Zomervakantie 2011, het begin

Even de benen strekken

3:30, allemachtig vroeg maar van rustig slapen komt toch niets. De auto staat al gepakt onder de karpoort van de buren klaar. Kleren aan, heet water in de thermosflessen en we kunnen op weg naar onze eerste vakantie bestemming van 2011: Oostenrijk. De eerste vakantiedag begint, het zal een lange dag worden.

De eerste 2½ uur verlopen soepel. Het blijft nog best lang donker. Af en toe moeten de ruitenwissers van onze gehuurde Citroen Grand Picasso, lekker veel ruimte, ook nog aan het werk. Ook de volgende 2½  gaan zonder al te veel oponthoud. Hier en daar wat wegwerkzaamheden maar het is nog rustig op de weg. De tweede stop is net voorbij Heidelberg, we zijn dan al ruim 475 kilometer op weg. We verlaten de rechter Rijnoever en slaan links af richting Ulm. Daar rijdt het allemaal iets minder goed door. Er zijn zelfs momenten dat we helemaal stil staan. Dan weer een stukje vooruit en weer stilsstaan. Opschieten doet het niet meer. Als we voorbij Ulm richting Oostenrijk afbuigen lijkt het even beter te gaan. Maar voor de grens bij Füssen staan we echt stil. Het is inmiddels goed zonnig geworden en de thermometer wijst 25 graden aan. Motor uit, even in de file de benen strekken, het is toch een hele zit. We kunnen weer een stukje verder maar dan kan de moter weer uit. De grens ligt in een tunnel en die is maar eenbaans, dat is een heel gerits. Ruim een uur later zijn we eindelijk door de tunnel maar ook dan kunnen we nog niet lekker doorrijden. Het landschap is wel schitterend. We rijden niet voor niets al direct in Tirol.

De eerste bergen

Nadat we de Lermoostunnel (842 kilometer van Zwolle vandaan) hebben gepasseerd slaat veel verkeer links af richting Innsbruck. We gaan rechtsaf waardoor het een stuk rustiger wordt. We slingeren ons door verschillende dorpen en mooie dallen. Bij Landeck, Annemiek heeft hier in haar jeugd een paar vakanties doorgebracht, gaan we naar Prutz. In Prutz gaan we het Kaunertal in. Onze eindbestemming ligt in dit dal: het gehucht Grasse, behorende bij het dorp Feichten. In Grasse staat ons hotel voor de eerste vakantieweek.

Er zullen nog veel foto's gemaakt worden.

Naar ruim 12 uur en 10 minuten zijn we 909 kilometer van Zwolle vandaan en zetten we de motor uit. We zijn er! Het was al met al toch weer een hele reis, maar het uitzicht op de bergen maakt veel, zo niet alles goed. We ademen de warme berglucht in en gaan ons melden bij de receptie van het hotel Tia Monte.

Tijd van komen en een tijd van gaan.

Er is een tijd van komen. En er is een tijd van gaan. Helaas is nu de tijd gekomen dat we gaan. Na een eenvoudig ontbijt in het witte huis met alleen de gasten van dit huis, staan we allemaal om kwart voor acht om de parkeerplaats klaar om te vertrekken. De koffers worden ingeladen en de bestemming vliegveld wordt in de navigatie ingevoerd. Arie heeft gisteren al verteld waar de huurauto’s (met een volle tank!) ingeleverd moeten worden.

De rit naar het vliegveld, inclusief (niet onbelangrijk) een tankbeurt, verloopt soepel. Alleen bij Faro lijkt zich iets van een soort van ochtendspits te ontwikkelen. Maar meer dan een rijtje auto’s voor een verkeerslicht wordt het niet. We zetten eerst de passagiers af bij de vertrekhal en brengen de bus terug. Alles gaat goed. We lopen naar de vertrekhal en gaan eerst in de verkeerde rij voor het inchecken staan. Wim, inmiddels een ervaren Portugal-ganger, ziet het echter op tijd dat we niet goed staan. Aan de andere kant van de vertrekhal is de balie waar wij moeten zijn. De rij daar is ook veel korter.

Bij Natalie en Dinja is wat onrust ontstaan. Hans en Gideon hebben de huurauto zonder af te tanken bij de autoverhuur ingeleverd.  En dat vinden de Portugese dames niet goed. Ze krijgen de keuze: € 33,= boete betalen of alsnog tanken. Het tankstation is dichtbij dus besluiten ze terug te rijden om te tanken. Ter ondersteuning gaat Gert nog even mee. Het tanken is zo gebeurd, alleen het betalen verloopt minder soepel dan verwacht. Ondertussen begint Natalie het bij de incheckbalie een beetje Portugees benauwd te krijgen. De meneer aan de incheckbalie maakt aanstalten om te vertrekken. Met de nodige vertraging lukt het alsnog de benzine te betalen en de auto in te leveren. En daar wordt rustig de papieren in orde gemaakt. Vooral niet een beetje door werken. Rennen!!....Te laat! Zonder enig gevoel van klantvriendelijkheid gooit de baliemedewerker de balie dicht en verdwijnt. Twee verbouwereerde dames achterlaten. Terwijl in de verte de mannen aangerend komen.

Wij staan met de meesten van de groep inmiddels bij de gate en hebben wat gehoord dat het beneden niet helemaal goed gaat. Gelukkig zien we dan toch de bezwete hoofden van Hans, Gideon en Gert aan de gate verschijnen. Gidoen heeft een groot deel van zijn shampoo collectie voor de veiligheidscheck moeten weggooien. Hans heeft een groter probleem. Bij de gate aangekomen heeft hij twee tassen. En dat is één teveel. De grootste tas, die normaal gesproken (gratis) ingecheckt had moeten worden, moet alsnog in het ruim van het vliegveld. En dat kost u dan € 35,=, direct afrekenen graag. Bij verschillende collega’s wordt geld verzameld omdat pinnen niet kan. Uiteindelijk loopt Hans met twee tassen naar het vliegtuig en kan hij onderaan de trap één tas inleveren bij een Portugees vliegtuigbelader en kan ook voor hem de terugreis beginnen.

Oosterschelde met Markiezaatsmeer (net onder de vleugel)

Een nieuwe klant?

De terugreis volgt dezelfde route als de heenreis alleen dan andersom. Bij Zundert vliegen we Nederland binnen, we draaien boven vliegveld Seppe naar rechts en vliegen op Eindhoven aan. We herkennen de A50 met afslag st. Oedenrode. In de verte zien we een grote loods van een TSD-klant. Drie uur na het vertrek om 10 uur landen we weer op vaderlandse bodem. Het was een TOP weekend waar nog lang over nagepraat zal worden.