Nicht ni hao

Het is alweer 10 maanden geleden dat ik voor het laatst hier jullie deelgenoot maakte met een reisbestemming. Tenerife was de laatste ‘verre’ bestemming die we konden bezoeken. Aan het einde van die blog wenste ik jullie Zài jiàn. Zài jiàn is de Chinese equivalent van ons tot ziens, een verwijzing naar onze vakantieplannen voor 2020. Deze vakantieplannen kregen in januari 2020 vaste vorm toen we een 18-daags rondreis China boekte. Shanghai, Bejing, de Muur, het Terracotta leger, het Karsgebergte en Hongkong; het stond allemaal prachtig beschreven in de brochure. Maar verder dan de mooie plaatjes in de brochure zijn we niet gekomen. COVID-19 gooide ook onze vakantieplannen over boord.

In plaats van vliegen richting de Chinese muur zatten we op 12 september in de auto op de Afsluitdijk richting Julianadorp. Op visite bij grote zus is ook leuk maar toch wel even anders. Shanghai werd 2 dagen in een prachtig hotel in Egmond aan Zee. En het Karsgebergte werden vervangen door de heuvels aan de oevers van de Moezel. Maar je hoort ons niet mopperen, we kunnen gelukkig nog even lekker weg van huis. Even de dagelijkse werkzaamheden en huiselijke beslommering achter ons laten om  heerlijk samen te genieten. 

Vrijdag 18 september laden we de auto vol en beginnen aan de ruim 400 kilometer lange reis naar Kröv, gelegen op de grens tussen de Eifel en de Hunsrück, aan de Moezel. We hebben bij Landal een huisje gehuurd, dus lekker Corona-proof alles voor ons zelf. Met 100 km/uur kachelen we via Venlo richting de Duitse grens. Eenmaal in Duitsland kan het gas erop maar 120 km/uur vinden hard zat, maar menig weggebruiker denkt daar heel anders over. Je moet met die laagvliegend bij het inhalen zeker wel rekening houden. Ze zijn eerder bij je dan gedacht, beetje net als bejaarden op elektrische fietsen, die zijn ook eerder naast je dan je van iemand op leeftijd, op een fiets zou verwachten. Maar als we eenmaal de 61 richting Koblenz zijn opgedraaid moet de snelhiedsbegrenzer aangepast worden. Om onduidelijke redenen is het bijna 100 kilometer slechts toegestaan om die afstand niet in een uur af te kunnen leggen. Tel daar een kleine ongelukje bij op en je zult begrijpen dat het niet echt opschiet. Maar geen stresss, handjes ontspannen op het stuur; we hebben immers vakantie en het huisje loopt niet weg.

Na zo’n 5 uur reistijd komen we bij het park wat bovenop een heuvel, 300 mt. boven zeeniveau, ligt.  Bij de receptie worden we meteen geconfronteerd met de strengere Duitse corona maatregelen: in iedere publieke ruimte is het dragen van een neus-mondmasker verplicht. Dus ik mijn zebraatje en Annemiek haar pantertje voor en we checken in. 

We hebben een specifiek huisje met, naar we hopen, mooi uitzicht gereserveerd, helemaal aan het einde van het park. Gelukkig kunnen we de auto bij het huisje parkeren. Het renovatie-plan heeft het einde van het park nog niet bereikt. Het huisje kan wel een lik verf en een styliste gebruiken. Het is, een soort van, schoon. Als je een supervisor housekeeping van een groot Zwols hotel bij je hebt dan wordt er toch anders naar schoonmaken gekeken. Maar kijken we naar buiten dan is het uitzicht geweldig.

Hier gaan we het wel een week uithouden.