Kleinste kamertje

Voor degene die mijn blogs met enige regelmaat lezen hebben tot nu toe een aantal verhalen kunnen lezen over mijn weekendje Portugal. Voor de opletters onder jullie hebben jullie ook kunnen constateren dat nog niet het hele verhaal verteld is. Dat klopt. Op de zondag en maandag is er nog voldoende gebeurd om jullie hier over te vertellen. Dat komt een van de volgende keren weer.

Dit keer wil ik een kleine uitstap maken naar het renovatieplan waarmee wij dit voorjaar in Zwolle zijn begonnen. Het is geen complete verbouwing zoals bij mijn broer of een aanbouw bij mijn zus. We doen het iets rustiger aan. Vorig jaar hebben we serieus nagedacht of we misschien zouden gaan verhuizen. Iets kleiner wonen, mogelijk een gunstigere hypotheek. Om de verkoopkansen van ons huis te vergroten zijn we toen begonnen met ons huis te neutraliseren. Kortom de opvallende kleuren op muren en kozijnen terugbrengen naar eer algemene kleuren, veelal krijtwit. Het trappengat, de trap en een paar muren in de woonkamer hebben inmiddels een mooie lichte kleur gekregen.

Inmiddels is een verhuizing op de lange baan geschoven. Maar de keuken en de wc beneden waren toch wel toe aan een grotere opknap beurt, daar is een kwast met verf niet meer toereikend voor.

Nieuw

Oud

Closet, huuske, nummer honderd, plee, poepdoos, privaat, gemak, toilet. Er zijn veel woorden om een van de kleinste ruimtes in je huis mee aan te geven. Ons renovatieplan is begonnen in dit kleine kamertje op de begane grond. Het enige wat we zelf aan deze renovatie gedaan hebben is slopen, spullen kopen en de juiste mensen inhuren. De ingehuurde mensen hebben het mooi opgeleverd. De foto’s spreken voor zich.

fonteintje                                              lamp

Silves, Xelb of Shilb

Twaalf eeuw geleden was het stadje Silves (in de geschiedenisboeken ook bekend als Xelb of Shilb) al een welvarend stad. De Moren, die via de Straat van Gibraltar het Iberisch schiereiland veroverde, brachten handel en economische groei. In de 11^de en 12^de eeuw was Silves een zelfstandige Taifa (soort mini landje). Hierna kwamen de Almohaden, ook weer Arabieren die behalve het gehele zuiden van Portugal en Spanje ook een groot deel van het noorden van Afrika in handen hadden, aan de leiding. Met behulp van de kruisvaarders probeerde koning Sancho I van Portugal de streek terug te krijgen. Hetgeen slechts kort duurde, de Almohaden waren weer snel heer en meester over de stad en de streek. Tijdens de Arabische heerschappij bloeide de stad weer op, het kreeg zelfs de bijnaam Bagdad van het Westen. In 1242 werden de laatste Arabieren verjaagd. Vanaf dat moment zijn de Portugezen zelf de baas.

In het stadje zijn nog een aantal restanten terug te vinden van deze bewogen periode. Over de rivier Rio Arade ligt een oude Romeinse brug. In de binnenstad staat een kathedraal uit de dertiende eeuw en hoog boven de stad staat een kasteel uit de Moorse periode. Om bij het kasteel te komen moeten we de heuvel op. We lopen door slingerende straatjes. Dat de economie van Portugal niet al te soepel draait is te zien aan de vele bouwplaatsen waar niets gebeurd. Bouwkranen zijn in bezit genoemn door ooievaars. Het onderhoud van de huisjes is beroerd. Verfloosheid en verpaupering is hier tot kunst verheven. Midden tussen deze somberheid staat op het plein bij het stadhuis wel een modern informatie bord waar het gebruik van de gratis WIFI verbinding wordt aangeprezen. Natuurlijk moet dat door de smartphone gebruikers, en die hebben we heel veel in onze groep, even getest worden. Of het nuttig is? Geen idee, maar het is gratis.

Aan de voet van de kasteelmuur staat de kathedraal van Silves. Het gebouw is gebouwd in de dertiende eeuw. Zowel binnen als buiten is weinig versiering en opsmuk aanwezig. Ondanks de wit geverfde buitenmuren ademt het gebouw verval en somberheid uit. Binnen is het niet veel anders. Oude kapelletjes zijn aan de zijkanten van de kerk aangebracht. Fresco’s zijn ver vergaan en met moeite zijn de verschillende beeltenissen nog zichtbaar. Toch heeft al deze somberheid ook wel een zekere schoonheid. Niet te vergelijken met kerken die we in Londen, Parijs of Praag zagen, maar toch. Het gebouw heeft wel iets. Ook in Portugal lopen cultuurbarbaren rond die het nodig vinden om kerken te versieren met “mooie” beelden. Links naast het hoofdaltaar is een beeltenis neergezet van Jezus. Geheel in zwart fluweel gehuld torst hij een kruis. Op zich niets mis mee, maar het is gewoon ontzettend lelijk. En veel te nieuw om in deze kerk te staan. Helaas totaal misplaatst.

Buiten de kathedraal lopen we door een toegangspoort naar het kasteel. We betalen €2,50 per persoon om binnen te kunnen kijken. Al in de 8^ste eeuw is er begonnen met de bouw van dit grote kasteel, de dikke buitenmuren met uitkijktorens zijn in de 12^de eeuw gebouwd. Het kasteel maakte in die tijd deel uit van de verdedigingsmuur van de stad. Op een paar plaatsen in Silves zijn nog delen van de oude stadsmuur terug te vinden. In het kasteel kun je over de buitenste muren heen lopen. Vandaar uit heb je een mooi overzicht over het stadje en de directe omgeving. Op de grote binnenplaats zijn de restanten van wat ooit bebouwing is geweest, zichtbaar. Ook beschikt het kasteel nog over een wateropslag. Een grote kelder waarin water bewaard werd. Als je nu binnen kijkt is het ook nu heerlijk koel.

