Contrast

In mijn werkzame leven heb ik al menig kwekerij gezien. Was het in de 'Boskoop'-tijd vooral bij bedrijven in de directe omgeving, maar bij TSD kom ik met enige regelmaat ook bij kwekerijen buiten de lands grenzen. Zo ook afgelopen week, bezoek bij twee klanten in Engeland.

Nu is het in Engeland de gewoonte om je kantoor in een porto cabine te plaatsen. Breidt je uit dan plak je er een porto cabine aan vast. En zo plak je in de loop der jaren van alles aan elkaar. Vloerkleedje op de grond en niet te veel 'Clean desk policy'. Bij zo'n bedrijf was ik dus vorige week. Bij dit niet nader te noemen bedrijf net boven Manchester is opruimen niet hun sterkste punt. Terwijl ook hier regelmatig klanten op het bedrijf komen.

Het plein voor het kantoor

het toiletgebouw, gelukkig vriest het nog niet

Na een dag werken was het contrast in de volgende twee dagen wel erg groot. Vanuit Manchester ben ik drie uur rijden naar beneden gezakt en kom in het welvarende Oxfordshire terecht. Rijke mensen met grote tuinen, die ontvang je niet op een bedrijf met een plein vol ongeorganiseerde rotzooi spullen. Die ontvang je met een mooie oprit.

Om vervolgens via een strak ingerichte entree...

.. de mensen in een net, opgeruimd kantoor te kunnen ontvangen.

Ik heb toch best wel mazzel dat ik dit allemaal betaald mee mag maken.

Athene van het Noorden

Bij Athene denk je toch snel aan zon, lekker warm weer en veel monumenten. Voor het laatste kun je gegarandeerd terecht in Edinburgh, Schotland. De eerste twee is minder zeker, maar laten we nu net ontzettend mazzel hebben. Is het vorige week op de dinsdag en woensdag (werkdagen) nog echt Engels weer met regen en veel wind, de donderdag (vrije dag) is het schitterend weer. Je krijgt wat je verdient is hier blijkbaar van toepassing.

In m'n eentje een stad doorlopen is niet echt mijn ding. Maar tijdens mijn laatste bezoek aan een klant in Schotland (zie mijn blogs van juni) wordt ik vergezeld door Gert, de accountmanager van de klant. En dan is het wel leuk om even een vrije dag aan het bezoek te plakken en Edinburgh te bezoeken.

Palace of Holyroodhouse

Met de tram zijn we in een half uurtje van het hotel bij het vliegveld midden in de stad. Het is druk, overal forensen die zich van links naar rechts verplaatsen. We lopen mee in de stroom en begeven ons naar het beginpunt van onze kortdurende verkenning: Palace of Holyroodhouse. Dit is de officiële residentie in Schotland van Queen Elizabeth. Dit paleis staat aan het begin van de 'Royal Mile', Een rechte weg van, verrassend 1,6 kilometer, tussen het paleis en het Kasteel van Edinburgh.

Onze tijd is beperkt, en we zijn niet zulke museum-tijgers, dus we kijken een beetje buiten rond en beginnen aan de klim richting het kasteel.  Onderweg zien we vooral veel grauwheid, zandstenen gebouwen die door de luchtvervuiling er vies uitzien. En de mensen hebben zich hier op aan gepast. Saai, kleurloos volk. Waar zijn de roodharige meisjes met sproeten?

	Interieur St. Giles Kathedraal

Halverwege de mijl stappen we even de St. Giles Kathedraal binnen, kopen een vergunning om te fotograferen en kijken rond. Het is mooi, de glas-en-loodsramen geven wat kleur aan de stad. Helaas kunnen we de doedelzak spelende engel niet vinden. Buiten lopen we verder langst de grauwheid. Met een verfkwast zijn delen van sommige panden wat opgeleukt, Maar ook daar geen knallende kleuren, eerder bescheiden kleur. Niet te veel opvallen lukt het devies. Gelukkig schijnt de zon!

We bereiken het hoogste en tevens eindpunt van de mijl: Edinburgh Castle. Hoog boven de stad is in de loop der eeuwen een groot kasteel gebouwd. In 1190 werd de eerste parlementaire vergadering van Schotland gehouden. Iedere nieuwe vorst bouwde er wel een gebouw bij of paste de bestaande gebouwen aan. In 1929 werd de laatste verfraaiing (twee bronzen beelden) toegevoegd.


In de 'Crown Room' liggen (replica) van de kroonjuwelen van de Schotten. Het boefje komt weer in mij naar boven met al die duidelijke bordjes: Verboden te fotograferen. Boze suppoost, maar ik heb een foto. De steen is de Stone of Destiny, hierop zat de koning bij de kroning.

the One o'clock Gun

Aan het begin van de middag wordt er een toneelstukje opgevoerd. Een voorstelling die iedere dag sinds 1861, behalve op zondag, wordt opgevoerd. Een bloedserieuze militair laad vol ceremonie het kanon en om precies 13:00 drukt hij op een knopje. Gevolg een ontzettende harde knal en een hoop rook.

Mel Gibson?

We hebben het naar een paar uurtjes wel gezien, tijd om richting huis te gaan. Te beginnen met een tramrit naar het vliegveld. Edinburgh is leuk om een keer te zien en zeker de moeite om, als onderdeel van een rondreis Schotland, nog eens te bezoeken.

En wat hadden we een mazzel met het weer!