Maandag 20 maart 2017, het gaat beginnen

St. Julian

Na een prima nachtrust en ontbijt wordt ik om kwart over 8 op school verwacht. De reis er na toe is niet ingewikkeld. Hotel uit, straat oversteken, twintig stappen, trappetje op en ik sta binnen. De school loopt vol met studenten, allerlei nationaliteiten door elkaar heen waarbij de gemiddelde leeftijd toch ver onder die van mij ligt. Het merendeel van de studenten is jong, soms zelfs piepjong.

De school

Via internet heb ik vooraf een test moeten doen, hieruit blijkt dat ik level B2, Upper intermediate heb. Nog maar twee levels te gaan en ik ben native speaker. Zo waar geen slechte score, als zeg ik dat zelf. Ik sla een introductiegesprek over want de dame die deze gesprekken voert ik ook mijn lerares voor de eerste vier lessen van vandaag. We beginnen gewoon een gesprek over van alles. Familie, werk, de verkiezingen in Nederland, Malta. Na een uurtje praten begin ik me een beetje af te vragen wanneer de les nu begint. Maar even later begin ik te begrijpen dat deze pietpraat voor Nadia (zo heet de lerares van middelbare leeftijd) een goed beeld geeft hoe ik Engels praat.

Na de eerste 1,5 uur praten (dit zijn dus 2 lessen van 45 minuten) is het tijd voor een pauze. In het café in de lobby van de school is het een drukte van belang. Studenten lopen door elkaar heen, druk pratend met elkaar waarbij niet uitsluitend Engels gesproken wordt. Omdat voor mij Engels praten het hoofddoel is schuif ik aan bij een paar mensen en start een gesprek. En dat is best eng, zomaar een wildvreemde aanspreken en een gesprek beginnen. Maar het is goed voor mijn Engels en ook nog eens voor mij sociale vaardigheden. Eigenlijk dus een extra training, 2 voor de prijs van 1

Volop eten  en drinken 

Na de pauze gaan we eigenlijk gewoon verder met waar we gebleven waren. Praten, praten, praten waarbij geen onderwerp te gek is. Na de lunch, ook weer sociaal zijn, ontmoet ik mijn lerares van de middag lessen Ines. Ook een dame op middelbare leeftijd, zelfs iets meer dan dat. Een bijzonder aardig mens. In de middag heb ik twee lessen, met het gevolg dat ik dus om half drie al buiten sta. Dat is even een misrekening, ik heb 30 lessen geboekt in de veronderstelling dat dit 30 * 60 minuten zijn, geen rekening er mee gehouden dat een les 45 minuten is. Dus wat nu? Geluk organiseert de school een aantal buitenschoolse activiteiten en ik kan nog aansluiten bij een oriëntatiewandelingetje in de buurt. Handig om te weten waar de dokter is, een supermarkt, de sportschool en goede kroegen. Hierna wandel ik wat rond, koop wat dingetjes voor thuis en zoek een restaurant op om te eten. Vind er een ook vlak bij het hotel waar om zes uur, voor Maltesen een achterlijk vroeg tijdstip om te gaan eten, al wel mensen binnen zitten. Het eten is er uitstekend en de prijzen laag: ik kom hier later deze week nog 3 keer.

Hierna vindt ik het wel mooi geweest, kijk wat televisie (is dus ook nog een deel van de training want er is natuurlijk alleen maar Engelstalige zenders te vinden), schrijf als huiswerk een kort verslagje van de dag (deze blog is een vertaalde en bewerkte versie hiervan), bekijk mijn werkmail (niemand mist me) en ga op tijd naar bed. Morgen weer een dag met nieuwe uitdagingen en indrukken.

Zondag19 maart 2017, op pad

Hotel in St. Julian

Het regent als ik op zondagochtend op de fiets op weg naar de trein ben, een nieuwe ervaring tegemoet. 70 minuten later sta ik op Schiphol, nog een half uur later zit ik aan de koffie te wachten op het vertrek van mijn vliegtuig. Ik ben op weg naar Malta, een week intensieve training Engels. Natuurlijk is het een goede vraag: waarom zo ver weg? Antwoord is simpel en logisch. Soortgelijke trainingen in Nederland zijn bijna twee keer zo duur hierbij ook de vliegreis meegerekend. Dat het daarbij in Malta ook waarschijnlijk lekkerder weer is als in Nederland is ook nog eens mooi meegenomen.

Na een rustige vlucht van bijna 3 uur verwelkomt een vrolijk schijnende zon me. De temperatuur is 18 graden, ruim 10 graden meer als in Nederland. Dat is een lekker begin. In de aankomsthal wordt ik verwelkomt door een woud aan bordjes met allerlei afkortingen. O jeh, wat was de naam van mijn school ook al weer? Gelukkig dunt het woud snel uit en blijven er maar een paar keuzes over waarbij ik toch die van mij herken. Een vriendelijke jonge dame van de school maakt een foto van mij, niet omdat ze direct fan van mij is, ze heeft de foto nodig voor mijn studentenpas. Vervolgens zet ze mij met twee Japanse dames, die zijn al 24 uur onderweg, af bij een busje en wordt ik in mijn hotel in St. Julian afgezet.

Bij de receptie van het hotel wordt ik vriendelijk begroet door een stagiaire. Nadat ze ziet dat ik uit Nederland begint ze direct in het Nederland tegen mij te praten. Ze komt ook uit Nederland en vindt het wel leuk om weer eens Nederlands te kunnen praten. Maar voor mij is dat natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Ik moet juist Engels horen en praten, mijn training is wat mij betreft al op het vliegveld van Malta begonnen. Maar ik wil haar dag niet bederven dus laat ik haar maar.

Het is nog vroeg in de middag, het weer is lekker en ik kuier wat door het stadje. Het is druk op straat, iedereen geniet van de zon, het eten en het leven. Ik besluit te gaan eten in een klein restaurant net naast het hotel. Achteraf niet zo’n slimme keuze, het eten was niet top en, in verhouding met wat ik later in de week betaal, vrij prijzig.  Ik ga op tijd naar bed, ben benieuwd naar morgen.