Nadat we het kasteel verder voor gezien houden dalen we de heuvel weer af richting de rivier. We lopen nog een keer door het straatje met het restaurant waar de band nog steeds enthousiast de zelfde liedjes staat te spelen. Nog even een heerlijk Italiaans ijsje en dan de bus in terug naar de villa’s. Het was oorspronkelijk de bedoeling om nog naar Portimao te gaan maar door de lange lunch hebben we daar nu te weinig tijd voor. We kunnen nu nog even lekker in het zwembad dobberen.

In de groep die naar Silves is geweest zijn Annemiek en ik de enige van het witte huis, de rest gaat terug naar zijn eigen rode huis. We zijn dus even helemaal samen in dit paradijs in Portugal. Heerlijk even in het (wel een beetje koude) water van het zwembad gelegen. Daarna op een ligbed in de zon. Op dit punt ben ik opeens een uur verder, blijkbaar genietend van de warmte even in slaap gevallen.

Langzaam druppelen de groepsgenoten binnen. Glazen worden volgeschonken en de belevenissen van de dag worden uitgewisseld. We gaan ons opmaken voor het avondeten.

De padden op, de lanen in..

Na het ontbijt vertrekken we met een groep van 10 mensen voor een tocht door de heuvels direct naast de villa’s. Wim heeft in het vorige weekend de wandeling ook gemaakt, dus gaan wij in ganzenpas achter hem aan.

Christusroos

Het startpunt is het pleintje voor het witte huis. Via de tuin gaan we heuvel af richting  het stroompje dat onderin het dal hoorbaar is. Er is geen tijd om de spieren op te warmen, het gaat direct steil naar beneden en moet je goed opletten waar je je voeten neerzet. Zeker omdat dit deel van de afdaling door de tuin gaat en die is vannacht besproeid. Het padje is nat en glibberig. Als je uitglijd ben je wel eerder beneden maar dat is waarschijnlijk een pijnlijke ervaring. Aan de rand van de tuin komen we op een breder pad(breed genoeg voor een auto) en kunnen we iets makkelijker lopen. We steken via een brug het stroompje over. Hierna gaat het pad weer omhoog. We passeren nog een huis. Het pad stijgt snel en we worden, gescheiden door een hek, een stuk begeleidt door blaffende honden. Verder is het ook hier weer stil. Het uitzicht is al mooi maar we gaan verder omhoog. Hoe hoger we komen, hoe mooier het uitzicht wordt. Omdat het nog vroeg in het jaar is, is alles nog niet verdroogd door de zon. Alle planten zijn frisgroen en staan volop in bloei. Er staan niet veel bomen op deze heuvels, de hellingen staan vol met Christusroos (Cistus x cyprius). De grote witte bloemen geven de hellingen een witte gloed. Behalve de Christusroos komen we ook Franse Lavendel (Lavendula peduculata subsp. Penduculata) cactussen en tal van andere bloeiende planten tegen.

Links de witte villa, rechts de rode villa

Het pad blijft omhoog gaan. Bij ieder haarspeldbocht hebben we weer een ander uitzicht over de Serra de Monchique. Stilstaand in een van deze bochten hebben we mooi zicht op beide huizen. Een aantal collega’s op het terras van het witte huis zien ons ook staan. Even zwaaien en weer verder omhoog. De hoogste punt is nog niet bereikt. We ronden nog een paarbochten en staan opeens aan de andere kant van de heuvel. Echt boven op de heuvel komen we niet.

Vanaf de andere kant van de heuvel hebben we natuurlijk een heel ander, ook schitterend, uitzicht. Het is te heiig om heel ver te kunnen kijken maar de Atlantische oceaan is toch te zien. Portimao en Lagos zijn langst de kust te onderscheiden. De begroeiing aan deze kant van de heuvel is ook anders. Er staan vreemde bomen waarbij het onderste deel van de boom andere bladeren heeft dan bovenin. Zelf onze huis-botanicus Hans Gageler weet even de boom niet te plaatsen. Na overleg met Janie (ook al botanisch geschoold) komen ze tot de conclusie: dit zijn Eucalyptus bomen (Eucalyptus viminalis). Maar koala’s zien we helaas niet. De wandeling gaat verder over het pad. We lopen vol in de zon, in de luwte zodat het behoorlijk aan de temperatuur komt. Als we weer een paar bochten om zijn vangen we meer wind, hetgeen een aangename verkoeling geeft.

Tom-Tom Wim leidt ons opeens een onooglijk pad op. Het is eigenlijk 

geen pad, meer een uitgesleten geul waar jaren lang regenwater zijn weg naar beneden heeft gezocht. Voorzichtig begeven we ons naar beneden. Onderaan het pad komen we op het vlakke deel van het dal. We lopen weer langst het stroompje. Aan de oever van dit stroompje zien we kleine akkertjes en boomgaarden. De bomen hangen al vol met sinaasappels. We volgen de stroom stroomopwaarts om uiteindelijk weer bij de brug terecht te komen. Dezelfde brug vlak bij de tuin van de villa’s. Het laatste stuk is steil omhoog door de tuin. Na anderhalf uur zijn we terug bij het begin.

De koffie staat klaar, plannen voor de middag kunnen gemaakt worden.