Mannendag

110 miljoen jaar geleden waren de verschillende aardplaten volop in beweging. De Afrikaaanse tektonische aardplaat zet zich in beweging naar het Noorden en komt daar de Europeese plaat tegen. Dat wordt een botsing van jewelste. Deze beweging was niet in een jaarje gepiept. Het hoogtepunt van deze beweging was 50 miljoen jaar geleden. Door de botsing van deze twee platen zijn gigantische bergen ontstaan: de Alpen. Ook vandaag de dag blijven de bergen door de beweging van de verschillende aardplaten groeien. De huidige vormen van de bergen zijn  door erosie pas 2,5 miljoen jaar oud.

Klein tussen grote bergen

En vandaag lopen door deze, door gigantische natuurkrachten ontstane bergen, twee hele pieterig kleine wezens. 1000 keer kleiner dan de omgeving. En toch proberen ze enigszins deze grote bergen te bedwingen. Hetgeen van hun standpunt uit wel lukt, maar of de bergen er zelf van onder de indruk zijn is maar zeer de vraag.

Vandaag is het mannendag. Alhoewel Olaf alle natuurlijke kenmerken van een man heeft, is het vandaag de dag dat Yoeri en Frank samen op pad gaan. Samen hebben ze een route bedacht waarbij serieuze hoogtes moeten worden overwonnen. En daar zijn wel mannenbenen voor nodig. O ja, niets seksistisch ten opzichte van Annemiek. Zij geeft er geheel vrijwillig de voorkeur aan om bij Olaf te blijven.

De tocht begint om 9 uur bij het hotel op 1300 meter hoogte. Het eerste stuk is een warming-up. 20 minuten richting het einde van het dal, om daarna rechtsaf te slaan de beboste bergheling op. Daar begint vrij snel het serieuze 'klimwerk'. Let wel, we hoeven niet aan touwen gezekerd  te worden, het pad is goed begaanbaar. Alleen heel erg omhoog. Al gauw plakt het shirt aan je lijf en moet je regelmatig het zweet van je voorhoofd wissen. Moeilijk is het volgen van het juiste pad niet. Er zijn niet veel zijpadden en we volgen de uitgezette route nummer 50, de Thomas Pens Höhenweg. Het pad blijft maar omhoog gaan en de bebossing begint steeds dunner te worden. We moeten een paar bergstromen oversteken. Deze geven meteen vers water voor onderweg. Uiteindelijk komen we, naar ruim anderhalf uur klimmen, op een wat vlakkere weg. We hebben het hoogste punt van de tocht op 2110 meter bereikt. Een momentje van euforie is ons wel gegund, we hebben het toch maar voor elkaar gekregen. Natuurlijk stelt het verder niet veel voor want we weten ook dat bergarbeiders met een maaier grote delen van het pad wat wij belopen hebben nog niet al te lang geleden voor ons gemaaid hebben. Maar voor jongens uit de Holandse platte polder toch even een momentje om trots op te zijn.

Stuwmeer en de gletsjer

We volgen het pad verder. Links van ons zien we de Karlspitze van ruim 2800 meter hoogte. Rechts het dal waar we af en toe ver kunnen kijken. Feichten en ook de andere dorpen in het dal kunnen we vaak tussen de bomen en rotsen door zien. Ook als we naar het einde van het dal kijken zien we even het stuwmeer en de daar achter gelegen geltsjer. Het geeft mooie foto-momenten. Het lopen gaat nu stukken eenvoudig als zo de berg op. Al blijven er een aantal lastige stukken in zitten waarbij we eerst naar beneden gaan, een bergstroom moeten oversteken en dan weer omhoog gaan. Naar ruim 2 uur min of meer vlak pad komen we de eerste tegenliggers tegen, een Belgisch gezin die de route in tegengestelde richting lopen.

Hekketje plaatsen

We komen op een kruising van padden terecht waarbij we slechts één keuze hebben, pad 23 naar beneden. Het pad om de bergkam verder te volgen is afgesloten in verband met werkzaamheden. Verder op de berg zijn ze lawinehekken aan het plaatsen. We hebben dit vanuit het hotel al gezien, een helikopter vloog af en aan met de hekken. We lopen ongeveer te hoogte van het hotel de berg af. Dit is eenvoudig gezegd dan gedaan. Dik anderhalf uur duurt het toch nog voordat we net boven het hotel uit het bos komen. Van klimmen krijg je het ontzettend warm maar van dallen krijg je pas echt zere benen. Een paar dagen later is het nog in de kuiten te voelen.

