Afrika: de eerste indruk

Je krijgt nooit een tweede kans voor een eerste indruk. Als ik dan uitsluitend mijn mening over Oeganda op basis van de eerste indruk moet geven, dan is dat niet helemaal positief.

Dat vraagt natuurlijk om wat uitleg. Na een voorspoedige vlucht verlaten we het vliegtuig met een trap. We komen hierdoor dus direct naast een naronkende motor op het platform terecht. De geuren die ik toen naar binnen snoof, wat er nog te snuiven viel de helft van mijn neus is na een langere vliegreis verstopt, daar was niets Afrikaans bij. Kerosinelucht wat je op ieder vliegveld kan ruiken. Nadat we bij de douane ons voor 50 USD het land ingekocht hebben, staan we dan echt op Oegandese bodem. We kunnen amper de naar buiten door de grote hoeveelheid taxichauffeurs die mensen van allerlei hotels komen ophalen. Eerste indruk: gevalletje jammer.

Het plezier van het weerzien met nicht Rinty is er niet minder om. Wat meteen opvalt is dat donker Afrika helemaal niet zo donker is. Althans niet hier. Op weg naar ons overnachtingshotel, het is immers door het tijdverschil al 11 uur s' avonds dus te laat om naar Jinja (waar het huis van Rinty en Alex staat) te reizen, is alles behoorlijk verlicht. Boven op de heuvel van Entebbe is het paleis van de president een baken van licht, tussen verder allemaal speldenprikjes van lampjes. Laat ik de eerste indruk dan iets verplaatsen naar het hotel: Sunset Motel. Nog voordat we op het terrein kunnen moeten we langst een gewapende nachtwaker. Het zal niet de eerste gewapende beveiliger zijn die ik tegen kom. Allervriendelijkst mannetje aan de receptie die uit verlegenheid of nederigheid een beetje moppelt. Soms lastig te volgen. Het Oegandese bier Bell is lekker en koud en de douche warm. En dan slapen onder de klamboe, morgen verder.

 

Hakuna Matata!

Mijn vorige blogserie begon ik ook op 10 kilometer hoogte. Ik vloog toen richting het Westen. Nu race ik met 140 kilometer per uur in een trein naar het Zuiden. Het is het eerste deel van een, naar ik hoop, bijzondere reis. Al weten de meeste bloglezers wel waar ik op weg naar toe ben, toch even voor degene die dat niet weten even een korte introductie.

 

Ik ben nu op weg naar Oeganda in Afrika. Samen met mijn zus Rian, Annemiek trekt het land helemaal niet, gaan we op visite bij Rinty, de dochter van Rian, mijn nichtje dus. Rinty werkt daar als coördinatrice in een hospice. Ze werkt al een jaar of vijf in dit Afrikaanse land. Vorig jaar september is ze met de Oegandees Alex getrouwd. Het bezoek zal niet het standaard toeristje spelen worden. De eerste week is het de bedoeling dat we meekijken hoe Rinty werkt. Daarbij worden ook mensen thuis bezocht. De tweede week, we blijven veertien dagen, staan andere activiteiten gepland. Is nog een verrassing voor ons, misschien voor Rinty die het regelt ook wel.

Bij de voorbereidingen van deze reis werd ik door iedereen die al in het land zijn geweest gewaarschuwd dat in Oeganda niets gaat zoals je denkt dat het gaat. En dat plannen ook niet echt hun sterkste punt is. Een beetje Hakuna Matata dus. Als je van te voren weet dat het niet gaat zoals je denk dat het gaat, dan is dus het gevolg dat je op voorhand al weet dat het anders gaat. Logisch (?) gevolg hieruit is dus dat je van tevoren al anders gaat denken. En dan worden je gedachten anders, met het gevolg dat het uiteindelijk zo gaat als dat je van het begin af eigenlijk bedacht had. Waarschijnlijk te simpel gedacht, maar toch maar even in gedachten houden. Ik zal het komende tijd mee maken.

Wat betreft de planning wordt deze reis ook bijzonder. Mijn vakanties, en dat is deze reis zeker ik ga daar geen vrijwilligerswerk doen, plan ik meestal altijd goed. Van te voren kijken wat er te zien is. Tripjes uitzoeken. Adressen in de navigatie doen. Kortom, goed voorbereid op reis. Nu zijn de voorbereidingen ook prima geweest. Prik, pillen, geld gehaald en tickets (laten) boeken maar daarbij hield het wel op. Wat verder in Oeganda gaat gebeuren? Ik laat me maar verrassen, ik heb dat dit keer niet onder controle. Het zal een groot avontuur worden. En daar wil ik jullie in de komende blogs van op de hoogte houden. Waarschijnlijk pas nadat ik terug ben, internet in Oeganda is waarschijnlijk niet overal zomaar beschikbaar. Maar als de gelegenheid zich voordoet laat ik eerder van mij horen.