Eerst langzaam maar daarna in volle vaart naar beneden

Ter voorbereiding van deze vakantie hebben we op internet allerlei uitstapjes bekeken. Vandaag gaan we naar Imst waar een Alpine Roller Coaster is. En hier verheugd Olaf zich, naast het zwemmen bij het huisje in Duitsland, het meeste op. Maar voordat we met deze 'roddelbaan op rails' naar beneden storten gaan we eerst nog even een stukje wandelen. Wat op de kaart eenvoudig leek, bleek in de praktijk iets anders uit te vallen.

Eerst naar Hoch Imst (ongeveer 45 minuten rijden van ons hotel). Hier nemen we de stoeltjeslift naar boven. Beneden (1000 meter hoog) schijnt de zon volop en is het al lekker warm. Ook halverwege op 1500 meter is het nog heerlijk zonnig. We zien door bewolking de eindbestemming van de stoeltjeslift op 2050 meter niet. Verrassend is het dan ook dat het weer helemaal boven mooi zonnig is. We kijken bovenop een dunne wolkenlaag die het dal vult. Het weer werkt ook vandaag voor de mooie foto's weer bijzonder goed mee.

We weten dat Olaf meer een daler dan een klimmer is dus hebben we de route van vandaag zo gepland dat het alleen bergafwaarts gaat. Van 2050 meter via de Muttekopfhütte (1934 meter), langst de Latschenhütte op 1632 meter naar het begin van de roddelbaan (1491 meter). Het eerste deel van de afdaling gaat via de Drischlsteig. En dat is geen eenvoudig pad door groene Alpenweiden.

Nee, het is een afdaling waarbij we geholpen worden door trappetjes en stalen kabels waaraan we ons vast kunnen houden. En dat is best wel nodig. Padjes van nog geen meter breed waarbij de berg steil omhoog gaat en het dal steil beneden ligt. Niet echt een relaxte afdaling, het is af en toe best wel een beetje eng maar het uitzicht op de bergen maakt alles goed. Naar dik een uur , waarbij we bijna de hele tijd de Muttekopfhütte in het zicht houden, dallen kunnen we, genietend van een glas drinken bij de 'hütte', dik tevreden zijn over de geleverde

prestatie. Dat was wel even een andere afdaling dan dat we voorzien hadden, maar we hadden het niet willen missen. O ja, bij de 'hütte' zien we een bord staan bij het pad waar we net vandaan komen. Op dit bord staat dat het pad alleen voor geoefende bergwandelaren te "bewandelen" is. Nou, vanaf vandaag zijn wij dus ook geoefende bergwandelaars.

Muttekopfhütte

Het tweede deel van de afdaling gaat, zeker als je het vergelijkt met de Drischlsteig, stukken eenvoudiger. Eerst nog kronkelend de berg af maar al snel wordt het een breed begaanbaar pad naar de Latschenhütte. Vandaaruit gaat het door een stuk bos en over een Alpenweide naar het begin van de roddelbaan. En dat is een lokale top attraktie wat veel publiek trekt. We moeten ruim een uur wachten voordat we aan de beurt zijn. Gelukkig hebben ze een volgnummer systeem waardoor je rustig een beetje rond kon lopen en pas in de rij gaat staan als je nummer aan de beurt is.

Annemiek is, met de tassen, met de stoelltjeslift naar beneden. Eindelijk kunnen we plaatsnemen in het roddelbakje. Door middel van een hendel kun je bepalen hoe hard je over de 3500 meter lange baan naar beneden gaat. Helaas hebben wij de pech dat twee sleetjes voor ons iemand met de rem vol aangetrokken naar beneden slakt. Om er niet boven op te knallen moeten we een paar keer stoppen om weer voldoende ruimte tussen de sleetjes te creeëren. Verder is het spectaculair om zonder te remmen de berg af te racen. Vrijdag gaan we nog een keer!

Naar deze adrenaline sensatie zijn we wel toe aan een ijsje. Hierna begeven we ons terug naar het hotel. We hebben samen  een paar grenzen verlegd. Ook vandaag gaat weer de boeken in als zeer geslaagd.