. Gewoon een paar rondjes door de stad en je hebt zeker spierpijn. Wat je ook veel ziet zijn houten afgesloten erkers cq balkons die tegen de gevels zijn geplakt. Dit blijken wereldberoemde, althans op Malta, Maltese balkons te zijn. Is wereld erfgoed en mag niet verwijderd worden. Maar blijkbaar hebben de Maltezers er zelf een hekel aan want onderhouden worden ze bijna niet. Je schijnt er subsidie voor te kunnen krijgen maar daar zijn wachtlijsten van jaren voor. Op een gegeven moment rotten ze waarschijnlijk wel van de gebouwen af.

Ik kan Malta in ieder geval van mijn “ bucket list”: Bezoek alle Europese hoofdsteden afstrepen. Over het algemeen is de Maltezer trots op zijn eiland en hoofdstad maar het is niet helemaal mijn ding. Na een paar uurtjes rond kijken wordt het tijd om met de bus terug te gaan. Met de nodige pijn en moeite lukt het me de laatste staanplaats te bemachtigen, minstens 40 mensen kunnen niet mee. Deurtjes dicht en rijden. Nou ja, rijden, het is meer stilstaan in de avondspits. Enigszins geradbraakt kom ik na een uur aan bij het hotel. En daar doet de televisie het de hele avond niet en heb ik geen warm water om te douchen. Al met al een beetje jammer einde van deze derde dag.

Dinsdag 21 maart 2017, storm

Deze tweede dag begint niet geheel volgens verwachting: het regent en daarbij waait het ook nog ontzettend hard. Gelukkig voorspellen ze alleen voor vandaag dit weer. De lessen zijn binnen dus er is om te beginnen niet veel aan de hand. Vanmorgen begin ik, net als de rest van de week, om kwart voor negen. Ik kan dus op mijn gemak ontbijten om vervolgens de 20 stappen naar de school te maken.

Het thema van de lessen van vanmorgen is de WOW-factor. Maar dit is eigenlijk niet meer dan een kapstok om gewoon weer over allerlei onderwerpen te praten: muziek, boeken, films en kunst. Maar we komen ook, vraag me niet hoe, bij geloof en euthanasie uit. Dit laatste is niet echt een WOW-onderwerp en ik merk dat ik er goed bij moet blijven om Nadia niet helemaal tegen me in het harnas te jagen. Ze heeft een aantal standpunten die nogal haaks op die van mij staan. Ook later in de week is ze het duidelijk niet altijd met mijn liberale opvattingen eens.

We hebben ook een lesboek waar we een aantal oefeningen uit doen maar het is toch vooral praten, praten, praten en af en toe aangevuld met wat grammaticale dingen. Na de middag ga ik met Ines gewoon verder met praten, praten, praten. We doen een poging om het verslagje van de eerste dag door te nemen maar verder dan de eerste paragraaf komen we niet. “Time flies when you are having fun”. En met Ines is het zeker fun. Het is half drie voor we er erg in hebben.

Helaas regent het nog pijpen en hier en daar een steel. Geen weer om naar buiten te gaan, dat zal dan ook wel de reden zijn dat een geplande toer van de school naar de hoofdstad Valletta niet doorgaat. Er hebben slechts 2 studenten zich opgegeven, terwijl het pas bij 10 deelnemers doorgaat. Ik zet het op mijn To do lijstje voor later deze week, het weer moet immers beter worden. Zittend in de hotel lobby zie ik langzaam de regen en grauwheid weg waaien. Beetje laat, het is al tegen vijven maar hopelijk is het de opmaat voor mooier en stabieler weer voor de rest van de week.

Maar omdat het nog even licht is wandel ik nog wat rond. Aan de kust is de zee onstuimig en beuken de golven op de rotsen. Het levert een paar mooie foto’s op. Dan is het natuurlijk ook weer tijd om iets te eten. Nu is het in St. Julian niet al te moeilijk om een restaurant te vinden, je struikelt er bijna over. Erg handig is dat je buiten de menu kaart al kan bekijken en dan ook meteen ziet wat het prijs niveau is. En daar zit nogal wat verschil in. Ik kom uiteindelijk bij Rafaël aan de haven terecht. Ze serveren er een Maltese specialiteit: konijn (zonder grappige oortjes en zacht staartje), gestoofd in een wijnsaus met doperwten (worteltjes zou voor het beestje leuker geweest zijn) en aardappels. Het is heerlijk zacht en mals, een prima keuze.

Voldaan kuier ik door de straten terug naar het hotel, morgen weer een nieuwe dag.