Via deze blog hebben jullie al heel wat verhalen van mijn adoptievader Frank kunnen lezen. Dit keer heeft Frank mij gevraagd om mee op pad te gaan en hierover wat te vertellen. Maar misschien is het handig dat ik me toch even voorstel. Ik ben op Facebook dan wel een legende, ben immers de Flappie die de Kerst wel overleeft heeft (op het konijn van Bol.com na dan maar dat is reclame en dat is allemaal nep), maar de lezers van deze blog hebben dit misschien gemist.
Zoals gezegd ik ben Flappie. Op Facebook ook terug te vinden als #Flappie. Ik kom uit een grote familie knuffelkonijnen, he je bent konijn of niet. Vorig najaar ben ik geadopteerd door Annemiek en Frank en woon sindsdien in Zwolle. De adoptiekosten zijn geheel ten goede gekomen aan het kinderfonds Ronald Mcdonald. Via Facebook en allerlei andere social media beleef ik en mijn konijnenbroers en zussen diverse avonturen. Zoek maar eens op Facebook op #konijnoppad en #konijnopreis.
Ik heb inmiddels directe familie wonen in Gouda, Groningen en zelf in de USA.
Nu jullie weten wie ik ben kan ik met mijn verhaal beginnen. Zoals gezegd, ik ben mee op werkbezoek met Frank. En dan niet eventjes bij een klant in Boskoop of Zundert, ook leuk natuurlijk, maar helemaal naar Frankrijk. In het plaatsje Hambye zit een klant die wel wat hulp kan gebruiken om met WinTree te werken. Hambye ligt helemaal in Normandië slechts een uurtje rijden van Mont Saint Michel. Jullie weten wel, dat stadje midden in het water op de hoek van Bretagne en Normandië. Op woensdag vertrekken we met z'n drieën. Collega Gert achter het stuur, Frank ernaast en ik lekker op de achterbank. Blablabla allemaal gepraat over werk, saai. Val in slaap en mis zo de overgang van Nederland naar België. Bij de Franse grens begin ik toch wel even peentjes te zweten. Ik heb namelijk geen paspoort. Die grens is gelukkig alleen maar zichtbaar als bordje. Peentjes komen goed van pas als avondeten.
 |
| Pont de Normandie |
Lille, Amiens, Le Havre, Pont de Normandie, Gert en Frank eten een broodje kip in het plaatsje Dozule. In een kebab zaak waar de creditkaart niet werk maar de eigenaar Nederlands kent. Nou ja, hij heeft het over 10 gulden. Vast al een tijdje weg uit Nederland. Caen, Guilberville, negen uur naar het vertrek in Zwolle kom ik aan in Hambye. Het is jammer dat het donker is want anders zou ik kunnen zien dat we slapen in een chateau. Dus maar even wat foto's van de website gepikt om te laten zien waar we zijn.
We worden aller hartelijkst ontvangen door de Engelse eigenaars. Biertje en wijntje erbij, genieten van het goede leven. Nu eerst Lekker slapen en dan kunnen morgen Gert en Frank hard aan het werk. En ik, ach beetje lummelen en aanhoren wat er allemaal verteld wordt. Hoef me daar niet al te druk om te maken.
 |
| Keuken |
 |
| Slaapkamer |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten