Slaap kindje, slaap

The Craw Inn

Deze reis is naast leuk natuurlijk ook gewoon hard werken. En dan is het wel prettig als je na een dag hard werken goed kunt eten en een lekker bed hebt.  Gelukkig heeft mijn collega TD dat allemaal prima goed voor mij geregeld.

De eerste 2 nachten slaap ik in het piepklein hotelletje The Craw Inn in het gehucht Auchenrow. 3 kamers en ik heb de premier room met de luxe van een eigen badkamer. De douche is niet heel warm en er ontbreken gordijnen, maar ach het bed is goed en het is schoon. En met een deken over de luxaflex wordt het ook donker genoeg voor een prima nachtrust.

De Craw Inn is naast een hotel ook een bar en restaurant. Vooral de biercollectie is in de wijde omgeving bekend. Blijkbaar wordt er iedere keer 1 fust van een bepaalde soort bier gekocht. En als die op is wordt er weer een andere soort ingekocht. Ik hou het maar bij een colaatje. Ben niet zo’n bierdrinker en dan zeker niet van het donker Engelse bier. Het diner is lekker, het  “Full Scottisch Breakfast”  stevig. Naast spek, ei en toast ook een pannenkoek gemaakt van aardappel en Haggis. Haggis is een vreemdachtig grijsbruin goedje dat een beetje smakeloos is. 

Ik heb aan een paar mensen gevraagd wat haggis is maar van iedereen kreeg ik te horen dat ik dat beter niet wist. Maar ik lust ook lever en bloedworst dus ze hadden rustig kunnen vertellen dat het gemalen orgaanvlees van een schaap  is.  Doe ik niet zo moeilijk over.

het grijs-bruine hoopje is Haggis

De laatste dag heb ik in een Hilton-hotel geslapen. Klinkt duur, is het ook wel een beetje maar het was alles bij elkaar goedkoper om een nacht bij het vliegveld in dit hotel te slapen en ’s ochtends terug te vliegen dan een avondvlucht. Een hotelbed kan nooit tippen aan mijn bed (met extra inhoud) thuis maar het Hiltonbed lag toch wel bijzonder prettig. Lekker warm water uit de douche, alles nieuw, luxe en netjes. En  dat is ook wel leuk om mee te maken. En mooie afsluiting van een geslaagde reis!

alvast wat aantekeningen verwerken

O ja, op het vliegveld zie ik dan toch de ruige Schotse man in kilt. Een hele kudde drukdoende, bierdrinkende (let wel, het is 7 uur in de morgen!) mannen met kilten en mutsen. Waarschijnlijk zijn ze op weg naar de EK-kwalificatie wedstrijd tegen Ierland. Het is weer eens wat anders dan het oranje juichpak.

En nu nog een paar weken werken en dan kan ik op vakantie. Met Olaf een week naar Berlijn. Daar zal ik ook wel het een en ander over te melden hebben. Tot over een paar weken.

Een eik in een plastic bakje

Geen straf om in de morgen van het hotel naar de klant te rijden.

In mijn werkzame leven heb ik al heel wat kwekerijen gezien. Alle soorten en maten zijn wel een keer voorbij gekomen. Maar soms wordt je toch weer verrast door hetgeen je bij een nieuwe klant ziet. Zo moest ik dus helemaal naar Schotland om, voor het eerst, een pluggenkwekerij te zien die zich gespecialiseerd heeft in artikelen voor de bosbouw. Nu is het niet zo vreemd dat ik dit soort kwekerij nog niet zo vaak gezien heb, want in Engeland zijn er maar 2. In Nederland zijn er ook maar 2 bedrijven die dit soort producten produceren. Toevallig wel allebei WinTree gebruikers en ook wel eens door mij bezocht maar blijkbaar heb ik daar nooit de tijd genomen om de kwekerij te bekijken.

Na een ‘meet and greet’ met de duidelijk Engels sprekende klant laten ze met trots hun bedrijf zien. En trots kunnen ze zijn. Het ziet er allemaal goed verzorgd uit. Natuurlijk zijn er ook wel hoeken waar wat restanten staan maar het grootste deel ziet er netjes uit. Zelfs het kantoor, wat vaak in Engeland een aan elkaar geplakt zooitje portin cabins zijn, is opgeruimd en overzichtelijk.

pas gezaaid

verspenen

kleine eikjes

Ze kweken dus planten in pluggen. Stel je een plastiek bak voor ijsklontjes voor. In zo’n bakje doe je in iedere gaatje een beetje grond en een zaadje. En dan gewoon wachten en je hebt naar x-tijd een plantje. En deze plantjes gaan dan uit de plug, worden als bundeltjes in plastic folie verpakt en naar de klant vervoerd. En de klant plant er nieuw bos mee aan.  Door de mini boompjes op deze manier te kweken kun je bijna het hele jaar rond leveren en is de kans van hergroei behoorlijk groot. Voor zowel de kweker als de klant alleen maar positief dus. Het is alleen wel een behoorlijk arbeidsintensieve kweek. In de drukke periode loopt er dan ook heel wat, hoofdzakelijk Oost-Europees personeel rond te springen.

en nog even buiten 'afharden'

Na deze rondleiding begint het echte werk, 2½ dag training. Voor zowel de klant als mij een intensieve bezigheid. Maar aan het einde heb ik alle kennis kunnen overbrengen zodat ze er zelf mee aan het werk kunnen. Het zal hier en daar nog wel eens happeren maar met voldoende vertrouwen gaan ze aan het werk. En een streling van mijn ego was toch wel hun opmerking dat ze het een “5 star training” hadden gevonden. Dat is prettig te horen.

