Woensdag 17 juli, een uitzonderlijk natuurgebied

Drimmelen, een vlekje op de kaart in het noordwesten van Brabant. 26000 inwoners, 8 kilometer aanlegsteiger in de jachthaven. Leuke weetjes maar daar komen we niet voor. We komen voor het grote natuurgebied aan de overkant van de Amer: het Nationaal Park De Biesbosch. We hebben een plaatsje geboekt op de rondvaartboot de Zilvermeeuw 2.

Oerrunderen zoeken verkoeling

De Biesbosch is ontstaan tijdens de eerste St. Elisabethvloed in 1421. Ter hoogte van de huidige Moerdijkbrug breekt de dijk door en het achterliggende land loopt onder. Ruim vijf eeuwen kent het gebied een getijdenverschil van tussen de één en twee meter. Pas naar het sluiten van het Haringvliet is dit grote verschil verdwenen. Maar ondanks het ontbreken van eb en vloed vanuit zee kan, afhankelijk van de wind, er toch nog een getijdenverschil van 40 cm zijn. En de Biesbosch groeit nog steeds. Voor het project 'Ruimte aan de rivier' worden dijken doorgebroken om zo hoogwater in de rivier beter op te kunnen vangen. Naast de belangrijke functie die de Biesbosch heeft als natuurgebied en overloopgebied bij hoog water is het gebied ook een belangrijke opslagplaats voor drinkwater. In drie grote spaarbekens wordt zoetwater opgeslagen om later voor grote delen van West-Nederland als drinkwater uit de kranen te komen.

Amer-centrale

De rondvaart begint op de brede Amer. We varen 'landinwaarts' de Bergsche Maas op om vervolgens naar het Noorden af te buigen, de Biesbosch in. Varend door ruime waterwegen glijden links en rechts grienden, polders en rietlanden aan ons voorbij. Tegen de klok in ronden we het oostelijke deel van het gebied. De zon schijnt, de kapitein verteld wat we allemaal kunnen zien. Heerlijk relaxen in een mooi stuk natuur. Iets van sensatie, als je het als zo mag noemen, krijgen we op, driekwart van de vaart. De redelijk grote salonboot moet door het 'Gat van de Slek'. Aan beide zijden van de boot is slechts een meter ruimte. In de bochten soms nog wel minder. Maar we hebben blijkbaar een ervaren kapitein want hij stuurt de boot soepel er door heen. Dat kan niet gezegd worden van de motorboot die ons via een buitenbocht probeert in te halen. Die kapitein verkijkt zich behoorlijk op de diepte van het water waardoor, jammer, de boot net niet vast komt te zitten. Hij moet gewoon achter ons aan blijven varen. Zelfs op vakantie hebben de mensen nog haast. Terwijl dit gebied niet uitnodigt om haast te hebben.

Krap in het Gat van de Slek

Na iets meer dan twee uur varen hebben we weer vaste grond onder onze landbenen. Het is zeker de moeite waard geweest. Op de terugweg naar huis duiken we nog even de geschiedenis van mijn moeder in. We stoppen in Zevenbergsche Hoek om de plaats waar het geboortehuis van Ma stond te bekijken. De Hoofdstraat is er nog wel, het huis helaas niet meer. Het is warm en heel stil, zoveel anders moet het in 1938-1939 geweest zijn toen deze weg de snelste verbinding tussen Antwerpen en Breda was. Daar is nu niets meer van terug te vinden. Na een paar foto's gaan we terug naar 'huis', de rose wacht daar geduldig op ons.

De Hoofdstraat, op deze hoek stond de kosterwoning waar Ma geboren is.

Hoofdstraat richting Breda

Zaterdag 13 juli, Agatha en Barbara

Na een ietswat onrustige nacht, altijd even wennen aan een ander bed en kussen, begint de eerste echte (Annemiek heeft vrijdagmorgen nog gewerkt) dag van onze vakantie. De zon heeft nog moeite om door de bewolking heen te komen. Maar, de vooruitzichten voor de komende week zijn veelbelovend. Krantje uit de brievenbus, koffie bij het ontbijt. Heerlijk rustig op gang komen. 