Na ruim 5 uur wandelen hebben we 'slechts' 5 kilometer gelopen. Waarbij we wel ruim 700 meter hoogte verschil hebben bedwongen. We voelen dit toch , als Hollandse Kaaskoppen, als een kleine overwinning op deze grote bergen. Tevreden leggen we de benen op een stoel en genieten van een biertje. En de bergen? Ach, die hebben hun werk als toeristische attractie voor vandaag  weer gedaan.

Het hoogste punt van deze vakantie

Het bestemming van vandaag ligt hemelsbreed misschien maar 20 kilometer van het hotel. Probleem is alleen dat er een paar bergen van meer dan 2000 meter hoog tussen het hotel en het einddoel liggen. Dat wordt dus omrijden. Het doel van vandaag is namelijk de gletsjer aan het einde van het Pitztal, het dal dat paralel ten westen van het Kaunertal ligt.

Na weer een voedzaam ontbijt moeten we 60 kilometer omrijden om bij de gletsjer te komen. Hier ligt in het plaatsje Mittelberg een gletsjerbaan die ons van 1740 meter naar 2840 meter zal brengen. Deze keer is het geen cabinbaan maar een soort metro die schuin omhoog door de berg naar boven gaat. De tunnel is 3350 meter lang en de reis duurt ongeveer 10 minuten. Komende uit de 'metro' komen we op een soort maanlandschap terecht. We staan onderaan de gletsjer maar deze heeft zich ruim 100 meters teruggetrokken. Wat overblijft is een stenen kale vlakte met hier en daar een rotsblok. Wat het geheel nog troostelozer maakt zijn de bouwactiviteiten die op de vlakte plaatsvinden. Het is kortom geen al te fraai uitzicht. Waarschijnlijk is het hier in de winter goed vertoeven want vanaf de vlakte lopen verschillende stoeltjes- en sleepliften verschillende kanten de gletsjer op. De enige baan die nog in bedrijf is, is de cabinebaan die ons naar  de Hinterer Brunnenkogel op 3440 meter brengt. Boven wacht ons een tweede teleurstelling, er wordt ook daar volop gebouwd. Gevolg is dat we alleen uit de cabin kunnen en op het platform, waar je in- en uit stapt, kunnen rondkijken. Verder kunnen we niet. We moeten daar een half uur blijven en daarna, met dezelfde cabins, weer mee naar beneden.

Het uitzicht hierboven is, als je langst de bouwkraan kijkt, wel schitterend. We worden omringd door allemaal hoge kale bergen waarbij de hoogste (die we kunnen zien) 3774 meter hoog is. Een half uur lang hebben we weer ontelbare foto's kunnen nemen. Dat wordt thuis weer een hele puzzel om de mooiste er uit te zoeken. Eenmaal beneden kunnen de meegebrachte vesten makkelijk uit en moet ook de zonnebrandcreme gebruikt worden. De zon schijnt volop terwijl, voor de mooiste foto's, ook een aantal stapelwolken in de lucht hangen. We nemen wat te drinken en verbazen ons hoe al het bouwmateriaal, er staat een bouwkraan die bij ons gebruikt worden voor gebouwen van 4-5 verdiepingen, hier boven is gekomen. Ook halverwege de gletsjer kruipen graafmachines en bulldozers rond. We nemen ook nog een kijkje bij de “kapel van het witte licht”, een moderne kapel naast de gletsjer. Hierna nemen we de metro terug naar beneden.

 

Bijna naast de gletsjerbaan staat een cabinnenlift naar een bergmeer. Ook deze baan nemen we om boven te komen. Boven bij het bergstation (2300 meter) hebben we prachtig uitzicht op een groot bergmeer, de Rifflsee (2230 meter). Om dit meer is een wandelpad aangelegd wat goed toegankelijk is voor zowel families als senioren. Makkelijk begaanbaar dus. We ronden het meer in ongeveer een uurtje en hebben, geholpen door het water en de wolkenluchten, nog een paar mooie fotomomenten. De jongens vermaken zicht prima met het 'zeilen' van stenen over het water. Het is een leuke relaxte wandeling.

Na een in kilometers langere, maar in tijd kortere,  terugreis genieten we met een biertje na bij het hotel. Het weer was perfect en de locaties bijzonder. Voor morgen hebben we een 'Mannen'-dag gepland.