Schotland, een eerste kennismaking

Ik ben dus in Schotland. Nu weet ik niet wat jullie beeld van Schotland is maar mijn beeld is toch Highlands, ruige mannen in kilten, een vreemd taaltje en niet te vergeten doedelzakmuziek. Enigszins teleurstellend worden we buiten het vliegtuig begroet worden door het standaard chagrijnig vliegveld personeel wat me zwijgend de weg wijst.  Het lijkt erop dat iedereen die op een vliegveld werkt dit niet vrijwillig doet. Niets geen kilten, niets geen doedelzakken en ook geen Highlands waar de regen striemend je om de oren slaat.

Nu is dat laatste niet direct waar ik op gehoopt had. In plaats van de typische Engelse regen wordt ik gelukkig begroet door een prachtig blauwe lucht en een heerlijke temperatuur. En het weer weet dit tot mijn vertrek vol te houden. Met dit prachtige weer ga ik mijn gehuurde Vauxhall, geen idee waarom ze een Opel hier zo noemen, op weg.

Eerst wat draaien en keren rond het vliegveld maar al snel op de A1-snelweg. Links de Noordzee, rechts een Zuid-Limburgachtig landschap. Bij de plaats Houndwood draai ik de snelweg af, de binnenlanden in. Smalle weggen waar een tegenligger snel een spiegeltikker kan worden. Maar uitwijken opzij is lastig door de stenen muren of hagen. Glooiend slingert de weg zich langs groepjes huizen maar hoofdzakelijk landbouwgrond of grasland.

Na anderhalf uur sturen en genieten draai ik het erf van de klant op.

Zwaan 1279, C18

Het is alweer enige tijd geleden dat ik jullie via een blog deelgenoot heb gemaakt van een belevenis. De laatste keer schreef ik over de barre tocht die ik samen met Annemiek heb gemaakt door het Noord-Groninger land. Overigens geheel vrijwillig liepen we daar op twee koude Februaridagen de eerste twee etappes van het Pieterpad. Dit keer heb ik iets heel anders te melden. Ik wil jullie meenemen op zakenreis.

Als consultant kom ik nog wel eens ergens. Meestal blijft dit beperkt tot eigen land of een kort uitstapje naar België. Deze reis is echter wat specialer. De opmerkzame lezer had het misschien al aan de titel van deze blog gezien; ik ben op weg in een vliegtuig, richting Engeland. Klink decadent maar daar kom ik wel meer. Toch is het dit keer anders. 

Allereerst is het de klant die het dit keer anders maakt. Ik heb in de vijftien jaar al behoorlijk wat klanten geholpen met de implementatie van onze software. Maar zelden heb ik een klant meegemaakt die zo enthousiast aan de slag wil. Via een paar on-line trainingen heb ik al een aantal basis functies uitgelegd en daar is men voortvarend mee aan de slag gegaan. Geweldig om zo'n klant dan ook op locatie verder te helpen. Wat dit bezoek ook voor mij bijzonder maakt is de plaats waar ik heen ga. Nog nooit ben ik zo hoog geweest. En dan niet in kilometers vlieghoogte maar in noordelijke breedte.

Ik kan niet tippen aan familie die nu ergens rond de Poolcirkel rondreizen maar 55 graden 57 min. Noorder-breedte is voor mij het noordelijkst waar ik ooit ben geweest. Nu zie ik jullie denken: ' En Canada dan?'. De plaats waar we bij die klant zijn geweest ligt ruim 6 graden zuidelijker, wat hemelsbreed 666 km is, en zelf 3 graden lager als Amsterdam. Maar welke plaats ligt er dan op deze breedtegraad? Op de kaart heet het plaatsje Foulden, Berwick-upon-Tweed in Northumberland. En het ligt in het deel van het Verenigde Koninkrijk wat Schotland heet.

Met de KLM vlieg ik van Amsterdam naar Edinburgh. En ik moet zeggen, vliegen met de KLM is een 'geweldige manier van vliegen'. Natuurlijk zijn de stoelen net zo hard als bij Easyjet of iedere andere prijsvechter, de beenruimte is net zo beperkt maar de service en het personeel is toch net een stapje beter. Knabbeltje, gratis goede koffie, een vriendelijk woord, een glimlach. Het is zo simpel maar maakt het reizen vele malen aangenamer. En naar vijf minuten vliegen, altijd leuk dat tijdsverschil althans op de heenreis, land ik soepel op Schotse bodem.

Kunst net buiten het vliegveld