De markt

Het is zaterdagochtend dus markt in Bosschenhoofd. Daar heeft iedereen waarschijnlijk zo zijn eigen voorstelling bij. Onze voorstelling komt echter niet helemaal, beter gezegd helemaal niet, overeen met de werkelijkheid. Een bakker, met heerlijke cocosmacronen en een kaasboer op een parkeerterrein. Dat is alles. Slenteren langst kraampjes en een beetje rondsnuffelen is hier zo gebeurd. Terug naar huis, koffie met koek in de tuin.

Ons vakantiehuis is van alle gemakken voorzien. Volledig ingerichte keuken, kabel tv en internet. Op de oprit een auto en in de schuur fietsen. Beide vervoersmiddelen zullen we de komende twee weken zeker gebruiken. We beginnen met de fietsen met als doel Oudenbosch. Nu is Oudenbosch niet een stad om daar een stedentrip aan te wijden. Lelijke winkelstraat, vervallen overdekt winkelcentrum, niets zeggende bebouwing. Kortom een stad die het bekijken niet echt waard is. Bij deze kwalificatie laat ik mij helemaal leiden door mijn eigen waarnemingen en beoordeel op basis van wat ik gezien heb. Een ieder die daar anders over denkt is daar natuurlijk helemaal vrij in. Dit terzijde maar toch even genoemd om geen kwaaie gezichten te krijgen. Oudenbosch, wat hebben wij daar dan eigenlijk te zoeken? Uiteraard weten we bij het vertrek nog niet dat Oudenbosch zoveel lelijks heeft, maar ons hoofddoel van de tocht is de Basiliek H.H. Agatha en Barbara.

De voorgevel van de Basiliek

In 1865 werd op initiatief van Pastoor Willem Hellemons begonnen met de bouw van deze kerk. Onder de indruk van de St. Pieter en de St. Jan van Lateranen, beide kerken staan in Rome, laat hij de architecten Cuijpers en van Swaaij de kerk ontwerpen. Het resultaat is een koepel à la St. Pieter met een voorgevel geïnspireerd door de St. Jan. Na bijna dertig jaar bouwen is de kerk klaar. Ondanks de gigantische afmeting, zeker voor een dorp als Oudenbosch is de kerk toch zestien keer kleiner als de St. Pieter in Rome. In 1912 kreeg de kerk de rang Basilica minor (Basiliek). Zoals ieder cultureel erfgoed in Nederland moest de basiliek in de jaren 50 eerst ernstig in verval raken voordat de middelen gevonden werden om een grondige restauratie uit te kunnen voeren. Uiteindelijk duurde de restauratie net zo lang als de bouw zelf. Maar het resultaat is prachtig. 

Middenschip naar hoofdaltaar

De koepel

Het is een katholieke kerk dus is het interieur uitbundig versierd. Alle bekende heiligen lijken hun eigen beeld te hebben. Ook twee pausen zijn in steen vereeuwigd. Ondanks alle pracht en praal is het geen bling-bling geworden. Ingetogen uitbundig is wel een goede karakterisering van dit gebouw. Wat ook opvalt is het ontbreken van graven in de vloer. Dit komt omdat sinds 1829 er niet meer in kerken begraven maar worden. De honderdveertig treden naar boven om de kerk vanuit de koepel te bekijken is zeker de moeite waard. Gelukkig hebben de architecten geen ramen in de koepel gemaakt. Zo blijft ons een uitzicht op de bovenkant van het 'fraaie' dorp  bespaard.

Kaarsje bij St. Franciscus voor onze Pa

Op de terugweg naar Bosschenhoofd, we maken een kleine omweg langst Zegge, hebben we nog mooi uitzicht op de grote koepel. Schitterend gebouw, jammer dat het op zo'n lelijke plaats staat (excuses als ik mensen hiermee beledig!).