Eerst langzaam maar daarna in volle vaart naar beneden

Ter voorbereiding van deze vakantie hebben we op internet allerlei uitstapjes bekeken. Vandaag gaan we naar Imst waar een Alpine Roller Coaster is. En hier verheugd Olaf zich, naast het zwemmen bij het huisje in Duitsland, het meeste op. Maar voordat we met deze 'roddelbaan op rails' naar beneden storten gaan we eerst nog even een stukje wandelen. Wat op de kaart eenvoudig leek, bleek in de praktijk iets anders uit te vallen.

Eerst naar Hoch Imst (ongeveer 45 minuten rijden van ons hotel). Hier nemen we de stoeltjeslift naar boven. Beneden (1000 meter hoog) schijnt de zon volop en is het al lekker warm. Ook halverwege op 1500 meter is het nog heerlijk zonnig. We zien door bewolking de eindbestemming van de stoeltjeslift op 2050 meter niet. Verrassend is het dan ook dat het weer helemaal boven mooi zonnig is. We kijken bovenop een dunne wolkenlaag die het dal vult. Het weer werkt ook vandaag voor de mooie foto's weer bijzonder goed mee.

We weten dat Olaf meer een daler dan een klimmer is dus hebben we de route van vandaag zo gepland dat het alleen bergafwaarts gaat. Van 2050 meter via de Muttekopfhütte (1934 meter), langst de Latschenhütte op 1632 meter naar het begin van de roddelbaan (1491 meter). Het eerste deel van de afdaling gaat via de Drischlsteig. En dat is geen eenvoudig pad door groene Alpenweiden.

Nee, het is een afdaling waarbij we geholpen worden door trappetjes en stalen kabels waaraan we ons vast kunnen houden. En dat is best wel nodig. Padjes van nog geen meter breed waarbij de berg steil omhoog gaat en het dal steil beneden ligt. Niet echt een relaxte afdaling, het is af en toe best wel een beetje eng maar het uitzicht op de bergen maakt alles goed. Naar dik een uur , waarbij we bijna de hele tijd de Muttekopfhütte in het zicht houden, dallen kunnen we, genietend van een glas drinken bij de 'hütte', dik tevreden zijn over de geleverde

prestatie. Dat was wel even een andere afdaling dan dat we voorzien hadden, maar we hadden het niet willen missen. O ja, bij de 'hütte' zien we een bord staan bij het pad waar we net vandaan komen. Op dit bord staat dat het pad alleen voor geoefende bergwandelaren te "bewandelen" is. Nou, vanaf vandaag zijn wij dus ook geoefende bergwandelaars.

Muttekopfhütte

Het tweede deel van de afdaling gaat, zeker als je het vergelijkt met de Drischlsteig, stukken eenvoudiger. Eerst nog kronkelend de berg af maar al snel wordt het een breed begaanbaar pad naar de Latschenhütte. Vandaaruit gaat het door een stuk bos en over een Alpenweide naar het begin van de roddelbaan. En dat is een lokale top attraktie wat veel publiek trekt. We moeten ruim een uur wachten voordat we aan de beurt zijn. Gelukkig hebben ze een volgnummer systeem waardoor je rustig een beetje rond kon lopen en pas in de rij gaat staan als je nummer aan de beurt is.

Annemiek is, met de tassen, met de stoelltjeslift naar beneden. Eindelijk kunnen we plaatsnemen in het roddelbakje. Door middel van een hendel kun je bepalen hoe hard je over de 3500 meter lange baan naar beneden gaat. Helaas hebben wij de pech dat twee sleetjes voor ons iemand met de rem vol aangetrokken naar beneden slakt. Om er niet boven op te knallen moeten we een paar keer stoppen om weer voldoende ruimte tussen de sleetjes te creeëren. Verder is het spectaculair om zonder te remmen de berg af te racen. Vrijdag gaan we nog een keer!

Naar deze adrenaline sensatie zijn we wel toe aan een ijsje. Hierna begeven we ons terug naar het hotel. We hebben samen  een paar grenzen verlegd. Ook vandaag gaat weer de boeken in als zeer geslaagd. 

Dit keer geen vakantie-blog

Murphy op visite. En we hadden hem niet eens echt uitgenodigd.

Zo'n begin vraagt om wat meer uitleg. Zo als ik al een paar blogs geleden heb uitgelegd zijn we met een metamorfose van onze huiskamer, keuken en bijkeuken bezig. Omdat ik mijn beperkingen ken, huren we voor verschillende werkzaamheden mensen/bedrijven in. Zo ook voor de verwarming. In de woonkamer moest een nieuwe vloer gelegd worden en daarom moesten de twee verwarmingselementen die op steunen op de grond staan tijdelijk worden verwijderd. Vanwege het isoleren van de muur in de bijkeuken moest ook daar een radiator tijdelijk het veld ruimen.

