Een Nederlandse bezigheid

We zijn en blijven natuurlijk echte Nederlanders. En wat doen Nederlanders veel? Blowen, in de file staan, facebooken. Sinterklaas, tweede Kerst- en Paasdag vieren. Ja dat ook allemaal, maar ik doel dit keer op fietsen.

Wil je op je gemak het landschap bekijken dan ga je wandelen of je neemt de fiets. Nu is Olaf niet een echte held op wandelschoenen, dus kiezen we voor de laatste optie. Bij de receptie van de camping kunnen we voor weinig een behoorlijk goede fiets huren. En daar gaan we de omgeving eens mee verkennen. Het zal iets anders verlopen dan verwacht.

Bij de receptie staat een bordje La Mer, 5 kilometer. Hieruit concluderen we dat een fietstocht naar de zee niet al te ingewikkeld moet zijn. Vol goede moed gaan we op weg. Boerderijen, landerijen en we zien al snel het blauw van de oceaan. Er is alleen iets vreemds. Als we de boten op de oceaan bekijken dan bevinden wij ons op gelijke hoogte als het bovenste puntje van de masten. Die grote plas water ligt dus een behoorlijk stuk lager dan dat we ons op dit moment begeven. We fietsen rustig door. De oceaan verdwijnt af en toe achter een paar huizen maar komt daarna weer strak blauw te voorschijn.

Jullouville

We rijden richting Saint-Pair-sur-Mer. Dit dorpje ligt beneden aan de oceaan, we moeten dan ook behoorlijk in de remmen om niet keihard de oceaan in te racen. We nemen de fietsen aan de hand en flaneren over de boulevard. Een bankje, een boterham. Genieten van het mooie weer. Maar we hebben niet voor niets de fietsen gehuurd, we fietsen verder. Parallel aan de oceaan gaan we zuidwaarts richting Le Petit Kairon en Kairon Plage. Het is alleen geen vlakke weg. Regelmatig moeten we volop op de pedalen gaan staan om omhoog te komen. Het is zelfs soms zo steil dat we lopend naar boven moeten. Daar hadden we niet opgerekend.

Jullouville

Gelukkig wordt het een stukje verder weer vlakker en komen we in een Jullouville, een echte badplaats met veel, heel veel toeristen. Snel verder. Weg uit de drukte. Een dorp verder moet een mooi uitzichtpunt hebben: Carolles-Plage. maar de speurtocht naar dit punt strand in een zandpad. Dan maar geen Carolles-Plage.

We gaan terug richting de camping. Na een paar behoorlijke kuitenbijters gaan we het laatste stuk keihard naar beneden. Met piepende en rokende remmen komen we aan op de camping. Fietsen in dit stuk van Normandie is mooi maar soms ook wel erg zwaar.

D-Day

Wie een beetje heeft opgelet tijdens geschiedenisles zal Normandië direct associëren met het begin van het einde van de Tweede Wereldoorlog.  Op 6 juni 1944 begon de grote invasie van de Geallieerden om Europa te bevrijden van de Duitse bezetters. Vandaag gaan we een aantal plaatsen bezoeken die  een belangrijke rol gespeeld hebben tijdens deze D-Days.

Omaha-beach

We beginnen onze toer in de duinen aan de rand Omaha-beach. Dit is het tweede landingsstrand waar de Amerikaanse troepen zich op concentreerden. Rechts van dit strand ligt Gold (Engels), Juno (Canadees) en Sword (Engels). Links het andere landingsstrand van de Amerikanen Utah. In de duinen bij het plaatsje Colleville sur Mer ligt het Normandy American Cementry and Memorial. Ruim 10000 soldaten hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Op strak gemaaid gras staan de witmarmeren kruizen en Davidsterren. Alles perfect onderhouden. In het informatiecentrum valt op dat, behalve dat je rugzak gescand wordt en je zelf ook door een poortje moet, vooral de nadruk ligt op de mensen achter de gesneuvelde soldaten. In woord en beeld wordt het verhaal van de invasie verteld maar altijd vanuit een persoon. De gesneuvelde mens staat hier centraal.

Pointe du Hoc

Onder de indruk gaan we langst de kustweg naar Vierville sur Mere. Hier hebben we vanaf het strand zicht op Le Pointe du Hoc, de steile rotskust waar Duitse artillerie een goed schotsveld over Omaha en Utah hadden.  In Le Pointe du Hoc, de derde stop vandaag, moesten Amerikaanse Rangers vanuit zee 30 meter tegen een steile rotswand omhoog klimmen om de Duitse kannonen uit te schakelen. Vernielde bunkers en bomkraters herinneren aan de slag die hier in juni 1944 heeft plaatsgevonden.

La Cambe

Behalve Geallieerde soldaten zijn tijdens de invasie natuurlijk ook veel Duitse soldaten gesneuveld. Om ook die kant van de geschiedenis in onze toer mee te nemen bezoeken we het ‘Friedhof’ in La Cambe. Het contrast met de begraafplaats in Colleville sur Mere is enorm. Alles is kleiner, maar vooral het ontbreken van de witten kruizen valt op. De graven zijn voorzien van een platliggende, bruine, steen met hierop meestal twee namen. Om de paar rijen platte stenen staan 5 zwartgekleurde kruizen. Het gras is hier ook mooi gladgeschoren. Tuinmannen zijn hier net mee bezig. Duidelijk hoorbaar is het geluid van maaimachines die de grafstenen raken. Meerdere beschadigde stenen bewijzen dat dit meer gebeurd. Het respect voor de doden is hier zichtbaar minder dan in Colleville sur Mer.

Utah beach

Utah Beach is de volgende bestemming. De navigatie stuurt ons over kleine landweggen er naar toe. Overal kom je verwijzingen naar de invasie tegen. Straten en weggen zijn vernoemd naar de bevrijders. Ook bij Utah-beach staat een monument. Het strand maakt echter minder indruk, we weten immers dat de Amerikanen hier redelijk eenvoudig Frankrijk binnen konden wandelen. Gesteund door de luchtlandingstroepen die al in het binnenland bij de stad Sainte Mère Eglise gedropt waren kon de bezetters van twee kanten worden bestreden.

Toeristencircus

Vanuit Utah is het slechts 15 kilometer landinwaarts naar de laatste stop van onze D-day toer, Sainte Mère Eglise. Hier hangt al vanaf juni 1944 een paratrooper aan de kerktoren te bungelen. Hieromheen is een hele toeristencircus ontstaan. Het geld verdienen is hier, in tegenstelling tot de andere plaatsen waar we vandaag geweest zijn, belangrijker geworden dan het herdenken. We gaan even mee in deze poppenkast, maken de onvermijdelijke foto en sluiten hiermee onze toer af.

De kastelen aan de Loire: mooi.

Mont St Michel: prachtig.

Vandaag: indrukwekkend.