De Basiliek vol in beeld

Dinsdag 16 juli, Splesj

Bosbad Hoeven, rechts van het midden de glijbanen

 

Al verschuilt de zon zich vandaag achter hoge sluierbewolking, de temperatuur is bijzonder zomers. Code Rood is afgekondigd, houdt de bejaarden binnen! Eerst een korte wandeling en daarna een paar uur lekker aan de waterkant van Molecaten Bosbad Hoeven. Dit klinkt als een natuurbad midden in het bos. Midden in het bos klopt, maar het zwembad is niet echt 'natuurlijk' meer. Gewoon een betegelde betonnen bak met water. Wat het bad vooral speciaal maakt zijn de verschillende spectaculiare glijbanen. Ik heb één keer een glijbaan geprobeerd, dat is niet meer aan mij besteedt. Olaf vindt het echt geweldig.

 

Wij genieten op een bankje langst de rand van het bad. Mensen kijken. In de zon aan de rand van een zwembad een heel leuke tijdsbesteding. En als we het te warm krijgen plonsen we gewoon het koude water in. Zo houden we het wel een paar uurtjes vol.

 

 

Maandag 15 juli, knel- en knooppunten

Het eerste waar ik bij het schrijven van deze blog aan moet denken is het hilarisch nieuwsitem over zadelpijn gelezen in het NOS-journaal door Herman Siezen. Vandaag heb ik aan de lijve ondervonden wat met dit item bedoeld werd. Ondanks dat de fietstocht niet al te lang duurt is de combinatie onbekende fiets -mooie zomerse weer (+ 25 graden) voldoende om mijn zaakje dusdanig af te knellen dat na verloop van tijd ik slechts uit ervaring weet dat alles nog aanwezig is. Voelen doe ik het niet meer.

 

73, 75, 76, 77,12, 79, 46, 43, 41, 98, 74 en tot slot terug naar 73. Zie hier de dertig kilometer lange route die deze gevoelloze toestand heeft veroorzaakt. Voor degene die niet één, twee, drie een knooppuntenkaart bij de hand hebben even de plaatsen die we gepasseerd zijn. Vanuit Bosschenhoofd langst vliegveld Seppe. Langst een veld vol met aardbeienplukkers naar St. Willebrord. Grote villa's aan de kant van de weg. Door Sprundel: wat leuk, we passeren het bedrijf van een klant van mijn werk. Bij De Dood rechtsaf naar Moeren: hier heb ik wel eens voor mijn werk een update-dag verzorgd. Over een bospad langst de Oude Buisse Heide. Parallel aan de Belgische grens, jammer geen oude grenspalen te zien. Vanuit de weilanden de Rucphense Bosschen in, het lijkt wel of het plaatselijke bejaardenhuis een verplichte buitenactiviteit hebben. We komen bijna uitsluitend 70-plussers op de fiets tegen. Waarbij menig fietser Olaf verwonderd nakijkt: was dat nu een jongen of een meisje? Lang haar, een hemdje, een damesfiets. Het is ook wel verwarrend. Vanuit het bos Rucphen door op weg terug naar ons tijdelijk huis.

 

Landschap bij de Moeren

Natuurlijk zijn we onderweg wel een paar keer gestopt maar een zekere opluchting is er wel als het bloed weer daar kan komen waar het een tijdje beperkt toegang had. Nadat het bloed zich weer verdeeld heeft over het gehele lichaam nog even de hardloopschoenen aan voor een rondje Hoeven (10 km.)*). En dan is het na gedane arbied goed rusten.