Omdat we tot nu toe geen verkeerde ervaring hadden met het installatie bedrijf wat ook de verwarming 4 jaar geleden had aangelegd, hebben we met dit bedrijf contact gezocht. De afspraak voor het verwijderen is eenvoudig gemaakt. Op het afgesproken moment komt een stevige jongeman om de drie radiatoren te verwijderen. Op verzoek brengt hij eenvoudig de radiatoren naar de eerste verdieping. Nu is het demonteren van een radiator tegenwoordig niet al te moeilijk. Bij de ingang kun je gewoon de toevoerkraan dichtdraaien. Bij de uitgang zit ook een (verstopt) kraantje die ook dicht kan. Hierdoor kun je de radiator zonder heel het systeem leeg te laten lopen verwijderen. Zo ook bij de drie radiatoren. Maar wie komt daar binnen: Murphy. De monteur heeft amper het pand verlaten of in de bijkeuken lekt de uitgangskraan. Annemiek meteen bellen en even daarna staat een andere monteur op de stop. "O, dat is interessant, normaal doe ik alleen maar onderhoud. Ook wel eens leuk om iets anders te doen" Leuk voor de onderhoudsmonteur maar opschieten doet het niet. Veel bellen met kantoor, foto doorsturen, stopkraan ophalen. Maar uiteindelijk is de lekkage verholpen.

 Na een veertien dagen is de nieuwe vloer gelegd en er wordt een nieuwe afspraak gemaakt om de twee radiatoren in de woonkamer weer op te hangen. Monteur nummer drie komt binnen en is hoogst verbaasd dat de elementen niet beneden staan. "Wat een PIEP, is die collega van mij. U denkt toch niet dat ik die zware krengen naar beneden ga lopen sjouwen. Ik ga bellen!" En weg is hij. Na een kwartiertje is een collega opgetrommeld en kan het monteren beginnen. Echt voorzichtig gaat dit niet. Een restant water uit de radiator loopt de nieuwe vloer op. " Ach mevrouwtje het is maar een beetje water" Ja, alleen wel water wat al vier jaar in een systeem rondjes draait. Gelukkig is Annemiek er snel bij en is er verder geen schade. Annemieke moet wel even uitleggen hoe de steunen op de grond moeten worden gemonteerd en hoe daarna de radiatoren eraan gehangen moeten worden. Maar goed, uiteindelijk hangen ze. En alles doet het. Snel de deur dicht, Murphy buiten laten.

Maar we zijn er nog niet, de radiator in de bijkeuken moet nog terug. Met enigszins een zwaar gevoel wordt een afspraak gemaakt met no steeds het zelfde bedrijf. Op het afgesproken moment staat een ingehuurd mannetje voor de deur. Niet van het bedrijf maar wel namens het bedrijf.  Echt klantvriendelijk is de man niet maar goed. Hij gaat voortvarend te werk. Zo voortvarend  dat er geen tijd is om te testen of de radiator wel warm wordt. Een bonnetje maken, nee geen tijd. Tata Murphy. Annemieke test de verwarming. Alles wordt warm behalve, juist de net opgehangen radiator. Weer bellen. Man weer terug. Mopper mopper, ouwe klerezooi. Sorry, het is pas vier jaar oud hoor. Maar zijn conclusie is dat de uitgangskraan, die de vorige keer bleef lekken, nu niet open wil. Waarschijnlijk hebben ze bij de poging om het lekken bij de demontage van de radiator te strak dichtgedraaid waardoor deze nu niet meer open wil. Natuurlijk heeft de man geen reserve kraan. Dat duurt weer een week voordat hij terugkomt. Ondanks dat we het van te voren hebben aangegeven heeft hij tijdens het tweede bezoek ook geen muurbeugeltjes bij zich. Die moeten weer ergens vandaan gehaald worden.  Gelukkig heeft hij nu wel tijd om te testen. En zo waar: alles doet het, niets lekt.

Zo kan het dus gebeuren dat iets wat redelijk eenvoudig lijkt, toch behoorlijk ingewikkeld gemaakt kan worden. Dus als jullie ooit in de beurt van Zwolle een verwarmingsinstallatie bedrijf zoeken, meldt het even, dan kunnen we jullie de naam van het bedrijf doorgeven waar je vooral niet moet zijn. Positief aan dit verhaal is wel dat, na een mail waarin ik mijn teleurstelling heb geuit, het bedrijf het laatste bezoek niet heeft gefactureerd.