 

*) de meeste teksten voor mijn blogs schrijf ik 'op lokatie', meestal op de dag zelf. Achteraf redigeer en pas ik de tekst nog aan. En voeg de foto's toe. Zo ook deze blog. Daarom weet ik nu ook dat ik mijn hardloopschoenen (voorlopig?) aan de wilgen hang. Ondanks het plezier tijdens het lopen, heerlijk buiten je inspannen, protesteert het lijf iedere keer steeds meer. Zelf zoveel dat mijn rechter been, tijdens de rugklachtenperiode ook al een van de knelpunten, dezelfde klachten als toen begint te vertonen. Zelfs gewoon wandelen is dan een probleem. Paar dagen rust en dan gaat het wel weer maar zodra ik weer iets harder loop dan stevig doorwandelen is het daarna weer mis. Hoe lastig ook, ik moet me er maar bij neerleggen dat hardlopen niet meer aan mij besteed is. Op zoek, naast het sporten in de sportschool, naar iets anders buiten. Fietsen is een mogelijke optie. Ik ga dat eens verder bekijken.

 

 

Zondag 14 juli, worstelen en bovenkomen.

 

1 februari 1953: In één nacht laat de natuur zien hoe nietig de mens eigenlijk is. Wind en water bundelen hun krachten. En de maan doet met z'n aantrekkingskracht ook nog even mee. Een alles vernietigende combinatie waar geen dijk tegen bestand is. En het bleef voor veel plaatsen niet bij één nacht. Vooral op Schouwen-Duivenland heeft de zee met eb en vloed maanden lang vrij speel op de ooit vruchtbare akkerlanden.

 

Uitzicht over de caissons

Vandaag gaan we zestig jaar terug naar die nacht en de daarop volgende maanden. We bezoeken het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk, Zeeland. Zowel de lokatie als het onderkomen van het museum is bijzonder. Het museum is gevestigd in de vier caissons die gebruikt zijn om de doorgebroken dijk bij Ouwerkerk te dichten. Caissons zijn grote betonnen bakken die verzwaard met zand en stenen werden afgezonken om zo de zee de doorgang te belemmeren. Dus geen strak modern gebouw maar kale betonnen wanden waar op verschillende plaatsen de betonijzers duidelijk zichtbaar zijn. Het creëert een sfeer die goed past bij het verhaal wat verteld wordt.

Project 1835+1

 

 

 

Vooral het project 1835 +1 is indrukwekkend. Alle namen van de 1835 overleden mensen golven van je vandaan. En bij iedere naam is een verhaal te beluisteren.

Omdat deze ramp in het recente verleden is gebeurd is veel beeld- en fotomateriaal bewaard gebleven. Fotoboeken met 15000 foto's liggen geduldig klaar om bekeken te worden.

Niet alleen de jeugd is interactief

 

 

 

 

 

In de laatste caisson kan de jeugd zich uitleven met grote flatscreens en interactieve spelletjes. Alles om te leren hoe vandaag de dag hard gewerkt wordt om een ramp zoals op 1 februari 1953 te voorkomen. Bij mij blijft de vraag openstaan: heeft mijn vader als werknemer bij de overheid maar ook als jonge sterke man nog op een af andere manier geholpen bij het vele werk wat na de rampnacht gedaan moest worden. Binnenkort Ma nog maar eens hier na vragen.

 

 

 

Op de terugweg maken we een ommetje via Zierikzee. Leuk om door de binnenstad en langst de haven te slenteren.

Watersnoodmonument in Zierikzee

 

 

 

Stadhuis van Zierikzee

 

Haven van Zierikzee

 

Vrijdag 12 juli, op weg

Het begin van de zomervakantie 2013. Dit jaar is de bestemming Bosschenhoofd, het huis van Rian en Eric. De vakantie begint natuurlijk met de heenreis, dit keer per trein. Opstappen in Zwolle om 12:19, aankomst in Roosendaal om 14:40. De trein is en blijft toch wel een heerlijk ontspannen manier van reizen, zeker als je geen haast en/of vertragingen hebt. Voor het laatste stuk van het station naar het huis kunnen we de buurvrouw van Rian, Franchien bellen. Tijdens de korte rit naar Bosschenhoofd steekt een kliko over. Gevolg: een behoorlijk ernstig kapotte spiegel. Om 15:00 uur komen we heelhuids aan op onze plaats van bestemming. Koffers uitpakken en daarna boodschappen doen bij de Lidl in Oudenbosch.
De zon schijnt, de vakantie is begonnen.